บทที่ 3 พบหน้าสามี
1642 คำ
บทที่ 3
พบหน้าสามี
“เอ้า...แล้วทำไมจะทำให้ไม่ได้ ในเมื่อพี่หย่งเสียนเป็นสามีฉัน แล้วทำไมฉันจะต้องเกลียดสามีตัวเองด้วยล่ะ”
ชุยเหมยฮวาย้อนกลับ อีตาบ้านี่โดนถีบไปสองครั้งคงจะสมองกลับ ถึงได้ถามคำถามโง่ๆ กับเธอ ไม่เพียงเซียวเจี้ยนซูที่ตกใจกับคำตอบของหญิงสาว แม้แต่คนที่ยืนแอบอยู่อย่างเซียวหย่งเสียนยังมองเธออย่างไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับภรรยาของเขากันแน่ หรือว่าเมื่อวานที่เธอล้มจนหมดสติจะทำให้เธอคิดได้แล้วว่าเขาเป็นสามีของเธอ
“ไม่ได้ ยังไงก็ไม่ได้ เธอจะต้องกลับมาชอบฉันเหมือนเดิม และอาหารนั่นจะต้องเป็นของฉันเช่นกัน”
เซียวเจี้ยนซูไม่ยินยอม เขาเหมือนคนกำลังโดนแย่งของเล่นของตัวเองไป จากนั้นจึงเตรียมที่จะคว้าร่างของชุยเหมยฮวา แต่หญิงสาวกลับถอยหลังและวิ่งไปข้างหน้าแทน แต่เมื่อเห็นร่างอันคุยเคยของสามีเธอจึงร้องเรียกเสียงดังลั่น
“พี่หย่งเสียนช่วยด้วย! ไอ้บ้านี่จะปล้นอาหารของหนู ดูท่าแล้วเขาจะสติไม่ดีด้วยนะพี่”
ชุยเหมยฮวาวิ่งมาหลบหลังของสามีและมือข้างหนึ่งกุมเสื้อเขาไม่ปล่อย หากไม่มีอาหารมาด้วยเธอคงซัดไอ้บ้านี่หมอบไปแล้ว วิ่งแค่นี้เหนื่อยชะมัด หรือว่าร่างนี้จะไม่เคยออกกำลังกายเลย จากนี้ไปเธอต้องหาวิธีออกกำลังกายบ้างแล้ว
“นายอย่ายุ่ง นายก็รู้ว่าฉันกับเหมยฮวาเป็นคนรักกัน แต่เพราะความผิดพลาดทำให้เธอต้องแต่งงานกับนาย”
เซียวเจี้ยนซูรีบพูด เขาต้องการเคลียร์ปัญหากับชุยเหมยฮวาให้เรียบร้อย หากเธอเป็นแบบนี้ผลประโยชน์ที่เขาควรจะได้กลับเป็นของญาติผู้พี่ที่เขาไม่ชอบหน้าคนนี้แน่
“ไม่จริง หนูกับตาบ้านี่ไม่เคยรักกันนะ ถ้ารักกันจริงหนูจะเป็นของพี่หย่งเสียนได้ยังไง ว่าแต่คุณรู้เรื่องความผิดพลาดได้ยังไงหรือเพราะเป็นแผนการของคุณ”
เซียวเจี้ยนซูรู้ว่าตัวเองนั้นพลาดไปแล้วที่เกือบเผยความลับออกมา เขาไม่ได้ชอบชุยเหมยฮวาที่ไม่มีสมองวันๆ เอาแต่วิ่งตามเขา แล้ววันนี้เกิดอะไรขึ้นเธอจึงเปลี่ยนไปขนาดนี้
“ต่อให้เป็นแผนของคุณก็ต้องขอบคุณมาก ไม่เช่นนั้นฉันจะมีสามีที่แสนดีแบบพี่หย่งเสียนได้ยังไง หากมีคนรักหรือสามีแบบคุณฉันคงขอไปผูกคอตายกับต้นไม้ยังดีเสียกว่า” ชุยเหมยฮวายังไม่จบ ยังโผล่หน้ามาเหน็บแนม จนเซียวหย่งเสียนต้องดันหน้าเธอกลับไป
“นายกลับไปเถอะเจี้ยนซู เหมยฮวาพูดชัดเจนแล้ว หากฉันยังเห็นนายมาวนเวียนกับเธออีก อย่าหาว่าฉันใจร้ายกับญาติก็แล้วกัน” เซียวหย่งเสียนพูดจบก็รับตะกร้ามาจากภรรยาและเดินนำเธอไปหาพ่อกับแม่ที่รออยู่
“ฝากไว้ก่อนเถอะ ฉันไม่จบแค่นี้แน่”
เซียวเจี้ยนซูกล่าวอย่างอาฆาตก่อนจะเดินหนีไปอีกทาง เขาเสียดายและอยากรู้ว่าในตะกร้านั้นคืออาหารอะไร
หลังจากที่แยกตัวมา เซียวหย่งเสียและชุยเหมยฮวาเดินมาที่พ่อกับแม่ทำงานอยู่ เมื่อมาถึงที่ดินทำกิน หากมองด้วยสายตาคือพื้นที่ไม่เยอะเท่าไหร่ พอจะปลูกผักปลูกข้าวไว้กินได้
“พี่หย่งเสียน พื้นที่ของครอบครัวเรามีแค่นี้เหรอ แล้วจะปลูกอะไรต่อหลังจากนี้”
ชุยเหมยฮวาถามอย่างสนใจ หากปลูกข้าวสำหรับเธอคิดว่าไม่จำเป็นเพราะในมิติเธอมีให้กินทั้งชาติก็ไม่หมด แต่ถ้าปลูกผักหรือพวกแตงโมสามารถเก็บเกี่ยวผลผลิตขายได้ตลอดเธอเห็นด้วย
“หลังจากนี้คงจะปลูกถั่วเพื่อพลิกหน้าดินก่อน ถามทำไม” นี่คงเป็นอีกครั้งที่ทำให้เขาแปลกใจ ภรรยาอย่างชุยเหมยฮวาถามถึงความเป็นอยู่ของครอบครัว
“ทำไมเราไม่ปลูกผักหรือไม่ก็ปลูกแตงโม ข้าวโพดก็ยังได้เลยนะพี่ หากเอาไปขายคงทำให้เราเก็บเงินสร้างบ้านใหม่ได้ก่อนหน้าหนาว”
ระหว่างเดินเธอยังคงถามและมองหน้าสามีตัวเองไม่หยุด ‘ผู้ชายอะไรหล่อเข้มจริงๆ เธอไม่รักสามีไม่เป็นไร ในเมื่อตอนนี้ฉันคือเธอแล้ว ฉันมีสิทธิ์มองใช่ไหม’ มัวแต่มองและคิดไม่ดีต่อคนที่ได้ชื่อว่าสามี เธอเดินสะดุดเอารากไม้ จนหน้าคะมำ ดีที่เซียวหย่งเสียนคว้าตัวไว้ทัน ไม่อย่างนั้นหน้าคงทิ่มดินไปแล้ว
“แหก!” ชุยเหมยฮวาเผลอร้องอุทานออกมาด้วยความเคยชิน เซียวหย่งเสียนจึงมองหน้าเธอด้วยความฉงนว่าสิ่งที่พูดออกมาคืออะไร
“แหะๆๆ ไม่มีอะไรหรอกพี่ หนูว่าเรารีบไปหาพ่อกับแม่กันเถอะ ป่านนี้น่าจะหิวแล้ว” เธอรีบดึงมือสามีไปหาพ่อกับแม่ที่รออยู่ มาที่นี่นึกว่าความซุ่มซ่ามของตัวเองจะหายไปที่ไหนได้ ยังมีอยู่อีก
เมื่อมาถึงเซียวจ้ายซวนและนางหลินหลานตกใจตาแทบถลนเมื่อเห็นลูกชายเดินมาพร้อมกับลูกสะใภ้ ไม่ใช่แค่บ้านใหญ่เซียวเท่านั้นที่ตกใจ บ้านชุยที่ทำไร่อยู่ไม่ไกลก็มองมาเช่นกัน
“พ่อคะ แม่คะ หนูทำอาหารมาให้ ล้างมือมากินกันก่อนดีกว่าเดี๋ยวอาหารจะเย็นเสียก่อน”
ชุยเหมยฮวาเรียกพ่อและแม่สามีมากินอาหาร คนอื่นจะมองยังไงเธอไม่สน หากกล้ามาแย่งอาหารไปเธอตบหน้าคว่ำจริงๆ
“เหมยฮวาทำเองเหรอ”
นางหลินหลานถามย้ำอีกครั้ง ตั้งแต่แต่งเข้าบ้านมาเธอไม่เคยเห็นลูกสะใภ้หยิบจับงานบ้านเลยสักอย่าง แล้วทำไมวันนี้ถึงได้ทำอาหารเองล่ะหรือเพราะว่าที่ล้มหัวฟาดเมื่อวานจนสมองของเธอจึงได้รับความกระทบกระเทือน ยิ่งเห็นลูกสะใภ้หยิบถ้วยอาหารออกมาจากตะกร้าที่มีผ้าปิดอยู่ ทำให้เธอจะหัวใจวายตาม อาหารทุกอย่างเต็มไปด้วยเนื้อทั้งนั้น
“เนื้อทั้งนั้นเลย!”
เซียวจ้ายซวนกับนางหลินหลานร้องเสียงดัง นานแค่ไหนแล้วที่บ้านใหญ่เซียวไม่ได้กินเนื้อหมูชิ้นใหญ่แบบนี้ นอกเสียจากหย่งเสียนจะเข้าป่าล่าสัตว์ ไม่อย่างนั้นก็อย่าหวังได้กิน ที่สำคัญหากได้เนื้อมาลูกสะใภ้คนนี้จะแย่งชิงไปให้แม่เลี้ยง
“ใช่ค่ะ พอดีเมื่อเช้าหนูไปในอำเภอเลยซื้ออาหารมาเติมเพราะเห็นในครัวอาหารหมดแล้ว และที่ผ่านมาบ้านเราแทบจะไม่ได้กินเนื้อกัน วันนี้หนูเลยซื้อมาทำอาหารเพื่อบำรุงพ่อกับแม่และพี่หย่งเสียน”
ชุยเหมยฮวายังคงพูดอย่างไหลลื่น มันยังไม่ถึงเวลาที่เธอจะบอกทุกคน ขอเวลาอีกหน่อยก่อนก็แล้วกัน
เซียวหย่งเสียนมองภรรยาที่แต่งเข้ามาเมื่อสามเดือนก่อนด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก ยิ่งมองเขากลับยิ่งคิดว่าชุยเหมยฮวาคนนี้ไม่ใช่คนเดียวกันกับที่แต่งเข้ามา แต่จะเป็นไปได้ยังไงในเมื่อรูปร่างหน้าตาเหมือนกันยังกับแกะ
‘แต่ช่างเถอะ หากเธอเปลี่ยนนิสัยและเปลี่ยนตัวเองใหม่เขาพร้อมที่จะเป็นสามีของเธอ และจะทำหน้าที่ของสามีให้ดีที่สุด’ เมื่อคิดว่าตัวเองบ้าเพราะคิดว่าภรรยาไม่ใช่ภรรยาคนเดิม เขาจึงส่ายหัวเล็กน้อยก่อนจะนั่งลงและรับถ้วยใส่ข้าวสวยที่ยังร้อนกรุ่นจากมือของภรรยา
เซียวจ้ายซวนยิ้มอย่างอ่อนโยนให้กับลูกสะใภ้ตอนที่เธอส่งถ้วยข้าวมาให้ แม้แต่นางหลินหลานก็เช่นกัน
“ขอบใจมากนะ ที่ทำให้พวกเราขนาดนี้ แล้วเสี่ยวฮวามีเงินเหรอลูก ราคาเนื้อหมูไม่ใช่ถูกๆ เลยนะ”
พ่อเซียวถามอย่างเกรงใจ แทนที่แต่งเข้ามาลูกสะใภ้จะอยู่อย่างสุขสบายแต่กลับต้องเอาเงินส่วนตัวมาซื้ออาหารและเนื้อเพื่อมาบำรุงทุกคนในบ้าน ยิ่งคิดชายแก่เช่นเขายิ่งปวดใจ
“หนูพอจะมีเงินอยู่บ้างค่ะพ่อ อย่าห่วงเลยนะคะ หนูตั้งใจทำให้เลยนะ ไม่รู้จะอร่อยหรือเปล่า ดูสิพ่อกับแม่ร่างกายผ่ายผอมจะแย่แล้ว พี่หย่งเสียนก็เหมือนกัน หากไม่บำรุงหนูว่าอีกห้าปีก็คงไม่มีลูกแน่ อายุก็เยอะขึ้นเรื่อยๆ”
“ฮ่าๆๆ จริงที่สุด พ่อกับแม่รอหลานๆ จากเราทั้งสองคนอยู่นะ” เซียวจ้ายซวนหัวเราะชอบใจก่อนจะรับเนื้อชิ้นใหญ่มาจากลูกสะใภ้
“กำลังจะว่าผมแก่เหรอ”
เซียวหย่งเสียนหันมาถาม เขาแค่สามสิบเขายังไม่แก่เสียหน่อย
“เปล่านะ หนูไม่ได้ว่าพี่แก่ แต่บอกว่าหลังจากนี้ไง ใช่แล้วหลังจากนี้ไปอีกห้าปีถ้ายังไม่มีลูก พี่ก็แก่แล้วกว่าลูกจะโต พี่ก็วิ่งตามลูกไม่ทัน”
ชุยเหมยฮวารีบหาคำแก้ตัว สำหรับเธออายุสามสิบยังไม่ถึงสามสิบห้านั้นยังไม่แก่เลย พี่หย่งเสียนเพิ่งจะสามสิบปีจะแก่ได้ยังไง ก่อนจะแลบลิ้นให้ด้วยความทะเล้นตามนิสัยเดิมของตัวเอง
- ผู้เขียน
