พอกลับมาถึงห้องรักษ์ก็เดินไปนั่งที่โซฟาทันที ใบหน้าของเขาแสดงความหงุดหงิดไม่พอใจตลอดการขับรถกลับมาคอนโด ป่านทอพูดอะไรถามอะไร เขาก็ไม่ตอบเอาแต่นิ่งเงียบ ป่านทอนำข้าวของที่ซื้อมาเข้าไปเก็บไว้ในห้องแล้วเดินกลับมาหาเขาข้างนอก เป็นครั้งแรกที่ได้เดินไปไหนมาไหนในห้องนี้โดยไม่มีโซ่รัดข้อมือ หล่อนเดินไปเปิดตู้เย็นรินน้ำเย็นๆ ใส่แก้วแล้วเดินมาส่งให้คนตัวโต
“น้ำค่ะพี่รัก” เธอเดินมายื่นข้างๆ โซฟาตัวที่เขานั่งแล้วโน้มลงวางแก้วน้ำไว้ตรงหน้าเขา
ว้าย!
พอจะวางแก้วน้ำเสร็จจะหมุนตัวเดินเข้าไปในห้องนอนก็ต้องเสียหลักล้มลงไปบนตักหนา เมื่อเขาคว้าเอวเล็กของเธอจากด้านหลังแล้วดึงรั้งลงไปนั่งบนตักของเขา
“ตกใจทำไม ยิ้มสิ ยิ้มให้พี่แบบที่ยิ้มให้พี่พัน” เขาเกยคางสากของตนไว้กับไหล่มน สองมือโอบกอดรัดเอวเล็กแนบแน่น
ป่านทอไม่เข้าใจในคำพูดของเขา จึงเอี้ยวหน้าหันมาถามแล้วจังหวะที่หันมาจมูกน้อยของเธอก็ชนเข้ากับปลายจมูกโด
