ช่อดอกทิวลิปสีขาววางไว้ที่หน้าอัฐิของมะลิลา พัดยศจำได้ไม่เคยลืมว่าตอนหญิงสาวมีชีวิตอยู่ชอบดอกทิวลิปสีขาวมากที่สุด และนั่นก็แปลกอีก เขากลับจำเรื่องราวทุกอย่างของคนที่จากไปได้ทุกรายละเอียด
“ผมขอโทษคุณหอม ขอโทษที่ทำให้คุณต้องเจ็บปวด” เขาเอ่ยกับรูปที่ติดไว้หน้าอัฐิของเธอพร้อมกับยื่นมือไปจับลูบไล้เช็ดฝุ่นที่เปื้อนออกให้แล้วพูดต่อ...
“บาปกรรมมันตามผมไวจริงๆ ไม่ต้องรอถึงชาติหน้าให้วุ่นวาย ตอนนี้ผมไม่เหลือใครแล้ว กี้ก็ไปมีรักใหม่แล้ว และคุณเองก็จากผมไป โดยที่ไม่ให้โอกาสผมได้เอ่ยคำลาแม้แต่คำเดียว ผมขอโทษ หากชาติหน้ามีจริง ผมขอชดเชยใช้บาปที่ทำกับคุณนะครับหอม”
“มึงยังคิดจะตามน้องกูไปถึงชาติหน้าอยู่อีกเหรอไอ้ยศ”
เสียงเข้มเหี้ยมดังขึ้นจากด้านหลังทำให้พัดยศที่นั่งคุกเข่ากับพื้นหน้าอัฐิของมะลิลาเอี้ยวหน้าหันไปมอง แม้จะจำได้ว่าน้ำเสียงเหี้ยมโหดเป็นน้ำเสียงของใคร
“เอาดอกไม้ของมึงกลับไปด้วย” หัสดินพูด
