หงสามองรถยนต์ที่แล่นมาจอดที่หน้าเชิงบันไดของบ้านหลังใหญ่ตัวเองหรือจะเรียกว่าคฤหาสน์ก็ว่าได้ เหล่าบอดี้การ์ด เด็กรับใช้ยืนเรียงแถวต้อนรับคุณหนูของบ้านที่ไปใช้ชีวิตเมืองนอกเกือบปี และพอประตูรถยนต์เปิดออกร่างอวบอิ่มอุ้ยอ้ายของคุณแม่อายุครรภ์แปดเดือนก็ก้าวขาลงจากรถ แม้จะท้องแก่ใกล้คลอด แต่การแต่งตัวก็ยังทันสมัยไม่เหมือนกับคุณหนูคนเก่าก่อนหน้านี้ ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความทุกข์ตลอดเวลาเปลี่ยนไปเป็นยิ้มแย้มแจ่มใสทักทายทุกคนอย่างร่าเริงราวกับว่าเป็นคนละคนกับก่อนหน้านี้
“พ่อขา...หนูกลับมาแล้วค่ะ” เธอเดินไปโอบกอดพ่อที่ยืนค้ำไม้เท้ารออยู่ตรงหน้าพร้อมกับผละออกมาหอมแก้มเหี่ยวย่นทั้งสองข้างด้วยความดีใจและส่งยิ้มหวานให้กับสาวใช้และบอดี้การ์ดที่มายืนรอรับเธอด้วย
“พ่อกับพี่หินไม่เห็นต้องให้พี่ๆ มายืนรอรับเลยค่ะ พี่ๆ ทุกคนไปทำงานของตัวเองเถอะค่ะ หอมก็แค่กลับบ้านเองนะ”
“ครับ/ค่ะ” เหล่าบอดี้การ์ด สาวใช้ก็รับ
