เห็นแก่ตัว
1017 คำ
พอกลับมาถึงบ้านชายหนุ่มก็จัดการอาบน้ำอาบท่าให้ตัวเองสบายตัวก่อนจะเข้านอน และตอนนี้ก็บ่ายโมงกว่าแล้ว เขาเพิ่งจะตื่น พอตื่นก็เดินด้วยร่างกายเปลือยเปล่าไปยังห้องน้ำ นิสัยของเหรียญเงินที่ไม่มีใครรู้ก็คือเวลานอนเขาจะชอบนอนเปลือยกาย เพราะแบบนี้เขาถึงไม่เคยค้างคืนกับผู้หญิงที่ไหนถึงเช้า หรือให้ใครมานอนค้างคืนด้วยถึงเช้า เพราะเขาต้องการความเป็นส่วนตัว แต่ถ้าหิวกระหายรสสวาทเมื่อไรเขาก็จะไปใช้บริการพวกหล่อนเอง แต่ไม่ค้างคืน
“อา! ดีจัง...อืม!"
เมื่อเปิดฝักบัวสายน้ำชโลมอาบรดร่างเปลือยเปล่าของตัวเองเขาก็ร้องครางออกมาด้วยความรู้สึกดี แล้วก็ต้องกระตุกยิ้มมุมปากออกมาเมื่อคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมาของตนบนรถข้างทาง
“หึหึ ทำไปได้ไอ้เหว...ข้างทางก็ไม่เว้น” ส่ายหัวตัวเองพลางยิ้มขำแล้วบีบสบู่เหลวมาฟอกถูตัวไปมา “แต่ก็ดีนะ มันทำให้ฉันได้ลิ้มรสสาวบริสุทธิ์ งานนี้ต้องขอบคุณยาปลุกเซ็กซ์บ้า ๆ นั่น”
พึมพำกับตัวเองแล้วรีบอาบน้ำให้เสร็จ ตอนนี้เขาหิวจะตายอยู่แล้ว ก็แม่หนูน้อยชุดนักศึกษาเล่นดูดพลังเขาไปหมดเลยเมื่อคืน
“ป้านิดมีอะไรให้เหวกินบ้างครับ”
เดินยิ้มอารมณ์ดีเข้ามาหาแม่บ้านที่คุณแม่ของเขาให้ตามมาจากภูเก็ตเพื่อรับใช้ตน ตอนแรกรำคาญที่ต้องมีคนมาคอยรับใช้ แต่ตอนนี้เริ่มชินแล้ว เพราะมีป้านิด บ้านหลังใหญ่หลังนี้ถึงได้เป็นระเบียบและสะอาด และเรื่องอาหารการกินก็สะดวก หิวก็สั่งให้ป้านิดทำให้กินได้ แต่บ้านหลังใหญ่ขนาดนี้จะมีพนักงานจากบริษัททำความสะอาดส่งมาทำให้ทุกอาทิตย์ หน้าที่ของแม่บ้านวัยกลางคนอย่างป้านิดก็มีเพียงทำอาหาร ดูแลความเรียบร้อยของบ้าน และซักผ้า รีดผ้าให้เขาเท่านั้นเอง
“ของโปรดของคุณเหวนั้นแหละค่ะ” นางบอกพลางไปจัดเตรียมอาหารมาให้เจ้านายของตน
“ป้านิดรู้ใจเหวพอ ๆ กับแม่ศรีเลยนะครับ” ชายหนุ่มป้อนคำหวานให้คนแก่ชื่นใจ
“มาแล้วค่ะกระเพราไก่ไข่เยี่ยวม้าของโปรดของคุณเหว ป้านิดทำเองนะคะ”
จานโปรดเขาเลยแหละ ชีวิตของเขาแม้จะอยู่ท่ามกลางเงินทองมากมาย แต่เรื่องอาหารการกิน เขากินได้หมด โดยเฉพาะกระเพราไก่ไข่เยี่ยวม้า โปรดที่สุดเลย เอาสเต็กชั้นดีกับไวน์มาแลกก็ไม่ยอมเลยแหละ
“แล้ววันนี้คุณเหวไม่ไปทำงานหรือคะ” เมื่อเห็นนายหนุ่มของตัวเองกำลังจะตักข้าวเข้าปาก
“ไม่ครับป้านิด วันนี้ผมพัก อีกอย่างผมขายโครงการเดิมหมดแล้ว ตอนนี้รอเริ่มโครงการใหม่ รอให้คุณปรีชาส่งรายละเอียดมาให้ก่อน ผมจะเตรียมประชุมครับ”
“พูดอย่างกับป้ารู้กับคุณอย่างงั้นแหละค่ะ”
“ผลไม้ค่ะ ผลไม้ค่ะ ผลไม้สด ๆ หวาน ๆ มาแล้วค่ะ”
เหรียญเงินยังไม่ทันได้ตอบ ก็มีเสียงดังมาจากหน้าบ้านแทรกเข้ามา
“ป้า เหวอยากกินแตงโม ป้าไปซื้อมาให้เหวหน่อยนะครับ” เอ่ยบอกอย่างออดอ้อน
“ได้ค่ะ เดี๋ยวป้าไปซื้อมาให้นะคะ วันนี้หนูดอกมาขายไวกว่าทุกวัน สงสัยไม่ได้ไปเรียนแน่ ๆ เลย”
คนแก่เอ่ยถึงแม่ค้าขายผลไม้ที่ตนสนิทด้วย เพราะนางเป็นขาประจำของหญิงสาวเลยแหละ จนไม่ได้สังเกตใบหน้าของเหรียญเงินที่เปลี่ยนไป จากยิ้มแย้มเป็นนิ่งขรึม
“ดอก? ป้านิดรู้จักกับเธอหรือครับ”
เพราะเมื่อคืนเขาจำได้ว่าแม่หนูน้อยชุดนักศึกษาเผลอแทนชื่อตัวเองออกมา และตอนนี้อยากรู้แล้วสิว่าแม่ค้าที่กำลังเข็นผลไม้ขายอยู่หน้าบ้านของเขาคือเธอรึไม่...แม่ไก่หลงของเขา
“รู้จักค่ะ หนูดอกมาขายผลไม้แถวบ้านเราประจำ และป้าก็ซื้อประจำ เดี๋ยวป้าไปซื้อแตงโมให้นะคะคุณเหว” คนแก่รีบเดินออกไปหน้าบ้าน ก่อนที่คนตัวเล็กจะเข็นรถผลไม้ผ่านหน้าบ้านตัวเอง
เหรียญเงินรีบลุกขึ้นเดินตามป้านิดออกไปติด ๆ เพื่อจะได้ดูหน้าแม่ค้าขายผลไม้ ชายหนุ่มยืนพิงประตูมองออกไปนอกบ้านที่ตอนนี้แม่ค้าหน้าหวานกับป้านิดกำลังพูดคุยกัน
“ใช่เธอจริง ๆ ด้วยอีหนูของฉัน” เอ่ยกับตัวเองพลางยกมือขึ้นดึงหนวดเคราตัวเองไปมาอย่างใช้ความคิด “ขายผลไม้เหรอ หึหึ ฉันชักติดใจความซิงของเธอแล้วสิเด็กน้อย เราต้องได้เจอกันอีกแน่”
พูดกับตัวเองแล้วเดินกลับไปนั่งทานข้าวต่อ
ผ่านมาหนึ่งอาทิตย์แล้ว หญิงสาวก็ไม่อาจลบภาพในค่ำคืนนั้นได้ ยิ่งเข็นรถผ่านตรงนี้ก็ยิ่งทำให้คิดถึง เข็นรถผลไม้มาถึงตรงนี้ทีไรเป็นต้องจอดรถเหม่อลอยทุกที เป็นแบบนี้มาตลอดที่ผ่านตรงนี้
“เป็นอะไรดอก ทำไมต้องหยุดด้วย” สุธีเพื่อนสนิทของเธอเอ่ยถาม เพราะอยู่ ๆ คนตัวเล็กก็หยุดรถเข็นเสียดื้อ ๆ
“ไม่มีอะไรหรอกธี ดอกแค่เหนื่อยน่ะ”
วันนี้สุธีตามมาจากมหาวิทยาลัยเพื่อมาช่วยเธอขายผลไม้ และตอนนี้ขายหมดแล้ว ขายหมดตั้งแต่หนึ่งทุ่ม สุธีเลยช่วยเข็นรถมาส่งบ้าน
ทั้งสองคนไม่รู้เลยว่าตัวเองกำลังตกเป็นเป้านิ่งให้ใครบางคนมองอยู่ แล้วความเกรี้ยวโกรธไม่พอใจก็เกิดขึ้น เมื่อมือของสุธีแตะไหล่มนของพวงมาลา เขาจึงบึ่งรถเข้ามาหาทั้งสองด้วยความเร็วสูงให้เฉี่ยวหนุ่มน้อยที่อยู่อยู่ทางรถวิ่ง
- ผู้เขียน
