ลุ่มหลงรักคุณ

PROLOGUE Meen’s part ฉันพยายามที่จะหักห้ามตัวเองไม่ให้อารมณ์กระสันครอบงำจนไม่มีสติ แต่มันก็ทำไม่ได้ อาจเป็นเพราะชายที่อยู่บนตัวฉันในตอนนี้เป็นพี่ลม เหมือนความรู้สึกที่ซุกซ่อนอยู่ก้นบึ้งของหัวใจตีตื้นขึ้นมา มีอะไรกับคนที่ตัวเองเคยรู้สึกดีมาก ๆ คงไม่เลว…จะว่าเคยก็คงไม่ใช่ เพราะปัจจุบันก็ยังมีความรู้สึกนั้นอยู่ตลอด เพียงแต่ฉันเก็บซ่อนเอาไว้ และตอนนี้ฉันก็ได้เผยออกมาในรูปแบบของความใคร่แทน เรือนผมดำขลับขยับเขยื้อนอยู่ที่ทรวงอก ฉันขยุ้มเส้นผมเขาไว้เพื่อระบายอารมณ์ซ่านเสียวที่ปะทุขึ้นมากกว่าเดิม พี่ลมเร้าอารมณ์จนฉันยิ่งต้องการมากขึ้น เขาอยู่ที่หว่างขาของฉัน และแก่นกายที่สวมเครื่องป้องกันแล้วก็ถูไถอยู่ที่ร่องฉ่ำแฉะ แต่กลับไม่สอดใส่เข้ามาเสียที “อึก อื้อ” “เดี๋ยวดิ” “…รออะไร เร็ว ๆ” “ตกลงกันก่อน” “…” “ถ้าพี่ติดใจจะไม่จบแค่คืนนี้” “…” “และหลังจากนี้จะต้องตามใจพี่ทุกอย่าง” “…” “ตกลงไหม” นาทีนี้ฉันต่อรองอะไรได้ด้วยเหรอ แม้ในใจลึก ๆ จะรู้สึกว่าในอนาคตอันใกล้จะต้องไม่ส่งผลดีกับฉันเท่าไหร่ แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ต้องยอมรับเงื่อนไขบ้า ๆ จากอีกฝ่าย ความรุ่มร้อนในกายมันระอุมากขึ้น ฉันอยากดับความรู้สึกนี้ให้ไวที่สุด จึงตกปากรับคำ “อืม” “อืมคือ?” “ตกลง” ดวงตาพร่าเบลอมองเห็นว่าเขายกยิ้มก่อนที่จะรู้สึกถึงความเจ็บแปลบที่ส่วนนั้น มันอึดอัดคับแน่นอีกทั้งยังจุกในช่องท้องยามที่เขาโถมกระหน่ำพาตัวตนเข้าออกไม่หยุดยั้ง “ขออีกครั้ง” ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันร้องขอ ทว่าครั้งนี้อีกคนกลับไม่ตามใจ เขานอนแผ่บนฟูกนุ่ม ฉันจึงเป็นฝ่ายพลิกกายขึ้นไปอยู่บนตัวเขา “พี่ไม่ไหวแล้ว” “…อีกครั้งเดียว” ฉันเป็นคนทำเองทั้งที่เงอะงะ ในเมื่อเลือดในกายมันยังคงเดือดพล่าน ฉันต้องดับมันลงไม่อย่างนั้นคงทรมานไปทั้งคืน ดูเหมือนว่าครั้งนี้จะได้ผล เพราะหลังจากนั้นเรี่ยวแรงก็อ่อนลง จนต้องฟุบอยู่บนเรือนร่างกำยำ… กะพริบตาถี่ ๆ เพื่อปรับรับแสงแดดที่สาดส่องเข้ามา ฉันมองไปที่ต้นทางของแสงอย่างหงุดหงิดใจในความขี้ลืมของตัวเอง เมื่อคืนไม่ได้รูดม่านปิดอีกแล้ว เป็นแบบนี้บ่อยครั้ง ขยับตัวขึ้นนั่ง พลันความเจ็บที่กลางกายก็พุ่งเข้ามาเล่นงาน ฉันก้มมองตัวเองถึงได้รู้ว่าเปลือยเปล่า ดวงตาเบิกโพลงในทันที “เมาแล้วแก้ผ้านอนเหรอวะ” ทุบหัวตัวเองสองสามทีในขณะที่ใช้ความคิดไปด้วย “รุนแรงจนเจ็บเลยจริงดิ” ยกมือตัวเองขึ้นมาดูเรียวนิ้ว โดยปกติฉันเมาหนักทีไรอารมณ์อย่างว่าก็พุ่งพล่านทุกครั้ง ใช้นิ้วมือในการช่วยปลดปล่อย แต่มันไม่เคยมีที่ตื่นเช้ามาแล้วจะเจ็บ แถมมันยังหน่วง ๆ ในท้องอีกด้วย หากมีของเล่นสักชิ้นก็อาจจะโยนความผิดไปให้ แต่นี่ไม่มีไง ตลบผ้าห่มผืนหนาออกจากตัวไปกองอีกฝั่ง เพราะมันปวดหน่วงในท้อง พอมีอะไรมาเกะกะตัวแล้วมันหงุดหงิด แต่เมื่อเห็นรอยคราบสีแดงตัดกับผ้าปูสีขาวสะอาด ทำเอาหัวใจสั่นระรัว “เชี่ย เยื่อขาดเลยเหรอวะ กูยัดอะไรเข้าไปเนี่ย” ปกติใช้นิ้วก็ใช่ว่าจะสอดใส่ มักจะเร้าภายนอกเฉย ๆ ฉันอยากแช่น้ำอุ่นให้ร่างกายสดชื่นขึ้น เผื่อว่าจะนึกเรื่องเมื่อคืนออก แต่พอฉันก้าวขาลงเหยียบเข้ากับผ้า ร่างฉันก็ถลาลงไปกองที่พื้น “โอ๊ย เจ็บ!” ฉันร้องเสียงหลง เจ็บตรงนั้น ปวดท้องน้อย แล้วยังจะเจ็บก้นเพิ่มขึ้นมาอีก ฉันเอาไอ้ตัวต้นเหตุที่ทำให้ฉันต้องล้มลงขึ้นมาดู เสื้อยืดสีดำตัวนี้นี่แม่ง! คลี่ดูตัวอักษรที่สกรีนบนผ้าเนื้อดี WIN ZONE ใจดวงน้อยเต้นกระหน่ำรุนแรง เสื้อทีมวินโซนงั้นเหรอ เหมือนว่าไอ้เสื้อบ้านี่จะเรียกความทรงจำให้ฉัน เหตุการณ์เมื่อคืนฉายชัดขึ้นมาในหัว แกร๊ก “เป็นไร” เสียงทุ้มนุ่มดังขึ้นหลังจากที่มีเสียงเปิดประตูระเบียง ฉันรีบเอาเสื้อวินโซนตัวใหญ่เบ้อเร่อปิดคลุมตัวเองตั้งแต่หน้าอกจนปิดได้ถึงกลางลำตัว ม่านประตูฉันไม่ได้ลืมปิด ไอ้บ้านี่มันเปิด! “เห็นชัด ๆ ตั้งแต่เมื่อคืน จะปิดเพื่อ?” “ไม่ต้องพูด!” “เห็นตั้งแต่ในรถเลยแหละ” “หยุด!” คนตัวสูงไหวไหล่ เขาย่อตัวลงข้าง ๆ แล้วเชยคางฉันขึ้น ครั้นจะปัดมือเขาออกก็ไม่สามารถทำได้ เพราะต้องเกาะเกี่ยวเสื้อไว้ไม่ให้หลุดออกจากลำตัวของตัวเอง “จำข้อตกลงได้ไหม” “จำไม่ได้” โกหกคำโต ทั้งที่นึกออกตั้งแต่ตอนที่เห็นหน้าเขาแล้ว “จะให้ทวนความจำ?” มุมปากหยัดยิ้มร้าย “ได้นะ พร้อม” “ไม่ต้อง ๆ” ฉันรีบร้องห้ามคนที่กำลังปลดเข็มขัดตัวเองออก “แปลว่าจำได้” เขาหยุดการกระทำลง “รักษาคำพูดของตัวเองได้ใช่ไหม” “…” ฉันเงียบ พยายามใช้ความคิดที่จะไม่ทำตามที่รับปากไว้ “ถ้าไม่รักษาคำพูดตัวเอง พี่คงต้องบอกไอ้มาร์ช” เขากระตุกยิ้มในขณะที่จ้องดวงตาสั่นระริกของฉัน “ว่ายังไง จะทำตามคำพูดตัวเองหรือเปล่า” ฉันปรายตามองเขาแล้วพยักหน้าให้แบบส่ง ๆ จะเลือกอะไรได้ล่ะ “หลังจากนี้ต้องเป็นเด็กดีของพี่” ***** สวัสดีค่า บทนำภาตัดมาจากเนื้อเรื่องด้านในนะคะ ซึ่งตอนนั้นก็จะไม่ได้ติดเหรียญค่ะ ที่ตัดมาก็เพื่ออยากให้เห็นภาพรวมของเรื่องเลยค่ะ ฝากติดตามด้วยนะคะ ขอบคุณมากค่า