PROLOGUE
1028 คำ
PROLOGUE
Meen’s part
ฉันพยายามที่จะหักห้ามตัวเองไม่ให้อารมณ์กระสันครอบงำจนไม่มีสติ แต่มันก็ทำไม่ได้ อาจเป็นเพราะชายที่อยู่บนตัวฉันในตอนนี้เป็นพี่ลม เหมือนความรู้สึกที่ซุกซ่อนอยู่ก้นบึ้งของหัวใจตีตื้นขึ้นมา
มีอะไรกับคนที่ตัวเองเคยรู้สึกดีมาก ๆ คงไม่เลว…จะว่าเคยก็คงไม่ใช่ เพราะปัจจุบันก็ยังมีความรู้สึกนั้นอยู่ตลอด เพียงแต่ฉันเก็บซ่อนเอาไว้ และตอนนี้ฉันก็ได้เผยออกมาในรูปแบบของความใคร่แทน
เรือนผมดำขลับขยับเขยื้อนอยู่ที่ทรวงอก ฉันขยุ้มเส้นผมเขาไว้เพื่อระบายอารมณ์ซ่านเสียวที่ปะทุขึ้นมากกว่าเดิม
พี่ลมเร้าอารมณ์จนฉันยิ่งต้องการมากขึ้น เขาอยู่ที่หว่างขาของฉัน และแก่นกายที่สวมเครื่องป้องกันแล้วก็ถูไถอยู่ที่ร่องฉ่ำแฉะ แต่กลับไม่สอดใส่เข้ามาเสียที
“อึก อื้อ”
“เดี๋ยวดิ”
“…รออะไร เร็ว ๆ”
“ตกลงกันก่อน”
“…”
“ถ้าพี่ติดใจจะไม่จบแค่คืนนี้”
“…”
“และหลังจากนี้จะต้องตามใจพี่ทุกอย่าง”
“…”
“ตกลงไหม”
นาทีนี้ฉันต่อรองอะไรได้ด้วยเหรอ แม้ในใจลึก ๆ จะรู้สึกว่าในอนาคตอันใกล้จะต้องไม่ส่งผลดีกับฉันเท่าไหร่ แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ต้องยอมรับเงื่อนไขบ้า ๆ จากอีกฝ่าย
ความรุ่มร้อนในกายมันระอุมากขึ้น ฉันอยากดับความรู้สึกนี้ให้ไวที่สุด จึงตกปากรับคำ
“อืม”
“อืมคือ?”
“ตกลง”
ดวงตาพร่าเบลอมองเห็นว่าเขายกยิ้มก่อนที่จะรู้สึกถึงความเจ็บแปลบที่ส่วนนั้น มันอึดอัดคับแน่นอีกทั้งยังจุกในช่องท้องยามที่เขาโถมกระหน่ำพาตัวตนเข้าออกไม่หยุดยั้ง
“ขออีกครั้ง”
ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันร้องขอ ทว่าครั้งนี้อีกคนกลับไม่ตามใจ เขานอนแผ่บนฟูกนุ่ม ฉันจึงเป็นฝ่ายพลิกกายขึ้นไปอยู่บนตัวเขา
“พี่ไม่ไหวแล้ว”
“…อีกครั้งเดียว”
ฉันเป็นคนทำเองทั้งที่เงอะงะ ในเมื่อเลือดในกายมันยังคงเดือดพล่าน ฉันต้องดับมันลงไม่อย่างนั้นคงทรมานไปทั้งคืน ดูเหมือนว่าครั้งนี้จะได้ผล เพราะหลังจากนั้นเรี่ยวแรงก็อ่อนลง จนต้องฟุบอยู่บนเรือนร่างกำยำ…
กะพริบตาถี่ ๆ เพื่อปรับรับแสงแดดที่สาดส่องเข้ามา ฉันมองไปที่ต้นทางของแสงอย่างหงุดหงิดใจในความขี้ลืมของตัวเอง เมื่อคืนไม่ได้รูดม่านปิดอีกแล้ว เป็นแบบนี้บ่อยครั้ง
ขยับตัวขึ้นนั่ง พลันความเจ็บที่กลางกายก็พุ่งเข้ามาเล่นงาน ฉันก้มมองตัวเองถึงได้รู้ว่าเปลือยเปล่า ดวงตาเบิกโพลงในทันที
“เมาแล้วแก้ผ้านอนเหรอวะ”
ทุบหัวตัวเองสองสามทีในขณะที่ใช้ความคิดไปด้วย
“รุนแรงจนเจ็บเลยจริงดิ” ยกมือตัวเองขึ้นมาดูเรียวนิ้ว โดยปกติฉันเมาหนักทีไรอารมณ์อย่างว่าก็พุ่งพล่านทุกครั้ง ใช้นิ้วมือในการช่วยปลดปล่อย แต่มันไม่เคยมีที่ตื่นเช้ามาแล้วจะเจ็บ แถมมันยังหน่วง ๆ ในท้องอีกด้วย หากมีของเล่นสักชิ้นก็อาจจะโยนความผิดไปให้ แต่นี่ไม่มีไง
ตลบผ้าห่มผืนหนาออกจากตัวไปกองอีกฝั่ง เพราะมันปวดหน่วงในท้อง พอมีอะไรมาเกะกะตัวแล้วมันหงุดหงิด แต่เมื่อเห็นรอยคราบสีแดงตัดกับผ้าปูสีขาวสะอาด ทำเอาหัวใจสั่นระรัว
“เชี่ย เยื่อขาดเลยเหรอวะ กูยัดอะไรเข้าไปเนี่ย” ปกติใช้นิ้วก็ใช่ว่าจะสอดใส่ มักจะเร้าภายนอกเฉย ๆ
ฉันอยากแช่น้ำอุ่นให้ร่างกายสดชื่นขึ้น เผื่อว่าจะนึกเรื่องเมื่อคืนออก แต่พอฉันก้าวขาลงเหยียบเข้ากับผ้า ร่างฉันก็ถลาลงไปกองที่พื้น
“โอ๊ย เจ็บ!” ฉันร้องเสียงหลง เจ็บตรงนั้น ปวดท้องน้อย แล้วยังจะเจ็บก้นเพิ่มขึ้นมาอีก
ฉันเอาไอ้ตัวต้นเหตุที่ทำให้ฉันต้องล้มลงขึ้นมาดู เสื้อยืดสีดำตัวนี้นี่แม่ง! คลี่ดูตัวอักษรที่สกรีนบนผ้าเนื้อดี WIN ZONE
ใจดวงน้อยเต้นกระหน่ำรุนแรง เสื้อทีมวินโซนงั้นเหรอ เหมือนว่าไอ้เสื้อบ้านี่จะเรียกความทรงจำให้ฉัน เหตุการณ์เมื่อคืนฉายชัดขึ้นมาในหัว
แกร๊ก
“เป็นไร” เสียงทุ้มนุ่มดังขึ้นหลังจากที่มีเสียงเปิดประตูระเบียง
ฉันรีบเอาเสื้อวินโซนตัวใหญ่เบ้อเร่อปิดคลุมตัวเองตั้งแต่หน้าอกจนปิดได้ถึงกลางลำตัว
ม่านประตูฉันไม่ได้ลืมปิด ไอ้บ้านี่มันเปิด!
“เห็นชัด ๆ ตั้งแต่เมื่อคืน จะปิดเพื่อ?”
“ไม่ต้องพูด!”
“เห็นตั้งแต่ในรถเลยแหละ”
“หยุด!”
คนตัวสูงไหวไหล่ เขาย่อตัวลงข้าง ๆ แล้วเชยคางฉันขึ้น ครั้นจะปัดมือเขาออกก็ไม่สามารถทำได้ เพราะต้องเกาะเกี่ยวเสื้อไว้ไม่ให้หลุดออกจากลำตัวของตัวเอง
“จำข้อตกลงได้ไหม”
“จำไม่ได้” โกหกคำโต ทั้งที่นึกออกตั้งแต่ตอนที่เห็นหน้าเขาแล้ว
“จะให้ทวนความจำ?” มุมปากหยัดยิ้มร้าย “ได้นะ พร้อม”
“ไม่ต้อง ๆ” ฉันรีบร้องห้ามคนที่กำลังปลดเข็มขัดตัวเองออก
“แปลว่าจำได้” เขาหยุดการกระทำลง “รักษาคำพูดของตัวเองได้ใช่ไหม”
“…” ฉันเงียบ พยายามใช้ความคิดที่จะไม่ทำตามที่รับปากไว้
“ถ้าไม่รักษาคำพูดตัวเอง พี่คงต้องบอกไอ้มาร์ช” เขากระตุกยิ้มในขณะที่จ้องดวงตาสั่นระริกของฉัน “ว่ายังไง จะทำตามคำพูดตัวเองหรือเปล่า”
ฉันปรายตามองเขาแล้วพยักหน้าให้แบบส่ง ๆ จะเลือกอะไรได้ล่ะ
“หลังจากนี้ต้องเป็นเด็กดีของพี่”
*****
สวัสดีค่า บทนำภาตัดมาจากเนื้อเรื่องด้านในนะคะ ซึ่งตอนนั้นก็จะไม่ได้ติดเหรียญค่ะ ที่ตัดมาก็เพื่ออยากให้เห็นภาพรวมของเรื่องเลยค่ะ
ฝากติดตามด้วยนะคะ ขอบคุณมากค่า
- ผู้เขียน
