“จริงเหรอครับท่าน”
“อืม พราวนภาเป็นหลานสาวของเราเอง เราถือว่าเราได้เตือนเธอไปแล้ว ว่าให้รามือ ในเมื่อเธอไม่ฟังคำเตือน แล้วเลือกที่จะปกป้องลูกตัวเองด้วยวิธีที่ผิด เราคงไม่สามารถช่วยเหลืออะไรเธอได้อีก”
ท่านหมดธุระที่จะพูดต่อแล้ว จึงลุกขึ้นจากเก้าอี้ราคาแพงที่มีไว้รับรองแขก มองคนที่ลนลานลงมานั่งแทบเท้าท่านด้วยสายตาว่างเปล่า
“ท่านครับ ได้โปรดให้โอกาสผมหน่อย ผมไม่ทราบเลยว่าเธอเป็นหลานของท่าน ถ้าผมทราบ!”
“อย่าพูดอีกเลย ไม่ว่าเธอจะเป็นหลานเราหรือไม่ เธอก็ไม่ควรถูกกระทำแบบนั้น พิจารณาตัวเองให้ดี ส่วนเรื่องตำแหน่งนั้น มันย่อมเป็นไปตามเสียงข้างมากนั่นแหละ”
ท่านรีบห้าม เมื่ออนุชิตลนลานจะพูดอะไรต่อ มองใบหน้าสวยหวานของคนรุ่นหลานนิ่งๆ เพื่อย้ำเตือนอีกครั้ง
“สิ่งที่ทำอยู่ เลิกทำซะ อย่าหาว่าเราไม่เตือน ถ้าไม่อยากเดือดร้อนไปกันหมด ก็ให้มันจบที่ตรงนี้”
พูดจบท่านก็เดินจับมือพยุงภรรยาออกไป ปล่อยให
