“ไม่เป็นไร ไม่ได้จะทำอะไรแบบที่คนพวกนั้นทำหรอก ปล่อยให้ตาจัดการเถอะ”
รอยยิ้มอ่อนโยนส่งไปให้คนที่นั่งพับเพียบอยู่บนพื้น ข้างๆเก้าอี้ที่ภรรยาของท่านนั่งอยู่ มันคงถึงเวลาแล้ว ที่ท่านจะบังคับหลานสาวให้กลับไปทำหน้าที่หลานบ้าง ที่ผ่านมาท่านคิดถึงตัวแทนที่ลูกสาวเพียงคนเดียวทิ้งไว้ให้ตลอด รู้สึกผิดอยู่เสมอที่ใจร้ายกับลูก จนลูกเลือกทางเดินของตัวเอง อยากชดใช้ความผิดด้วยการดูแลหลานสาวอย่างเต็มที่
“ขอบคุณค่ะ”
มือเรียวสวยยกขึ้นไหว้ขอบคุณท่านทั้งสอง เงยหน้ามองทั้งน้ำตา จนโดนท่านสาริณีผู้เป็นยายดึงเข้าไปกอด
“ไปหายายบ้างสิลูก ยายคิดถึงหนูเหลือเกิน”
“พราว พราวไม่กล้าค่ะ พราวพูดไม่ดีกับท่านทั้งสองไว้เยอะมาก พราวขอโทษค่ะ”
พราวนภากราบลงบนตักของท่านพลางเช็ดน้ำตาออกไป เธอรู้สึกผิดอยู่เสมอที่ด่าทอท่านทั้งสอง ว่าไม่เคยมาเหลียวแลแม่ของเธอ จนแม่เธอป่วยตาย กว่าจะรู้ตัวว่าพูดแรงเกินไป ก็ตอนที่รู้ความจริงทุ
