บทที่ 8
อาติณณ์มาถึงโรงพยาบาลได้อย่างรวดเร็ว เพราะใช้บริการมอเตอร์ไซค์รับจ้างของโด่งที่รับเขามาจากหน้าบ้านของขวัญข้าว เขาไม่แปลกใจที่เห็นแววบางอย่างในดวงตาและรอยยิ้มของเด็กหนุ่ม แต่ดูบริสุทธิ์ใจไม่เหมือนสายตาของคนอยากรู้เรื่องของชาวบ้านและรอยยิ้มที่เคลือบด้วยยาพิษ โด่งพูดคุยกับเขาด้วยอัธยาศัยอันดี และดูท่าทีเจ้าหนุ่มช่างคุยนั้น สนิทสนมและห่วงใยขวัญข้าวมากพอสมควร ทั้งยังเล่าเรื่องที่คนในตลาดพูดจาถึงเธออย่างเสียๆ หายๆ แต่ตนเองช่วยแก้ต่าง และออกหน้าปกป้องศักดิ์ศรีให้หญิงสาวให้ฟัง
ทีแรกอาติณณ์หลงคิดไปว่าเจ้าเด็กหนุ่มพูดเอาดีเข้าตัวเอง เพื่อหวังค่าจ้างจากเขาเยอะๆ แต่พอมาถึงโรงพยาบาลเขาควักเงินให้ เด็กหนุ่มกลับปฏิเสธที่จะรับ แล้วบอกว่าคนกันเอง ไม่เป็นไรหรอก เพราะขวัญข้าวก็ช่วยเหลือตนเองมาตลอด ถ้าเงินขาดมือก็หยิบยืมได้เสมอ มาส่งคนรักของเธอแค่นี้เล็กน้อย อาติณณ์อดยิ้มและปลาบปลื้มไม่ได้ เขาไม่แน่
