ของตาย

2557 คำ
รักนั้น ณ กาลครั้งหนึ่ง สองร่างเปลือยเปล่านอนแผ่หลาพาดกันอยู่บนเตียงที่ยับยู่ยี่เนื่องจากกิจกรรมเมื่อสักพัก ร่างสูงใหญ่ขยับตัวหันหลังให้กับเจ้าของห้อง น้ำตาที่เริ่มจะหลั่งไหลของมายด์ทำให้ภาพที่มองเห็นมันพร่าเบลอไปหมด เธอมองเห็นเพียงแผ่นหลังกว้างเปลือยเปล่าของคนที่เธอรักแสนรัก ร่างบางที่เนื้อตัวเต็มไปด้วยรอยแดงจากการดูด อีกทั้งรอยช้ำจากการออกแรงอย่างหนักมือของคนที่นอนอยู่ข้างๆ ค่อยๆ ขยับพลิกตัวหันหน้าไปอีกด้านส่วนหนึ่งเพราะไม่อยากมองเห็นคนเลวที่นอนอยู่ข้างๆ อีกส่วนหนึ่งก็อยากจะหลบมาแอบร้องไห้ มันคือความผิดพลาดครั้งใหญ่จริงๆ นั่นแหละผิดที่คิดจะตามหาเค้า ผิดที่ไม่คิดไต่ตรองให้ดีวันเปลี่ยนเวลาเปลี่ยนใจคนก็เหมือนกัน ข้อนี้คงต้องยอมรับว่าไม่ได้นึกถึงเลย เพราะคิดว่ารู้จักกัน และรู้จักดีแต่นั่นมันก็กี่ปีที่แล้วล่ะ ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บลึกๆ ที่กลางใจ. . . 06:11 มายด์ค่อยๆ ลืมตาขึ้นรู้สึกปวดระบมไปทั้งตัวจำได้ว่าก่อนฟ้าสาง คนหื่นที่บุกเข้ามาในห้องได้กระทำชำเลาเธออีกครั้งก่อนจะหมดเรี่ยวแรงและหลับไป ร่างบางที่แสนบอบช้ำลุกขึ้นนั่งบนเตียงแล้วกวาดสายตามองหาอีกคนในห้อง แต่ไม่เห็นแม้เงาของเขา ก็คงกลับไปแล้วสินะ ได้สิ่งที่ต้องการแล้วนี่เผลอๆ อาจจะไปตั้งแต่จบยกสุดท้ายแล้วด้วยมั้ง มายด์คิดด้วยความน้อยใจ ตึ้ง~ ?kenta : ตื่นได้แล้วแม่คุณป่านนี้ญี่ปุ่นหายไปครึ่งประเทศแล้วมั้ง ถึงจะงงๆ ว่าไลน์ของเคนตะมาโผล่ที่นี่ได้ไงแต่ข้อความกวนๆ นี้ก็เรียกรอยยิ้มของคนอ่านได้โดยที่เธอไม่รู้ตัว Mild : เออ กูตื่นละ ? kenta : อาบน้ำด้วย กลิ่นลอดผ่านมาทางไลน์ละ Mild : เวอร์ ? kenta : เออ ลุกไปอาบน้ำเถอะต้องไปทำงานนี่มึง Mild : รู้ละ ? kenta : หาไรแดกด้วยละ ผอมชิบหายกอดไม่อุ่น Mild : ??? จบบทสนทนามายด์เอาแต่ยิ้มจนแก้มแทบแตก คำพูดกวนๆ ที่แสนคุ้นเคยเหมือนได้ย้อนกลับไปเป็นเด็กมัธยมอีกครั้ง หัวใจที่พองโต จังหวะการเต้นที่เฟมือนกันกับตอนนั้น มันเป็นความรู้สึกที่ดีจนเผลอลืมเรื่องแย่ๆ ไปจนเกือบหมด เผลอลืมไปว่ากำลังโกรธเกลียดผู้ชายที่บุกมาในห้อง เอาคลิปมาขู่ขอขืนใจ แถมยังพูดจาทิ่มแทงหัวใจดวงน้อยที่เปี่ยมไปด้วยรักที่พร้อมยกให้กับเขา หลังจากอาบน้ำเสร็จมายด์ก็กินอาหารเช้าตามคำสั่งของคนในไลน์ อาหารก็ง่ายๆ ขนมปังปิ้งกับกาแฟร้อนๆ เพราะเมื่อคืนนอนดึกใช้พลังงานไปก็มาก เลยจำเป็นต้องดื่มกาแฟเพื่อเรียกพลังให้มากพอที่จะทำงานทั้งวัน ตึ้ง~ Layishi : เที่ยงนี้ไปกินข้าวด้วยกันมั้ยครับ Mild : ไม่เหมาะมั้งคะ Layishi : ไปกันหลายคนครับ ร้านใกล้ๆ นี้เอง Mild : งั้นก็ได้ค่ะ ตึ้ง~ ระหว่างที่กำลังพิมพ์พูดคุยกับหัวหน้างานอยู่ไลน์ของใครบางคนก็แทรกขึ้นมา ? kenta : อย่าลืมแกกข้าวด้วย ไม่ชอบคนผอม Mild : ไม่ชอบก็เรื่องของมึงสิ ? kenta : ถ้ากูเป็นมึง กูจะไม่พูดแบบนี่กับคนที่มีคลิปโป๊พร้อมปล่อย Mild : ก็มึงเป็นพระเอกหนังโป๊ป้ะ? ? kenta : ปากปบบนี้มันต้องจูบแล้วขยี้ ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูทำคนที่กำลังก้มหน้าก้มตาพิมพ์อย่างยิ้มแย้ม สะดุ้งตกใจจนแทบโยนโทรศัพท์ทิ้ง "ไปกินข้าวกัน บอสจะเลี้ยง" เป็นพี่แจงที่เข้ามาเรียก มายด์รีบเงยหน้าขึ้นก่อนจะพยักหน้ารับ ถือว่าโชคดีถ้าหัวหน้าแผนกมาเจอคงโดนสวดยับ Mild : กูไปกินข้าวละนะ ? Kenta : ไปกับใคร Mild : พี่ๆ ที่ทำงาน ? Kenta : ไอ้เลย์ไปรึป่าว มายด์ชะงักครู่หนึ่ง เพราะแอบฉุกคิดว่าควรหรือไม่ควรบอก Mild : ไป ? Kenta : เออขอให้อร่อย จบประโยคสุดท้ายมายด์ก็ลุกออกจากกองเอกสารเพราะกลัวคนอื่นๆ จะรอนาน เดินออกมาถึงหน้าออฟฟิศก็เจอแจงรออยู่ที่รถของบอสเลย์พร้อมกับพนักงานคนอื่นอีก 2 คน "ไม่เคยไปที่ร้านใช่ไหม ไปด้วยกันสิ" มายด์ยืนนิ่งแล้วหันไปมองหน้าแจงที่นั่งอยู่ในรถ "ไปเหอะ" แม้ปากจะพูดชวน แต่ดูสีหน้าแล้วเหมือนแจงจะไม่อยากให้ไปด้วยเท่าไหร่นัก ทำให้มายด์ได้แต่ยืนลังเลมองดูรถว่าจะไปหรือไม่ไปดี "ไป ขึ้นรถ" ในที่สุดก็ถูกบอสเดินเข้ามาคว้าแขนลากขึ้นรถ "พี่ไม่อยากให้มีปัญหาเลย" รถขับออกมาได้ครู่หนึ่งแจงก็พูดขึ้นด้วยสีหน้าที่เป็นกังวล "คะ" "ก็คนในออฟฟิศดิ เริ่มเม้าท์ว่ามายด์จะมาเต๊าะบอส" ทั้งคู่คุยกันเป็นภาษาไทยทำให้คนอื่นๆ บนรถฟังไม่รู้เรื่อง แต่เลย์อิชิก็แอบมองอยู่เป็นระยะ "เต๊าะ บอส?" "ใช่ คนเค้าเม้าท์กันเรื่องที่มายด์ขาดงานมาวันแรกก็ไปอ่อยบอสถึงห้องทำงาน แล้ววันนี้มาขึ้นรถบอสแบบนี้คนอื่นจะมองไม่ดีเอานะ" คำพูดของแจงพาให้คิดมากไปต่างๆ นานา จริงๆ ก็ไม่ได้มีท่าทีแบบนั้นสักหน่อย คนหนอคนคิดกันได้ ไม่นานก็ถึงร้านอาหารสไตล์ญี่ปุ่นดั้งเดิมทั้งการตกแต่งและบรรยากาศในร้าน "ตอนอยู่บนรถคุณกับแจงคุยอะไรกันสีหน้าดูเครียดๆ" เลย์เดินมาประกบมายด์ก่อนเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง มายด์แอบงงนิดๆ ที่ลอสไม่ได้ตั้งชื่อให้กับพี่รหัสของเธอทั้ฃที่ชื่อแจงดูจะออกเสียงยากกว่ามายด์ด้วยซ้ำ "เรื่อง...ข่าวที่ไทยค่ะ" "อ้อ ผมไม่ค่อยติดตามข่าวต่างประเทศเลยไม่รู้เรื่องอะไรเลย..." มายด์และเลย์อิชิเดินคุยกัยไปอย่างสนิทสนมจนทำให้คนอื่นๆ จ้องมองกันตาเขียวบ้างก็แปลกใจที่บอสมีท่าทีพอใจเด็กใหม่ บ้างก็อิจฉาริษยาที่บอสทำตัวเป็นกันเองขนาดนั้น เพราะโดยปกติแล้วเลย์อิชิจะไม่ค่อยมาสุงสิงกับพนักงานนัก Mild : ถึงร้านแล้วนะ อยู่ๆ มือมันก็กดส่งไปรายงานเขาซะอย่างนั้น แต่เฝ้ารอดูข้อความตอบกลับก็ต้องรอเก้อเพราะแม้แต่อ่านเขาก็ยังไม่อ่าน "บอสมาร้านนี้บ่อยรึป่าวคะ" แจงเป็นคนเริ่มเปิดบทสนทนาระหว่างที่ทุกชีวิตบนโต๊ะเอาแต่เงียบ "เคยมากับเพื่อนครั้งหนึ่งครับ" เลย์อิชิตอบในขณะที่สายตายังคงมองดูคนที่นั่งเยื่องกันเอาแต่ก้มหน้าดูโทรศัพท์ "แล้ว...ปกติชอบกินอาหารญี่ปุ่นมั้ยคะ" แจงยังคงยิงคำถามต่อ "ครับก็ชอบ" แจงเริ่มสงสัยว่าบอสมองอะไรจึงมองไปตามสายตานั้น พอเห็นว่าเป็นยัยน้องรหัสตัวดีเลยเบนความสนใจไปที่มายด์บ้าง "แล้วมายด์ล่ะชอบอาหารญี่ปุ่นมั้ย" ไม่มีเสียงตอบรับ คนถูกถามให้ความสนใจกับโทรศัพท์จนไม่ได้ฟังคำถาม "มายด์ !! มายด์!!" มายด์สะดุ้งเฮือกพอถูกเรียกดังๆ เข้า ตากลมโตลนลานมองหาต้นเสียง "ไม่มีมารยาทเลยนะ มากินข้าวกับคนตั้งเยอะ สนใจแต่โทรศัพท์ได้ไง ทำตัวเป็นเด็กๆไปได้" แจงบ่นเสียงดังจนคนในบริษัทที่นั่งอยู่อีกโต๊ะหันมามอง "ขอโทษนะคะ" มายด์รีบเอ่ยปากขอโทษ "เอาเถอะ นี่มันเวลาพักใครอยากทำอะไรก็อย่าว่ากันเลย" เลย์อิชิรีบออกตัวปกป้องจนแจงที่เพิ่งเอ็ดมายด์ไปเมื่อครู่ถึงกับหน้าชา "กินอาหารเถอะจะหมดเวลาพักก่อนนะ" เลขาของเลอิชิพูดขึ้นบ้าง ระหว่างที่กินอาหารกันทุกคนก็แลกเปลี่ยนพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน เลย์อิชิก็แอบมองมายด์อยู่เป็นระยะบางทีมีจังหวะก็ชวนคุยบ้าง แต่ก็จะโดนแจงแย่งตอบอยู่บ่อยๆ จนเขาเริ่มรู้สึกรำคาญพนักงานคนนี่อย่างบอกไม่ถูก ส่วนมายด์ก็เอาแต่รอเคนนะนอบไลน์จนเผลอส่งข้อความไปเสียมากมายอย่างไม่ตั้งใจ เมื่อกินกันเสร็จเรียบร้อยแล้วก็ถึงเวลาต้องกลับไปทำงานต่อ เมื่อมาถึงบริษัทเลย์อิชิก็ยังไม่วายที่จะหาเรื่องชวนมายด์คุยต่อ "อร่อยรึป่าว" เขาเดินตามมาด้วยความรวดเร็วแล้วเอ่ยปากถาม "ค่ะ ขอบคุณนะคะ" "ไว้คราวหน้าผมจะพาไปร้านที่ผมชอบนะไกลหน่อย ไปตอนเลิกงานน่าจะดีกว่า" "ไปด้วยสิคะ" เสียงของแจงดังขึ้นมาจากด้านหลัง สร้างความหงุดหงิดให้กับหนุ่มญี่ปุ่นไม่น้อย เขาไม่ตอบแจงแต่หันไปโบกมือลามายด์ก่อนจะเดินแยกไปห้องทำงานตัวเอง "นี่ ดูสนิทกับบอสจังนะ" แจงละสายตาจากแผ่นหลังกว้างขอเลย์อิชิแล้วหันมาพูดกับมายด์ "สนิทอะไรล่ะพี่ ก็รู้จักกันฐานะเจ้านายกับลูกน้องนั่นแหละ" "แหม เค้าชวนไปกินข้าวกันเยี่ยก็แค่เอาไปเป็นสะพานทอดมาหาแกหรอกคิดว่าพี่ดูไม่ออกหรือไงทั้งโต๊ะชวนแกคุยอยู่คนเดียว" "ไม่ใช่หรอกมั้งพี่" "นี่แกยังดูไม่ออกอีกหรอว่าเค้าจีบแกน่ะ" มายด์ส่ายหัวไปมา "นี่ รุกขนาดนี้ถ้าเป็นพี่นะท้องไปแล้วจ้า" "ไม่ใช่หรอกมั้งพี่บอสเป็นเกย์ไม่ใช่หรอ" "โอ้ย ตอนแรกใครๆ ก็คิดแบบนั้นอะ แต่ตอนนี้ก็เมาท์ๆ กันว่าเค้าจีบแกอยู่" "จีบเจิบอะไรอะไม่มีหรอก" "แล้วแต่แกนะพี่ว่าพี่มองออก เออแล้วคืนนี้ไปอีกปะ" "ไปได้ แต่ไม่เมาแล้วนะ" "โอเค เจอกันร้านเดิมนะ" ตลอดเวลาทำงาน มายด์ก็จ้องแต่โทรศัพท์จนถึงเลิกงาน Mild : ทำไมหายไปเลยวะ ระหว่างแต่งตัวข้อความจากมายด์ยังคงส่งไปแย่างไม่หยุด ตึ้ง~ จนในที่สุดแจ้งเนือนก็ดังขึ้น มือเรียวรีบคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาดู แต่กลับต้องผิดหวัง -Layishi- Layishi : วันนี้ว่างหรือป่าวครับ Mild : มีนัดกับพี่แจงค่ะ Layishi :ไปไหนกันล่ะ Mild : แฮงค์เอาท์กันนิดหน่อย ที่ Jc **[แฮงค์เอ้าท์ : handout>>ใช้ เวลาว่างกับเพื่อนๆโดยไม่ได้มีเป้าหมายอะไร พิเศษ] Layishi : หวังว่าโอกาสหน้าผมจะได้รับคำเชิญบ้างนะครับ Mild : บอสดื่มด้วยหรอคะ Layishi : ทำไมครับ ผมดูอ่อนต่อโลกขนาดนั้นเลยหรอ Mild : ป่าวค่ะแค่รู้สึกว่าคุณดูเป็นผู้ชายเรียบร้อย Layishi : คุณคงคิดว่าผมเป็นเกย์ล่ะสิ Mild : ป่าวนะคะ แค่บอกว่าคุณดูเรียบร้อย Layishi : ถือว่าเป็นคำชม ผมไม่กวนคุณแล้ว ขอให้สนุกนะครับ Mild : ? แชทของเลย์อิชิพาให้มายด์ลืมความสนใจจากการรอให้เคนตะตอบไปได้จนกระทั่งเดินทางมาถึงที่นัดหมาย ตึ้ง~ -พี่แจง- Jang : มุมสุดซ้ายมือใกล้ๆ โต๊ะเดิม มายด์เดินไปตามพิกัดที่แจงส่งให้ดมื่อไปถึงก็เจอเพื่อนๆ ชุดเดิมยืนโบกไม้โบกมือเรียกอยู่ ตึ้ง~ ? kenta : โทษทีว่ะกูมีถ่ายงานทั้งคืนเลย วันนี้ก็ทั้งวัน Mild : อืม คำตอบที่ได้ค่อนข้างบีบหัวใจเล็กน้อยเพราะเป็นที่รู้กันอยู่แล้วว่าถ่ายงานในที่นี้หมายถึงทำอะไรๆ พอหัวใจมันเฮิร์ทมือก็ยกแก้วเหล้าซดจนเริ่มมึน อาการดูจะเข้าทางเดิม เมาเป็นหมาแน่ๆ "ไปเข้าห้องน้ำกันมั้ย" หนึ่งใยสมาชิกบนโต๊ะเอ่ยถามมายด์พยักหน้าพร้อมกับลุกเดินตามไปที่ห้องน้ำ "รอนี่นะ" มายด์รู้ดีว่าในห้องน้ำคนค่อนข้างเยอะตัวเองๆม่เข้าเลยไม่อยากเข้าไปยืนเบียดกับใครจึงเลือกที่จะรออยู่ด้านหน้า หน้าห้องน้ำตรงนี้อยู่ๆ มันก็พาให้นึกถึงเรื่องคืนนั้นขึ้นมา คืนที่เมาจนโดนลากไปเสียสาว สมิงคิดไปตาก็มองโน่นมองนี่กระทั่งไปสะดุดกับภาพตรงหน้าที่ห่างออกไปเพียงไม่กี่ก้าว แม้ผู้คนจะเดินพลุกพร่านเป็นอุปสรรคต่อการมองเห็น แต่มายด์กมั่นใจว่าคนที่เห็นตรงหน้าคือคนที่เธอกำลังนึกถึงอยู่ "ไอ้เคน" มายด์ก้าวฉับๆ เข้าไปร้องเรียกเขาจากด้านหลัง คนถูกเรียกหันมาด้วยสีหน้าที่ค่อนข้างตกใจ "มึงมาทำไรเนี่ย" เคนตะถามขึ้นกลบเกลื่อนอาการตกใจของตัวเอง "มึงนั่นแหละมาทำไร ถ่ายวานที่นี่หรอ" ระหว่างที่ทั้งคู่ยืนเถียงกันอยู่สาวร่างบางผิวขาวออร่าสไตล์สาวญี่ปุ่นก็เดินโซซัดโซเซเข้ามาเกาะแขนของเคนตะ "อีนี่ใคร" เสียงใสใสที่บอกถึงระดับความเมาของคนถามเอ่ยขึ้น "ไม่รู้จักกันหรอก เค้ามาขอบุหรี่นะ" "กูฟังออกนะไอ้เคน" มายด์โวยขึ้น "มันพูดว่าอะไรคานะฟังไม่รู้เรื่อง" สาวญี่ปุ่นโวยวาย "คานะเมามากแล้ว คานพไปรอที่โต๊ะก่อนนะ" เคนตะหันไปบอก เหมือนกับท่องคาถาสะกดจิตคนฟังทำตามคำขออย่างกับหมาที่เชื่องต่อเจ้าของ "ตกลงยังไง มึงหลอกกูใช่มั้ย" พอคานะให้หลังไปมายด์ก็ท้าวเอวโวยใส่เคนตะทันที "มึงอย่าเยอะนะมายด์" "เยอะ? กูเยอะอะไร" "ที่ทำตัวเป็นเจ้าของกูอยู่นี่ไง มึงอย่าลืมนะว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน" คำพูดที่รุนแรงพอๆ กับแรงจากฝ่ามือฟาดลงบนหน้าทำให้คนฟังชาไปทั้งตัว "เรื่องข้อความอีกมึงจะส่งรัวๆ มาทำไมถ้ากูไม่ส่งไปก็ไม่ต้องส่งมา" "แล้วมึงจะส่งมาหากูทำไม" "เหงาๆ ใครตอบกูก็คุย" จากหัวใจที่เต้นแรงอย่างสดชื่นเวลาเห็นข้อความ พอเจอประโยคนี้มันเหมือนหัวใจถูกควักออกมากระทืบบนพื้นแล้วคนในร้านก็เดินเหยียบมันซ้ำๆ "สำหรับมึงแล้ว กูเป็นอะไรวะ" มายด์กลั้นน้ำตาก่อนจะก้มหน้าเอ่ยถาม "อย่าให้กูบอกสถานะเลย มันจะเจ็บยิ่งกว่าที่กูพูดมาทั้งหมดเมื่อกี้อีก" ตามี่ร้อนผ่าวอยู่แล้วเริ่มเอ่อนองด้วยน้ำใสใสอุ่นๆ "แล้วจำไว้นะ ถ้ากูไม่ต้องการมึง ก็ไม่ต้องพยายามแทรกตัวเข้ามาหากู มันจะทำให้กูเบื่อมึงได้ง่ายๆ" พูดจบร่างสูงก็เดินออกไปทิ้งให้คนฟังยืนร้องไห้คนเดียวท่ามกลางคนพลุกพล่านที่หน้าห้องน้ำ...
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม