รักนั้น ณ กาลครั้งหนึ่ง

เกือบไปแล้ว

รักนั้น ณ กาลครั้งหนึ่ง

"ทำไมเปิดประตูช้านักล่ะ อยู่กับกิ๊กหรือไง"

สาวใหญ่แสดงสีหน้าไม่พอใจ เคนตะยิ้มก่อนจะเอื้อมมือไปดึงยูกะเข้ามากอด

"ผมเข้าห้องน้ำอยู่ครับ อย่างอนสิ"

แขนแกร่งของเคนตะดึงร่างของยูกะเข้ามาในห้องอย่างช้าๆ ก่อนจะปิดประตู ทั้งคู่พากันเดินตรงมาที่เตียงทันที คนที่คันคะเยอดูจะเป็นยูกะ เพราะช่วงนี้เคนตะไม่ค่อยบริการเธอเท่าไหร่ ด้วยว่าต้องถ่ายหนังแต่วันนี้เธอเช็คคิวแล้ว เคนตะไม่มีถ่าย อย่างไรเสียถ้าวันนี้ไม่ได้เธอจะโวยให้คอนโดพังเลยทีเดียว

"วันนี้ไม่ได้ถ่ายหนังใช่มั้ย"

ยูกะถามพร้อมกับยกมือขึ้นลูบที่เคราสากของเคนตะ คนถูกยั่วทำหน้าตกใจ ไม่ใช่ว่ารังเกียจหรืออะไรหรอก ก็เคยๆ กันอยู่ เพียงแต่เมื่อคืนเพิ่งฟาดงวงฟาดงากับมายด์ไปจนแย่ แค่มีแรงลุกขึ้นเดินก็นับว่าเก่งมากแล้ว

"ครับ"

"ทำไมดูหน้าไม่ค่อยดีเลยล่ะ"

"ผมไม่สบายนิดหน่อย ต้องขอโทษด้วยนะครับ"

สาวใหญ่ถอนหายใจอย่างทันที อะไรนักหนาคราวก่อนก็ติดถ่ายหนัง คราวนี้ไม่สบายอีกแล้ว เห็นว่าตามใจหน่อยชักจะเหลิง คิดว่ารักกว่าคนอื่นจะเขี่ยทิ้งไม่ได้หรือยังไง ยูกะลุกขึ้นเตรียมโวย แต่พอลุกแล้วเห็นสีหน้าที่ซีดเซียวอย่างชัดเจนก็อดเป็นห่วงไม่ได้ เคนตะเป็นคนมีความสามารถในการควบคุมผู้หญิง และมีเสน่ห์บางอย่างที่ทำให้เขาเอาผู้หญิงอยู่ทุกคน แม้แต่เจ้าแม่ยากุซ่าอย่างยูกะยังอ่อนให้ทุกที

"ไปหาหมอมั้ย"

จากอารมณ์ที่เดือดประทุ ก็กลายเป็นความห่วงใย ที่แสนอบอุ่นได้ สาวใหญ่จ้องมองดู เคนตะก่อนจะนั่งลงแล้วยกมือขึ้นอังที่หน้าผาก

"ไม่เป็นไรครับ แค่ได้ซดซุปอุ่นๆ กับคุณผมก็น่าจะดีขึ้นแล้ว"

เด็กหนุ่มหันไปกอดรัดร่างอวบของยูกะเพื่อเบนอารมณ์ของเธอ คนถูกกอดยิ้มแก้มแทบแตก

"งั้นฉันลงไปรอที่รถ เธอก็แต่งตัวแล้วกันนะ"

"ครับ"

เคนตะรับปากพร้อมกับโน้มตัวลงไปหอมแก้ม เพื่อสร้างความตายใจให้กับยูกะอีกครั้ง แต่ตายังแอบมองไปที่ตู้ด้วยความหวาดระแวง

เมื่อยูกะออกจากห้องไปแล้วเคนตะจึงรีบปิดประตูพร้อมกับล็อคเรียบร้อย

เคนตะตรงมาที่ตู้เสื้อผ้าแล้วเปิดออก เห็นมายด์นั่งขดตัวนิ่งอยู่ในตู้

"ออกมาได้แล้ว"

เขาพูดพร้อมกับยื่นมือให้ มายด์จับมือเคนตะประคองตัวลุกขึ้นจากตู้ ตู้เสื้อผ้าอยู่ไม่ไกลจากเตียงนักเธอจึงเห็นและได้ยินทุกอย่าง ถึงจะแปลออกบ้างไม่ออกบ้างก็เถอะ

"นี่มึง...มีแฟนปล้วใช่มั้ย"

คำถามที่คาใจตั้งแต่ถูกบังคับให้ลงไปอยู่ในตู้ คนถูกถามยืนนิ่งไม่รู้จะตอบยังไง เพราะระหว่าเขากับคุณยูกะจะเรียกว่าแฟนก็ไม่ใช่ ควรจะเรียกยังไงก็ไม่แน่ใจ

"ก็...มั้ง"

ตัดปัญหาตอบไปส่งๆ เพราะก็ไม่รู้จะตอบยังไง อีกอย่างจะได้จบกันง่ายๆ ไม่ต้องมีอะไรติดค้างกันอีก

"แล้วมึงมาทำแบบนั้นกับกูทำไม!!"

มายด์ร้องถามเสียงสั่น ตาทั้งสองร้อนผ่าวก่อนที่จะนองไปด้วยน้ำตา

"ก็มึง....ง่ายเอง"

"อะไรนะ"

มายด์แทบไม่อยากเชื่อว่าจะได้ยินคำพูดแบบนี้จากคนที่เธอตามหาและรอมาทั้งชีวิต คนที่เป็นรักแท้และรักเดียวในใจของเธอ

"มึงกลับเองได้ใช่มั้ย"

เคนตะถามอย่างไร้เยื่อใย มายด์ยืนนิ่งพยายามข่มอารมณ์ตัวเองไว้ แค่ร้องไห้ให้เขาเห็นก็อ่อนแอมากแล้ว อย่าทำอะไรให้มันน่าสมเพชไปมากกว่านี้เลย

"ที่นี่เรียกว่าที่ไหน กูจะได้กลับถูก"

"เอาโทรศัพท์มา"

เคนตะแบมือขอแต่มายด์กลับกำไว้แน่นไม่ยอมส่งให้ เคนตะถอนหายใจให้กับความดื้อดึงของคนตรงหน้า ก่อนจะเอื้อมมือไปแย่งมันมาจากมือของเธออย่างง่ายได้

"จะทำอะไร!!!"

"กูแค่จะไกด์ทางให้มึง"

เขาหันมาตอบด้วยสีหน้าเอือมระอา เคนตะไม่ชอบผู้หญิงงี่เง่างอแง พอเจอร้องไห้ใส่แบบนี้เลยทำให้รู้สึกหงุดหงิด

"คอนโดมึงชื่ออะไร"

"เอามานี่ กูกลับเองได้"

"ก็บอกมา มึงไม่ต้องกลัวกูไปหาหรอก one night stand เข้าใจนะ"

คำพูดแต่ละคำของเขาล้วนแล้วแต่ทิ่มตำหัวใจคนฟังเหลือเกิน มายด์บอกที่ตั้งตัวเองให้กับเขาก่อนจะย่องออกจากห้องมาเงียบๆ สุดท้ายทั้งหมดมันก็จบที่ -เราง่ายเอง-

ตลอดทางกลับมายด์เดินร้องไห้มาอย่างไม่สนใจสายตาผู้คนที่จ้องมองเธอตามถนน ความเสียใจครั้งนี้มันมากมายเสียจริง มันเหมือนอกหัก มันเจ็บปวด มันเสียดายทุกอย่าง เสียดายความรัก เสียดายความบริสุทธิ์ และมันก็เจ็บที่โดนกระทำขนาดนี้แต่ใจมันก็ยังโหยหาเขาอยู่เหมือนเดิม

"เฮ้ มาอิ มาอิ!"

เสียงนุ่มละมุนของหนุ่มญี่ปุ่นแทรกเข้าสู่โสตประสาทการได้ยินของมายด์ทำให้เธอหลุดจากภวังค์ แล้วหันไปให้ความสนใจกับเสียงนั้น

"คุณเลย์"

มายด์จำได้ว่าเขาคือหัวหน้างานของเธอ แต่ทำไมเขาถึงมาอยู่นี่ได้ล่ะ นี่เลิกงานแล้วหรอ แล้วเขามาเจอเธอเข้าแบบนี้จะโดนไล่ออกรึป่าว

"มาทำอะไรที่นี่ เห็นคุณหัวหน้าแผนกบอกว่าเธอลาป่วย...เอ่อ...."

พอเดินเข้ามาใกล้เขาถึงเพิ่งจะสังเกตเห็นว่าสาวน้อยตรงหน้ากำลังร้องไห้อยู่

ดูเหมือนว่ามายด์เองก็จะรู้ตัวแล้วว่าเลย์อิชิดูรู้ว่าเธอกำลังร้องไห้ มือบางทั้งสองข้างจึงยกขึ้นมาปาดน้ำตาอย่างรวดเร็ว

"เอ่อ...กินอะไรรึยัง"

สุดท้ายเลย์อิชิก็ต้องเลือก ที่จะเปลี่ยนเรื่อง

"ไม่หิวค่ะ"

"กินหน่อยเถอะ ผมเลี้ยงเอง"

หัวหน้ารุกหนัก แสดงออกชัดเจนว่ากำลังสนใจเธออยู่

@ร้านอาหาร

เลย์พามายด์มาที่ร้านดังในย่าน แล้วจัดดารสั่งอาหารขึ้นชื่อของร้านมาจนเต็มโต๊ะ

"กินเยอะๆ นะ"

เลย์ตักอาหารใส่จานให้กับสาวน้อยที่กำลังนั่งเหม่อมองไปนอกร้าน เธอเพียงฝืนยิ้มแล้วพยักหน้ารับก่อนจะหันไปนอกกระจกอีกครั้ง

"เป็นอะไร บอกผมได้หรือป่าว"

เขารู้ดีว่านี่เป็นการก้าวก่ายเรื่องส่วนตัว แต่การที่ผู้หญิงคนหนึ่งมาใช้ชีวิตในต่างแดนคนเดียว เจอปัญหาคงหนักพอดูถึงได้มาเดินร้องไห้คนเดียวท่ามกลางผู้คนมากมายแบบนี้

"มีปัญหานิดหน่อยค่ะ"

มายด์ตอบไปเพียงสั้นๆ

"ผมเข้าใจว่าเราเพิ่งรู้จักกันแต่ผมเองก็เป็นเจ้านายคุณ แล้วก็อยากจะเป็นเพื่อนกับคุณด้วย ในอนาคต"

"ขอบคุณนะคะ"

มายด์ยังคงเหม่อลอยอยู่กับประโยคที่แสนจะทิ่มแทงใจ และคิดซ้ำไปซ้ำมาว่าตลอดเวลาที่เฝ้าเรียกร้องหาเขานั้นจะจบลงที่ความว่างเปล่ารึป่าว

เลย์อิชิเป็นคนอัธยาศัยดีคุยเก่ง ไม่นานเขาก็หาเรื่องมาชวนมายด์คุยจนสำเร็จมายดํเริ่มที่จะโต้ตอบและให้ความสนใจกับเขาแทนการนั่งเหม่อบ้างแล้ว เท่านั้นไม่พอสาวน้อยยังยิ้มและหัวเราออกมาอย่างร่าเริงราวกับลืมเรื่องทุกข์ใจไปบ้างแล้วด้วย

"เลย์"

เสียงของสตรีวัยกลางคนร้องเรียกลูกชาย ทันทีที่มายด์หันไปเจอกับร่างอวบในชุดสีแดงที่เธอจดจำได้ดีก็ต้องตกตะลึง

"แม่ มาทำอะไรครับ"

เลย์ถามด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจนัก เขาไม่ชอบการกระทำของแม่ที่ชอบเลี้ยงเด็กหนุ่มคราวลูก มิหนำซ้ำยังนอนกับเด็กพวกนั้นไม่ซ้ำหน้า ไหนจะเงินที่เอาไปปรนเปรออย่างน่ารังเกียจนั่นอีก เขาล่ะเกลียดพวกแมงดาเป็นที่สุด

"แม่พาเคนตะเค้ามากินข้าว เราล่ะมากับใคร"

ยูกะหันไปมองมายดํด้วยสายตาสุดแสนเอ็นดู เธอไม่ค่อยเห็นลูกชายควงผู้หญิงไปไหนมาไหนเท่าไหร่นัก

"สะ...สวัสดีค่ะ"

มายด์เอ่ยทักทายอย่างนอบน้อมตามมารยาทอันควรทำ

"นี่แม่ผม ส่วนนี่มาอิเป็นเพื่อนผม"

เลย์อิชิแนะนำส่งๆ เพียงหวังให้แม่เดินไปจากตรงนี้เสียทีก่อนที่เด็กของแม่จะเดินมาสมทบสร้างความคลื่นไส้อาเจียนให้กับเขา

"สวัสดีครับคะ....คุณเลย์"

เคนตะที่เพิ่งตามมาถึงชะงัก เขาค่อนข้างตกใจที่เห็นมายด์มานั่งอยู่กับเลย์อิชิ สองคนนี้รู้จักกันด้วยหรือ ดูจากชุดคงยังกลับไม่ถึงห้องล่ะสิ ผู้หญิงอะไร

"มาอิจ้ะนี่..."

"แม่พาเค้าไปนั่งเถอะครับ"

ิยูกะไม่ทันได้แนะนำเคนตะให้รู้จักกับมายด์ ก็ถูกลูกชายตัดบทเสียก่อน

"งั้นแม่ขอตัวนะ ไปก่อนนะมาอิ"

มายด์ละสายตาจากเคนตะมายิ้มล่ำลายูกะ ก่อนจะสังเกตเห็นว่าสีหน้าของคนตรงหน้าไม่ดีนัก

" เป็นอะไรหรือเปล่าคะ"

" ผมไม่ค่อยชอบผู้ชายที่มากับแม่ผมสักเท่าไหร่"

เลย์อิชิ มีนิสัยเป็นคนตรงๆ คิดอะไร ก็พูดออกมาแบบนั้น แต่คำตอบที่ได้สร้างความสงสัยให้กับมายด์ไม่น้อย

"ทำไมล่ะคะ"

"เค้าเกาะแม่ผมน่ะ"

ยิ่งได้ฟังยิ่งช็อค ตอนแรกไม่เข้าใจว่าเขียนตัดแค่ชอบคนมีอายุเฉยๆ ไม่ได้คิดว่าที่คบกันเพราะเรื่องเงิน

" อย่าไปสนใจเลย คุณกลับไปพักผ่อนเถอะเดี๋ยวผมไปส่ง"

หลังจากชำระค่าอาหารเรียบร้อยแล้วซึ่งแน่นอนว่าเลย์อิชิ เป็นคนจัดการทั้งหมด ทั้งคู่ออกจากร้านอาหารแล้วตรงมายังคอนโดของมายด์ โออิชิส่งมายด์แพ่กฎน้าคอนโด เพราะถือเป็นการให้เกียรติระหว่างความเป็นผู้หญิงและความเป็นผู้ชาย

" ขอบคุณนะคะ"

" ด้วยความยินดีครับ"

มายิ้มก่อนจะเดินหันหลังให้กับเจ้านายที่แสนดีของเธอ

"เดี๋ยวสิ.."

เลย์อิชิ วิ่งตามมาพร้อมกับโทรศัพท์ของเขา

" ผมขอไลน์คุณได้ไหม"

"ค...ค่ะ"

ไม่คิดว่าการที่จะเปิดใจเป็นเพื่อนกับเจ้านายคงไม่ใช่เรื่องที่ผิดอะไรมั้งจึงรับโทรศัพท์มาแล้วกดพิมพ์ไอดีให้กับเขา

"ขับรถดีดีนะคะ"

" ครับ ถ้าถึงบ้านแล้วจะ LINE มาบอกนะ"

เลย์อิชิยิ้มจนแก้มปริ จริงๆแล้วเขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อนเลย เมื่อถึงห้องร่างบางก็จัดการชำระล้างร่างกายของเธอ เพราะไม่ได้อาบมาทั้งวันแล้ว อยู่ๆ สมองมันก็นึกถึงเรื่องที่เลย์อิชิเล่าให้ฟังขึ้นมา ประกอบกับสิ่งที่เธอเห็นตอนที่ซ่อนตัวอยู่ในตู้มันทำให้คิดอะไรไปต่างๆนานา

ตึ้ง~

- ถึงบ้านแล้วนะครับ-

แน่นอนว่าเป็นข้อความจากบอสสุดหล่อพร้อมรูปประกอบที่ยังไม่ลงจากรถเลย

-ค่ะ-

มายด์ตอบไปเพียงสั้นๆเพราะไม่รู้ว่าจะตอบว่าอะไรดี

ก๊อก ก๊อก ก๊อก~

เสียงประตูดังขึ้น ร่างบางลุกจากหน้าโต๊ะ เครื่องแป้ง ไปส่องดูที่ประตู เธอแทบจะไม่เชื่อสายตาตัวเอง เพราะคนที่มาเยือน ไม่ใช่คนที่เธออยากจะต้อนรับสักเท่าไหร่นักในตอนนี้. .