รักนั้น ณ กาลครั้งหนึ่ง

คุณบอส

รักนั้น ณ กาลครั้งหนึ่ง

ร่างบางในชุด เดรสยาวสีน้ำตาล เดินหอบเอกสาร เดินไปเดินมาอยู่ในบริษัท การทำงานวันแรกของมายด์ไม่ได้เป็นอย่างที่คิดเลย เธอแทบจะไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับการดีไซน์อะไรเลยด้วยซ้ำ เป็นเพียงเด็กเดินเอกสารในบริษัท แล้วอย่างนี้จะเอาประสบการณ์จากที่ไหน มือเล็กๆยุ่งอยู่กับการแยกเอกสารทั้งวัน ดีที่เอกสารเป็นภาษาอังกฤษ ก็เลยพอรู้เรื่องบ้าง ถ้าเป็นภาษาญี่ปุ่นแล้วก็ทำงานไม่ได้โดนไล่ออกแน่ๆ

" เป็นยังไง ทำได้ใช่ไหม"

แจงปลีกตัวมาทักทายน้องรหัสที่ห้องเอกสาร มองดูร่างเล็กๆ ที่นั่งอยู่กลางกองเอกสารแล้วงานท่าจะหนักเอาเรื่อง

" ไหวอะไหวพี่ ตั้งนานหนูมันทำไม..."

"เอาหน้า ตอนพี่มาทำแรกๆ พี่ก็เริ่มจากกองเอกสารนี่แหละ สู้ๆนะ พี่ไปละ" มายด์พยักหน้ารับก่อนจะ หันกลับมาให้ความสนใจกับ เอกสารกองมหึมาตรงหน้า นอกจากจะต้องแยกเอกสารออกเป็นส่วนๆ ตามที่คุณหัวหน้างานสั่งแล้ว ยังต้องเดินเอาไปส่งตามห้องต่างๆ อีก

ส่งเอกสารเอกเพียงห้องเดียว ก็จะได้พักกินข้าวแล้ว ร่างเล็ก สูดลมหายใจเข้าจนเต็มปอดเพื่อเรียกกำลังใจให้กับตัวเอง

"เอกสารนี้วางตรงไหนคะ"

ดวงตาคู่สีเทาจับจ้องมายังเด็กเดินเอกสาร ตลกดีนะที่เขาจำคนที่เดินชนเขาเพียงแวบเดียวได้ขนาดนี้ จำได้แม้กระทั่งเสียงของเธอ

"บนโต๊ะนั้นเลย"

เลขาสาวชี้มือไปที่โต๊ะมุมสุดของห้อง

"เดี๋ยวสิ"

มายด์ชะงักเมื่อได้ยินเสียงเรียกทุ้มๆ แต่นุ่มหู

"คะ"

"ชื่ออะไร เธอน่ะ"

มายด์รู้สึกคุ้นหน้าผู้ชายคนนี้เหลือเกิน เหมือนเคยเจอที่ไหน

"มารียา จันทรเหม"

"ชื่อจำยากจัง มีชือสั้นๆ หรือป่าว"

"มายด์ค่ะ"

"มา..อิ"

หัวหน้าพยายามจะพูดชื่อของพนักงานเอกสารตรงหน้า

"มายด์ค่ะ มาย My Mind(มาย มาย)"

"ยากจัง ขอเรียกมาอินะ"

"ค่ะ คุณ...."

มายด์เว้ยวรรคช่วงของชื่อ เพราะเธอไม่รู้จักเขาจริงๆ แค่ครับคล้ายคลับคลาว่าเคยเห็น

"ฮ่าฮ่าฮ่า"

ชายหนุ่มหัวเราะลั่น เธอไม่รู้จักเขาจริงๆอย่างนั้นหรอ

"นี่เธอ มาทำงานที่นี่ได้ยังไงน่ะ"

คุณเลขาโวยลั่น แค่ชื่อประธานบริษัทก็ไม่รู้จักอย่างนั้นหรอ

"เอาเถอะ เธอเพิ่งมาทำงานที่นี่ใช่มั้ย"

เขาถามต่อ

"ค...ค่ะ"

มายด์เริ่มกลัวแล้วล่ะ ทำไมการที่เธอไม่รู้จักเขาถึงได้ดูเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้ เขาต้องเป็นคนสำคัญของบริษัทในแน่ๆ นี่คือความคิดของมายด์ในตอนนี้ ผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอในตอนนี้ คือเลย์ เลย์อิจิ ประธานบริษัท ที่เธอควรจะรู้จักให้ได้เป็นอย่างดี

" เธอรู้จักชื่อประธานบริษัทหรือเปล่า"

คุณเลขาจิกตาถาม เลย์ที่ยืนฟังอยู่ ก็พลอยกอดอกพิงกับโต๊ะรอลุ้นคำตอบไปด้วย

"คุณเลย์ เลย์อิจิ ยามาอิดะ"

แปะ แปะ แปะ เสียงปรบมือของคุณบอสเลย์ ดังไปทั่วห้อง จริงๆมันก็ไม่ได้น่าชื่นชมอะไรขนาดนั้นเสียหน่อย แต่มันเป็นเพราะเขาสนใจในตัวเธออยู่ ทำให้ทุกอย่างที่เธอทำแม้จะดูเป็นเรื่องง่ายๆ ที่ใครก็ทำได้ แต่ในสายตาของคนที่ชอบกันนั้นมันจะดูเป็นเรื่องพิเศษอย่างทันที

"คุณคือ...คุณเลย์อิจิ งั้นหรอคะ"

เซนท์บางอย่างมันบอกให้มายด์แน่ใจว่า ผู้ชายคนนี้ต้องเป็นประธานบริษัทแน่ๆ เลย์อิจิพยักหน้ารับ

" เรียกผมว่าบอสก็พอนะ ไม่ต้องเรียกจนเต็มที่เต็มยศขนาดนั้นหรอก"

"ค่ะ"

เลอิจิยกนาฬิกาข้อมือเรือนงามราคาหลักสิบล้านของเขา ขึ้นมาดูเวลา

" ใกล้เที่ยงแล้วล่ะ เธอไปกินข้าวเถอะ"

"ค่ะ"

มายด์โค้งตัว แสดงความเคารพให้กับคุณเลขาและประธานบริษัท ก่อนจะเดินออกจากห้องไป สายตาของประธานบริษัทยังคงมองตามเธอไปจนกระทั่งเธอหลุดจากระยะสายตาของเขา

.

.

มายด์มากินข้าวพร้อมกับพี่แจงที่ร้านอาหารใกล้ๆ กับบริษัท ด้วยราคาที่ไม่สูงมากและรสชาติอาหารที่อร่อยถูกปาก

" เหนื่อยไหมวันนี้"

" นิดหน่อยค่ะเอกสารมันเยอะมากเลยอ่ะ"

" คนที่มาทำตำแหน่งนี้อยู่ได้ไม่นานก็ออกกันทั้งนั้นแหละ งานมันค่อนข้างหนัก เราก็ทนหน่อยละกัน เงินที่ได้มันก็ดี อีกอย่างจะได้มีประสบการณ์ด้วย"

มายพยักหน้ารับ แม้ในใจจริงๆแล้วอยากมาเป็นดีไซเนอร์ที่นี่ แต่ส่วนหนึ่งของเป้าหมายไม่ใช่เพียงมาหาประสบการณ์แต่ยังเป็นการมาหาเงินด้วย ทำให้มายด์โอเคที่จะทำกับงานเด็กเอกสารต่อไป เพราะเงินที่ได้เป็นการตอบแทน ค่อนข้างสูงกว่าการทำงานที่อยู่ประเทศไทย

"อือ...คืนนี้ไปตื้ดมั้ย เพื่อนพี่นัดกันเที่ยวอะ"

"โหย ชวนน้องไปมอมเมาอบายมุขแต่เริ่มทำงานเลยนะพี่"

" โหคิดว่าเปิดหูเปิดตา จะได้ฝึกภาษาญี่ปุ่นด้วยไง ไปนะ"

"อื้อ"

"เค ทำยังไงเย็นนี้เดี๋ยวพี่นัดนะ ไม่เอาดีกว่าเดี๋ยวพี่ไปรับแล้วกัน"

"โอเคค่ะ"

.

.

.

เหล่าพระเอก AV ในสังกัด Innocent AV รวมตัวกันออกมาปาร์ตี้ที่ผับ H ฉลองวันเกิดย้อนหลังให้กับสมาชืกในแก๊งค์ บุรุษหุ่นก้านกำยำล่ำสัน นั่งล้มวงดื่มแอลกอฮอล์ไม่สนใจสายตาสาวๆ ที่มองอ่อย มองยั่วสักคน เขาพรุ่งนี้ผ่านผู้หญิงมานับไม่ถ้วน แม้แต่คนที่ประสบการณ์น้อยที่สุด อย่างเคนตะ ก็ยังถ่ายมาแล้วเกือบ 10 เรื่องเพราะฉะนั้นสายตาที่ยั่วยวนมาของผู้หญิงเหล่านี้ ไม่ได้มีผลอะไร กับพวกเขาเลย

"เคนตะช่วงนี้นายเป็นเด็กคุณยูกะอยู่ใช่มั้ย"

อชิอดีตดาวรุ่ง ที่เคยถูกคุณยูกะเลี้ยงดูปูเสื่อถามขึ้น

"นี่พี่คงไม่ได้หึงไอ้เคนมันหรอกนะ"

รุ่นน้องอีกคนถามแทรก

" ไม่ได้หึงเว้ยแต่แค่อยากบอกแกว่าช่วงนี้อยากได้อะไรก็รีบตักตวงเพราะถ้ามันมีดาวดวงใหม่เชิดฉายขึ้นมา เขาจะเขี่ยแกทิ้งทันที"

อชิบอกกับรุ่นน้อง ด้วยความหวังดี เพราะเขาผ่านจุดนั้นมาก่อนแล้ว จะแย่กว่าก็ตรงที่เขาดันไปหลงรักสาวใหญ่ยากูซ่าคนนี้จริงๆ แต่กับฉันมันไม่เคยมีความรักเกิดขึ้นระหว่างเขา

"ผม ไม่ได้คิดอะไรหรอกพี่ ผมเองก็รู้อยู่ตลอดว่าถ้าเขาเบื่อ เขาคงทิ้งผมไปเอง"

" เลิกพูดเรื่องนี้เถอะว่ะ วันเกิดกูนะเว้ยไม่ได้ไปปาร์ตี้แฟนเก่า"

ยูดะโวยลั่น

หนุ่มๆ ก็ปาร์ตี้กันต่ออย่างสนุกสนานตามประสากลุ่มผู้ชายแมนๆ อีกฟากหนึ่งของร้านเป็นเหล่าสาวๆ จากออฟฟิศที่มายด์ทำงานอยู่ ทางนี้ก็เมาได้ที่เต้นกันสุดฤทธิ์เหมือนกัน

"มาอิเธอไม่ค่อยเต้นเลยนะ"

สาวร่างอวบคนหนึ่งร้องขึ้น เมื่อแอบสังเกตเห็นว่าสมาชิกใหม่ดูเรียบร้อยเกินไป

" ฉันเต้นไม่ค่อยเก่งค่ะ"

" เธอไม่ค่อยดื่มด้วยนะ"

สาวหุ่นนางแบบอีกคนพูดต่อ

" ฉันเมาแล้วค่ะ"

มายด์ไม่ได้สตอเบอร์แหลแกล้งเมา ตอนนี้เธอกำลังเมาได้ที่ เมาแบบเมาจริงๆ เมาชนิดที่ว่าถ้าหัวโดยหมอนก็คงหลับแล้ว แต่เพียงแค่การแสดงออกมาของอาการเมามันดูน้อยนิดจนแทบเหมือนคนไม่เมา

"พี่แจง มายด์ไปเข้าห้องน้ำแปบนะ"

เมื่อบอกพี่แจงแล้ว หมายถึงลุกจากโต๊ะตัวเองแล้วเดินตรงไปที่ห้องน้ำ แบบโซซัดโซเซ ถ้าไม่ลุกขึ้นก็คงไม่ได้เห็นอาการเมาแน่ๆ

"โอ๊ะ โทษค่ะ"

ด้วยความที่เดินเซแซ่ดขนาดนี้ แน่นอนว่า ต้องชนกับใครสักคนแน่ๆ เมื่อสัมผัสรู้แล้วว่า เดินชนคนอื่นมายด์จึงรีบขอโทษทันที

"เคน"

ทันที่ที่เงยหน้าขึ้นมอง เหมือนอาการเมามันหายไปอย่างปิดทิ้ง คนที่เธอตามหามาทั้งชีวิต ตอนนี้เขาได้ยืนอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว แม้เ่ครื่องหน้าบางอย่างจะเปลี่ยนไป แต่เค้าโครงหน้า ก็ยังบอกให้เธอได้รู้ว่า เขานี่แหละ คนที่ทำให้เธอดั้นด้นข้ามน้ำข้ามทะเลมาทำงานถึงญี่ปุ่น ทุกอย่างมันถูกยืนยันด้วยอาการใจเต้นแรง ยังไงก็ใช่ ต้องใช่แน่ๆ

"เอ่อ...ขอโทษนะครับ คุณเป็นใคร"

เคนตะนิ่งไปสักครู่ก่อนจะตัดสินใจถาม ด้วยแสงไฟที่มันสลัวจนแทบมองอะไรไม่เห็น บวกกับอาการเมานิดๆ ทำให้ทุกอย่างมันพร่ามัวจนไม่แน่ใจว่าใครเป็นใคร

"มายด์ไง มายด์ที่เคยเป็นแฟนกับมึงตอน ม.3 อะ"

ประโยคนี้ดึงสติคนเมาให้ตื่นขึ้น แสดงว่าคนที่เขาเห็น เมื่อสองสามวันก่อน คือมายด์จริงๆ ก็อาจจะตกใจสักเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้อะไรขนาดนั้น ไม่ได้รู้สึกว่ามันเป็นเรื่องมหัศจรรย ์แต่แค่ไม่คิดว่าการที่เขาหนีมาอยู่ไกลถึงญี่ปุ่นแล้ว ยังจะได้เจอกับคนที่รู้จักอีก

"เอ้า มายด์ มายด์" ร่างบางของไม้ทรุดตัวลงบนพื้น อาการแฮงค์ของแอลกอฮอล์ เคนตะคว้าร่างเล็กๆ ของมายด์ประคองให้ลุกขึ้น และพยายามเขย่าตัวปลุกให้ตื่นแต่มายด์ก็นิ่งสนิท

มือหนาความหาโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกง ก่อนจะกดโทรออก

"พี่อชิผมกลับแล้วนะ"

"ได้สาวล่ะสิ เออๆ อย่าให้คุณยูกะเค้ารู้ล่ะ เค้าไม่ชอบ"

"ครับ"

เอากลับไปซ้อมบทที่ห้องก็ได้ ปลุกยังไงก็ปลุกไม่ตื่นแล้วนี่ เคนตะอุ้มร่างของมายขึ้นเดินออกไปยังประตูตรงไปที่รถเพื่อที่จะนำกลับไปที่ห้อง. .