หลังจากไร้ซึ่งเหตุผลที่จะโต้แย้งเขาแล้ว ดูเหมือนว่าองค์หญิงสิบสามจะเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ ตอนนี้มีเพียงคำของพี่ชายใหญ่ที่ดังขึ้นในหัว แต่งได้ก็หย่าได้ เมื่อเรื่องเป็นเช่นนี้แล้วนางคงได้แต่ต้องหาวิธีหย่ากับเขาในภายหลัง
นางนั่งลงแล้วหันไปมองเขาเงียบๆ แม่ทัพหยางเอ้อหลางก็หันมามองนางเงียบๆ เช่นกัน เขามองปราดไปที่ขาของนางแล้วเอ่ยขึ้น
"แผลที่ขาเป็นเช่นไรบ้าง"
องค์หญิงสิบสามหดขาเข้ามาโดยทันที ด้วยกลัวว่าเขาจะเห็นว่ามันหายดีแล้ว
"ดีขึ้นมากแล้ว"
เขารับคำเบา ๆ แล้วเอ่ยขึ้น
"ฝนตกหนักหากจะกลับตอนนี้ลำบากยิ่งเรื่ององค์หญิงมาที่นี่มีผู้ใดรู้หรือไม่"
"มีเพียงนางกำนัลของข้า" นางกล่าวเบาๆ
"อ้อ หนีออกจากวังอีกแล้วหรือ"
"ท่านเอ่ยเกินไป ข้าใช่จะหนีออกจากวังบ่อยๆที่ไหนกัน"
"ท่านก็เหมือนกระต่ายของท่าน ชอบหลบหนีทำให้ตนเองเดือดร้อนต่อไปแต่งเข้าจวนข้าแล้วก็เลิกพฤติกรรมเช่นนี้เสีย หากต้องการไปไหนเพียงบอกข้าดีๆ
