หยางเอ้อหลางกระแอมองค์หญิงสิบสามจึงลืมตาขึ้นมอง
“องค์หญิงขออภัย” กล่าวจบยื่นใบไม้ส่งให้นางดู องค์หญิงสิบสามมองเขาอย่างงวยงง
“นี่คือสิ่งใด” นางมองใบไม้ในมือเขาในขณะที่มือยังไม่คิดปล่อยสาบเสื้อของเขา
“ใบไม้คงปลิวมาติดศีรษะของท่านข้าล่วงเกินแล้ว”
“อ้อ ใบไม้หรือ”
องค์หญิงสิบสามทุบอกตนเองเหตุการณ์เมื่อสักครู่นางฝันเฟื่องไปเองสินะ นางบ้าไปจนคิดว่าหยางเอ้อหลางจะจูบนางเช่นนั้นหรือ บุรุษผู้นี้คงไม่มีอารมณ์อ่อนไหวดั่งตัวเอกในนิทานอยู่แล้ว
“ท่านจะปล่อยข้าได้หรือยัง” หยางเอ้อหลางกระแอมอีกครั้ง
“ขออภัย”
ครานี้เป็นนางที่รีบปล่อยสาบเสื้อเขาประดุจตนเองถือของร้อนในมือ หยางเอ้อหลางเห็นดังนั้นพลันรู้สึกเอ็นดู นางคงคิดว่าเขาจะล่วงเกินจึงได้ป้องกันตนเช่นนี้
“ท่านแม่ทัพ ท่านตรึกตรองให้ดีเรื่องของเราท่านไม่แต่งข้าไม่ได้หรือ”
องค์หญิงสิบสามรีบเปลี่ยนเรื่องคุย ใบหน้ายังคงแดงเล็กน้อยอีกทั้งยังก่นด่าคว
