นางหลับไปหลายวันอีกทั้งในวันที่ตื่นขึ้นยังขี้เกียจจนลืมไปว่านางมีหน้าที่ต้องทำสิ่งใดบ้าง ปล่อยให้ผู้อาวุโสรอไปคาระวะเช่นนั้นได้อย่างไร
คิดแล้วพลันรู้สึกผิดนักแต่ความผิดทั้งหมดกลับถูกปัดไปที่หยางเอ้อหลางอย่างรวดเร็ว เป็นเพราะเขาให้นางกินยาถึงได้ทำเรื่องเสียมารยาทเช่นนี้ต่อผู้อาวุโส หาใช่ความผิดนางแต่ประการใด
อีกทั้งในตอนนี้องค์หญิงสิบสามยังรู้สึกว่าตนเองอ่อนแรงยิ่ง พละกำลังยังไม่กลับมาเต็มส่วน
“ไม่เป็นไร ท่านย่ารู้ว่าเจ้าถูกยาสลบ สกุลหยางไม่ใช่คนใจคอคับแคบสิ่งสำคัญคือพักฟื้นร่างกายให้หายดี ประเพณีปล่อยวางไม่ได้เคร่งครัดเพียงนั้น”
เขาช่วยประคองนางให้เดิน องค์หญิงสิบสามรู้สึกหงุดหงิดกับร่างกายที่อ่อนแอราวกับสตรีไร้วรยุทธ์พวกนั้น อีกทั้งการมีคนมาคอยเอาใจใส่ทำให้นางไม่เคยชินเสียเลย แต่การขัดขืนเขาอย่างที่ตั้งใจนั้นก็เป็นไปอย่างลำบากในเมื่อนางรู้สึกเหมือนตนเองคล้ายยังเป็นผักที่เหี่ยวเฉาเช่น
