หยางเอ้อหลางมองดวงตากระจ่างใสของนางที่จับจ้องเขาแล้วพลันใบหน้าเคร่งขรึม สตรีผู้นี้แม้จะเอ่ยวาจาไหลลื่นแต่กลับดูเป็นเรื่องเล่ามากกว่าเรื่องจริง อีกทั้งในยามที่นางพูดยังกลอกตาไปมาหลายครั้งกิริยาเช่นนี้ทำให้เขาจับได้ว่านางเอ่ยวาจาเท็จ เขาแสยะยิ้มแล้วเอ่ยว่า
“หลังจากผลัดอาภรณ์แล้วท่านก็พบเสือตนนั้น ด้วยความตกใจก็เลยวิ่งหนีทิ้งอาภรณ์ไว้ตรงนั้นอีกทั้งยังโดนเสือไล่ตามจวบจนมาพบข้าที่โดนเสือทำร้ายจนตกคูน้ำ หลังจากนั้นจึงช่วยข้าขึ้นมาจากน้ำหรือ"
"เป็นเช่นนั้นท่านแม่ทัพท่านเข้าใจได้ถูกต้องแล้ว หลังจากช่วยท่านแล้วข้าคงหมดแรงจนหมดสติไปเช่นนั้น อย่างไรเสียท่านก็ถือเป็นหนี้ชีวิตข้า"
นอกจากนางจะไม่จนมุมแล้วความจริงที่หยางเอ้อหลางเป็นหนี้ชีวิตของนางย่อมไม่อาจหลีกเลี่ยง นางได้ช่วยเขาเอาไว้จริงๆ ค่าตอบแทนของนางคงมากโขคิดได้ดั่งนั้นองค์หญิงสิบสามพลันแย้มยิ้มอารมณ์ดียิ่ง การช่วยเหลือเขานับว่าไม่ขาดทุน
“แล
