“เอาล่ะ เอาล่ะ ข้าไม่ถามแล้วเลิกร้องไห้เถิด"
หยางเอ้อหลางหันมามองนางด้วยใบหน้าอ่อนโยนลงเล็กน้อย ดวงตาคมเข้มบัดนี้ไม่อาจจับจ้องนางได้เต็มตาเช่นเดิม เขาอยากจะดึงนางมากอดปลอบประโลมแต่ไม่อาจทำเช่นนั้นจึงได้แต่กำมือของตนเองไว้แน่น ไม่อาจจะล่วงเกินนางได้อีก
แม้จะอยากรู้แต่เรื่องเลยเถิดและเขาก็กระดากใจตนเองนัก พวกเขาแนบชิดกันเช่นนั้นความอบอุ่นนุ่มนิ่มและหอมกรุ่นของนางยังติดอยู่ในส่วนลึกและติดอยู่ที่ปลายจมูกเขาไม่ยอมจาง เพราะแบบนี้เขาจึงคิดว่าตนเองคงฟุ้งซ่านมากที่หลังจากกลับมาไม่ว่ามองไปที่ใดก็คิดคิดถึงใบหน้าและเรือนกายของนางไม่ได้
ความจริงหยางเอ้อหลางไม่อยากเอ่ยถึงเรื่องนี้ให้นางอับอาย แต่การสอบสวนไม่อาจหลบเลี่ยงได้
คำตอบของนางดูไม่ถูกต้องแต่ก็ไม่เกินจริงเพราะตัวเขาเองยังถูกเสือร้ายทำให้สลบไปเช่นนั้นความจริงที่ว่าพวกเขาฟื้นขึ้นมาแล้วอยู่ในสภาพนั้นได้อย่างไรแม้แต่ตัวเขาเองก็ยังไม่รู้
จะค
