บทที่2.คว้าดาว
1569 คำ
เมวิกาเงยหน้าขึ้นยิ้ม เธอว่าตนเองคุ้นหน้า บุคคลคนตรงหน้าพอสมควร แต่เมื่อเห็นชื่อแซ่ พร้อมกับการรับประกันด้วยสถานที่ทำงาน เป็นอันฟันธงได้ เธอไม่ได้ถูกหลอกชัวร์
“มีเวลาว่างสัก20นาทีพอที่จะไปนั่งคุยกับคุณพี่ที่ร้านนั้นได้มั้ยฮะ”
สกายยิ้มกว้าง เขาผายมือไปยังร้านฟาดฟู๊ดที่ตนเองกับเพื่อนสาวประเภทสองกำลังนั่งรับประทานอาหารกันอยู่
“ถ้าไม่เป็นการรบกวนพี่ เมสะดวกค่ะ”
ใบหน้าหวานขยับขึ้นลง สกายจึงเดินนำ มีเมวิกาเดินตามหลังมาต้อยๆ
“ฉกมาได้ด้วย แกเก่งค่อดๆ”
เปรี้ยวชมเปาะ เจ้าหล่อนยกนิ้วโป้งให้กับสกาย พร้อมทั้งขยับที่ให้หญิงสาวทรุดนั่ง
“พี่เปรี้ยวนะฮ้า...อยู่วงการเดียวกันกับแม่นี่ แต่พี่เปรี้ยวดูแลเรื่องคอสตูม...”
เปรี้ยวออกตัว ยิ้มแฉ่งให้กับสกาย เพราะขนาดเธอเป็นคนวงนอกยังมองเห็นออร่าของเมวิกา
“สวัสดีค่ะ เมชื่อเมค่ะ ชื่อเต็มว่าเมวิกา ขอบคุณพี่ๆ ที่สนใจเมค่ะ”
โดยเนื้อแท้ของเมวิกาเป็นคนเข้ากับคนอื่นง่าย เธออ่อนน้อมถ่อมตน ชอบสังเกตสีหน้าคน พร้อมจะปรับตัวเพื่อให้เป็นที่พอใจของอีกฝ่าย
สยายยิ้มกว้าง กริยาอ่อนช้อยน่าสนใจ แถมโครงร่างยังดึงดูดตา แบบนี้ปั้นให้ดัง คงไม่ใช่เรื่องยาก
“เข้าเรื่องเลยแล้วกันหนูเม เจ้เป็นแมวมอง และเจ้เห็นอะไรๆ ในตัวหนู สนใจเข้าวงการบันเทิงมั้ยฮะ”
หนุ่มนักปั้นมือทองยิงตรงประเด็น...หากผู้หญิงสาวสวยตรงน่าสนใจ เขาจะได้มีเด็กปั้นคนใหม่ที่ดูท่าจะไปไกลเกินกว่าทุกๆ คนที่เคยปลุกปั้นมากับมือ เมื่อออร่าของเมวิกา...สะดุดตา แม้แต่คนที่ไม่ชอบผู้หญิงเท่าไหร่อย่างเขา
“เออ...คือ” หญิงสาวกระอึกกระอัก เธอตัดสินใจ สูดลมหายใจลึกๆ หยิบกระเป๋าสะพายใบเล็กข้างตัววางบนตัก พร้อมกับสอดมือหยิบเอกสารบางอย่างส่งให้สกายดู
“อะไรจ๊ะ แม่เจ้า!! ดีสิ...แบบนี้ หนูสนใจจะไปเครสใช่มั้ย ถ้าได้ล่ะก็ โกอินเตอร์ก่อนเปิดตัวในไทยเลยนะ”
เอกสารบ่งบอกเรื่องการไปออดิชั่น ต่อให้ไม่ผ่าน ก็ใช้เป็นใบเบิกทางให้กับเมวิกาได้ เพราะสถานที่นั้น เป็นห้องเสื้อมีชื่อ พอๆ กับ วิกตอเรียส์ซีเคร็ตที่สาวๆ ทั่วโลกพุ่งความสนใจเดินทางไปคัดเลือก แตกต่างกันตรงรอย เรย์มอนด์ นักธุรกิจชาวอเมริกันผู้นั้นแก่ง่อม แต่...เบลิสต้าโพสิต ของ คีริน เดออง เขาเป็นหนุ่มหล่อล่ำ อายุแค่32ปี เป็นผู้ชายที่สาวๆ ทั่วปารีสกำลังคลั่งไคล้!!
“เมลองไปออดิชั่นทิ้งไว้นานแล้วค่ะ เขาเพิ่งติดต่อมา กำลังสองจิตสองใจ เรื่องจะไป หรือไม่ไปดี”
“มีปัญหาเรื่อง...ค่าใช้จ่ายซิ ไม่ต้องกังวลเลยฮ้า เดี๋ยวเจ้ออกให้เอง แต่มีข้อแม้นะจ๊ะ ต้องเซ็นสัญญาเป็นเด็กในสังกัดเจ้ก่อน พรุ่งนี้สะดวกมั้ยล่ะ ไปหาเจ้ที่โมเดลลิ่งได้เลย...”
นักปั้นมือกาวไหวไหล่ งานนี้มีแต่กำไรเห็นๆ เรื่องข้อตกลงคงต้องไปถกรายละเอียดกันอีกที แต่รับประกันได้ เขาไม่มีทางเสียงเงินลงทุนไปฟรีๆ เมื่อมองตามสายตาแล้ว...งานนี้เมวิกา...มีเปรี้ยง!!
หญิงสาวยกมือขึ้นประนมหว่างอก เธอก้มศีรษะทำความเคารพด้วยความซาบซึ้ง จนสกายถึงกับอึ้ง เมื่อเมวิกาให้เกียรติตนเองโดยไม่ได้ร้องขอ...
จากนั้นจึงเป็นการพูดคุยในเรื่องทั่วๆ ไป สกายเวทนาเมวิกาเพิ่มขึ้น เมื่อสาวเจ้าคล้ายๆ นกปีกหัก ไร้บิดา มารดา และเวลานี้ไม่ต่างอะไรกับผู้อาศัยในบ้านที่เกิดและเติบโตมา...
“อีเปรี้ยว!! ฉันจะดันหนูเมให้ดังเปรี้ยงทีเดียว!!”
สกายกล่าวเสียงเข้ม เขาโบกมือไหวๆ ให้กับเมวิกาที่เดินออกไปจนพ้นร้านฟาดฟู๊ด
“นิสัยดี ไม่ได้เสแสร้ง แววตาใสซื่อ แกคงได้ช้างเผือกตัวจริงแล้วอะ”
เปรี้ยวเห็นด้วย เมื่อเท่าที่มองดู ประสบการณ์ที่อยู่ในวงการมายามานาน ทำให้เดาได้ไม่อยาก เมวิกาไม่มีพิษมีภัย ไร้พิษสง อ่อนเยาว์ และดูเหมือนจะเป็นดาวจรัสแสงของแท้ เพราะหากไม่เจอสกาย เจ้าหล่อนก็น่าจะเจิดจรัสได้ด้วยตนเอง เมื่อแม้แต่ห้องเสื้อชั้นนำของปารีส ยังส่งเทียบเชิญมาให้สาวเจ้าไปคัดตัว
“ฉันว่านะอีกาย...หนูเมติดที่เบลิสต้าแน่!!”
จากสายตาคนใน เปรี้ยวฟันธง ลักษณะเฉิดฉาย ใบหน้ามีเอกลักษณ์อย่างเมวิกา เตะตาฝรั่งแน่ๆ เพราะขนาดแต่งตัวแสนธรรมดา หญิงสาวยังเด่นลอออง...รัศมีเจิดจรัสจนคนรอบๆ ข้างให้ความสนใจ
บทที่2.คว้าดาว....
“หายหัวไปไหนมาทั้งวันยะ!!”
พรรณีตะคอกถามลูกเลี้ยงสาว ทันทีที่เมวิกาโผล่หน้าเข้าไปในห้องรับรองแขก
หล่อนกำลังอารมณ์ไม่ดี เมื่อช่อชบาเร่งมายิกๆ แต่พรรณีหาเงินส่งให้ไม่ทัน
“เมออกไปสมัครงานมาค่ะ” หญิงสาวตอบพร้อมกับก้มหน้าหลบสายตาขึ้งตึงของแม่เลี้ยงวัยดึก
“ออกไปแรดสิไม่ว่า!! ฉันเห็นคนอื่นๆ ได้งานกันหมดแล้ว เหลือแค่หล่อนคนเดียว เปลืองทั้งข้าวเปลืองทั้งน้ำ ไม่เห็นแก่ตัวไปหน่อยเหรอไงยะ?”
เมวิกากลายเป็นกระโถนให้พรรณีระบายอารมณ์ เมื่อไม่ว่าจะหันไปทางไหนก็ไม่มีใครรองมือ รองปากได้เท่าแม่ลูกเลี้ยงหน้าซื่อ ตาใสคนนี้
เรียวปากสีระเรื่อเม้มจนเป็นเส้นตรง เมวิกาสะกดความไม่พอใจไว้ในอก เธอพยายามทน เพราะไม่อยากให้กินแหนงแคลงใจกันมากไปกว่านี้ อะไรที่ทนได้เธอก็จะทน ถึงมันจะไม่ใช่เรื่องถูกนัก เพราะพรรณีเป็นผู้ใหญ่ซึ่งควรวางตัวดีกว่านี้
“แกมีเงินให้ฉันยืมมั้ย ยัยช่อต้องใช้เงินด่วน ฉันหมุนจนกระเป๋าฉีกยังหาไม่ได้เลย ไม่รู้ว่าค่าเล่าเรียนจะแพงปานนี้”
หลังจากบ่นจนเหนื่อย พรรณีจึงจำใจเอ่ยเสียงอ่อน เมื่อเมวิกาน่าจะเป็นคนเดียวที่พอจะช่วยเหลือเธอได้
หญิงสาวเงยหน้าขึ้น เธอส่ายศีรษะเบาๆ เป็นเชิงปฏิเสธ เพราะเงินเก็บของตนเองก็ร่อยหรอเต็มทน เมื่อต้องเจียดจ่ายค่าจ้างให้ทั้งนางและติ๋ม มากว่าครึ่งปี และเธอไม่คิดว่าค่าเล่าเรียนของช่อชบาจะต้องใช้จ่ายอะไรมากนัก เมื่อเท่าที่รู้ ช่อชบาแค่ไปเรียนตัดเย็บ หาใช่การเรียนในมหาวิทยาลัย เมวิกาไม่กล้าแย้ง รายจ่ายเดือนละสามแสน มันแพงไปสำหรับการเรียนตัดเสื้อผ้า แม้ที่นั่นจะเป็นร้านเสื้อในฝรั่งเศสก็ตาม
“อาไร๊!! ฉันลงทุนบากหน้ายืมแก แกยังมีหน้ามาปฏิเสธฉันเหรอหะ!”
พรรณีตวาดลั่น ใบหน้าอวบอูมแดงก่ำ เมื่อไม่เป็นอย่างที่ตนเองคิดไว้ ไหนอดีตสามีคุยนักคุยหนาว่าเมวิกามีเงินออม หล่อนสะสมมาตั้งแต่ยังเด็ก ก็น่าจะเป็นเรือนแสน แล้วทำไมอีลูกเลี้ยงของนางถึงบอกปัด
“เมไม่มีสตางค์หรอกค่ะคุณน้า คุณน้าไม่ได้จ่ายค่าขนมเมมาตั้งแต่คุณพ่อเสีย เมควักเงินเก็บของเมมาใช้จ่าย เงินในส่วนนั้นจนเหลือไม่เท่าไหร่”
เธอไม่ได้ต่อว่า แค่ชี้แจ้งข้อเท็จจริงให้พรรณีรับรู้
“อ๋ออออ...แกจะว่าฉันสินะ คงคิดซิว่าฉันอมเงินพ่อแกไปทูนให้ลูกตัวเองจนหมด”
เพราะความร้อนตัวพรรณีจึงพูดออกมาเอง
“เปล่าค่ะ เมแค่ต้องการบอกคุณน้าว่าเมไม่มีสตางค์”
เมวิกาตอบเสียงอ่อน เธอหลบตาเมื่อดวงตาถมึงทึงของพรรณี มองตรงมายังตัวเอง และก่อนที่ใครๆ จะทันคาดคิด พรรณีที่สั่งสมความทุกข์ไว้ในใจก็กรากเข้าไปขยุ้มเส้นผมบนศีรษะเมวิกา พร้อมทั้งกระชากแรงๆ จนหญิงสาวผวาตกใจ
“เจ็บค่ะ! ปล่อยเมค่ะคุณน้า”
หญิงสาวจับยึดข้อมือของพรรณีไว้แน่น พยายามขืนตัวออกห่างไม่ตอบโต้ แต่ก็ไม่ยอมลงให้
เสียงเอะอะด่าทอทำให้สาวใช้สองนางวิ่งหน้าตั้งตรงมา
นางตะโกนลั่น พร้อมทั้งวิ่งเข้าไปกระชากแขนของพรรณีแบบไม่คิดจะกลัว “ปล่อยคุณหนูนะคุณนาย เกิดบ้าอะไรขึ้นมาอีกล่ะนี่!!”
“อย่ามายุ่งโว้ย ขี้ข้าอยู่ส่วนขี้ข้าสิวะ!! สะเออะมายุ่งกับนายจ้างทำไม!!”
พรรณีสะบัดมือ หล่อนหันไปตะคอกคนรับใช้ก้นครัว
“ไม่ได้อยากสาระแนเลยค่าคุณนาย แต่ทนเห็นคนดีถูกรังแกไม่ได้ ปล่อยสิคะคุณนาย ไม่อย่างนั้นอีนางนี่ล่ะ จะจัดการคุณนายเอง”
นางกล่าวเสียงห้วน ติ๋มเป็นลูกคู่อีกคน ที่ร้องท้าพรรณีเหย็งๆ
“ตบอีคุณนายเลยป้านาง ถ้าตำรวจมาเราจะได้แจ้งความด้วย เป็นนายจ้างประสาอะไรทำตัวยังกับอันธพาล แถมไม่ยอมจ่ายค่าจ้างให้เราด้วย”
- ผู้เขียน
