จอมใจคีริน

บทที่1.ความฝัน   ในเช้าวันที่เหมือนจะสิ้นหวังกับทุกสิ่ง...กลับมีข่าวดีมาเยือนถึงบ้านแบบไม่อยากจะเชื่อ จดหมาย1ฉบับที่เหมือนจะไม่มีความหมาย แต่กลับเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้เมวิกายิ้มหน้าชื่นได้อีกครั้ง... ‘ห้องเสื้อเบลิสต้าโพสิต’ หญิงสาวจำไม่ได้ว่าตนเองไปออดิชั่นการคัดตัวกับห้องเสื้อนี้ตั้งแต่ตอนไหน เมื่อช่วงเวลาเหล่านั้นมาผ่านพ้นมาแสนนาน...จนคิดว่าคงได้รับประทานแห้วเหมือนเคย “นั่งยิ้มอะไรยะ!!” ภรรยาใหม่ของบิดาหรืออีกนัยหนึ่งคือแม่เลี้ยงของเธอเอ่ยทักเสียงแหลม จนเมวิกาสะดุ้ง “ปะ เปล่าค่ะ” จดหมายแจ้งข่าวดีถูกยัดเก็บไว้ในกระเป๋ากางเกงทั้งที่ยังเปิดอ่านไม่จบ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นยิ้มแหยๆ ให้กับผู้หญิงวัยกลางคนที่ยืนหน้าตึงอยู่ด้านหลัง “งานการไม่รู้จักออกไปหาทำ เรียนมาเสียเงินเปล่า ฉันพูดจนปากจะฉีก พ่อหล่อนเคยฟังที่ไหนล่ะ” หล่อนยังคงปากร้ายเหมือนเดิม แม้ในวันที่ไม่มีบิดาของเธอคอยปราม ความรุนแรงทวีขึ้นทุกๆ วัน จนหญิงสาวที่เหมือนตัวคนเดียวเริ่มอึดอัด ทั้งๆ ที่บ้านหลังนี้ เธอเองก็มีสิทธิ์กึ่งหนึ่ง แต่ถูกกดไม่ต่างอะไรกับคนรับใช้ “เมก็กำลังหาอยู่ค่ะ ไม่ได้นิ่งนอนใจเลย แต่คุณน้าก็รู้ งานสมัยนี้หายากจะตาย” เมวิกาไม่ได้แก้ต่างให้ตัวเอง แต่บัณฑิตจบใหม่จากรั้วมหาวิทยาลัยมีไม่ใช่น้อย ดังนั้นการแข่งขันจึงสูงตามไปด้วย ไม่แปลกหรอกที่คนไม่มีเส้นไม่มีสายจะยังคงว่างงาน “งานอะไรๆ ก็ทำไปเถอะ ฉันมีรายจ่ายเยอะ หากต้องอุ้มชูหล่อนอีกคน ฉันคงรับไม่ไหว” เสียงนางบ่นขรม ทั้งที่เมวิกาแทบจะไม่รบกวนอะไรนางเลย นับตั้งแต่เมธีบิดาสิ้นลมหายใจ นางพรรณีก็ยังไม่วายแขวะคอยกระแหนะกระแหนจนหญิงสาวเริ่มวิตก บิดาทิ้งมรดกไว้ให้เธอน้อยนิด เธอไม่รู้อะไรมากไปกว่า...การรู้แค่ว่าบ้านหลังนี้เธอมีสิทธิ์อยู่อาศัย แต่มันกลับสร้างความไม่พอใจให้กับพรรณี ทั้งที่หล่อนมาทีหลังแท้ๆ ความเมตตาของเมธีไม่ได้ทำให้ภรรยาหม้ายดีใจ เมื่อท่านกำชับไว้ในตอนท้ายของพินัยกรรมอย่างหนักแน่น บ้านหลังนี้ห้ามขายหรือเปลี่ยนมือ หากคนใดคนหนึ่งที่เป็นเจ้าของคิดจะขาย สิทธิ์ส่วนนั่นจะตกเป็นของอีกคนทันที นั่นคือเรื่องที่พรรณีโกรธแทบกระอัก เมื่อนางมีโครงการจะขายบ้านเก่าๆ หลังนี้ทิ้ง ทันทีที่สามีสิ้นลม แต่กลับต้องมาทนจับเจ่าอยู่ที่เดิม เพราะหากนางเสนอขาย สิทธิ์ครอบครองจะตกอยู่กับเมวิกาบุตรสาวสามีที่สิ้นชีพไปทันที สมบัติส่วนอื่น ไม่ว่าจะเป็นเงินสด หรือเครื่องเพชรเครื่องทอง นางงุบงิบไว้ทั้งหมดไม่ให้ลูกเลี้ยงรู้ นางคิดหาทางไล่เมวิกาออกจากบ้านทุกเมื่อเชื่อวัน แต่ลูกเลี้ยงของนางก็หน้ามึน ไม่เดือดไม่ร้อนจนกระทั่งเรียนจบ “ยัยช่อน่ะ เรียนหนัก มีรายจ่ายเยอะ หากหล่อนทำงานได้ จะได้มาช่วยส่งเสียน้องอีกคน” ช่อชบา เป็นลูกติดของนางกับสามีเก่า นางกัดฟันส่งบุตรสาวที่ผลการเรียนร่อแร่ไปศึกษาต่อที่ฝรั่งเศส ก็เพราะช่อชบาสอบเข้ามหาวิทยาลัยในเมืองไทยไม่ได้สักที่ เพราะสงสารลูกที่หน้าเศร้าต้องทนฟังอดีตสามีที่ตายไปแล้วชื่นชมเมวิกาทุกวัน อีนังหอกข้างแคร่นั่น!! ดันสอบ ติดมหาวิทยาลัยมีชื่อ สร้างความยินดีให้กับเมธี แต่นั่นกลับทำให้ช่อชบาดูด้อยค่าลงไป เพราะมันสมองของบุตรสาวอ่อนด้อยกว่าอีนังลูกเลี้ยง!! นางจึงกลั้นใจส่งบุตรสาวไปชุบตัวที่ต่างแดน รายจ่ายของช่อชบาในแต่ละเดือนแทบกระอัก สมบัติที่เคยมีเริ่มร่อยหรอ หากยังหาทางอัปเปหิเมวิกาออกไปจากบ้านหลังนี้ไม่ได้ นางคงไม่มีเงินส่งเสียบุตรสาว...จนกระทั่งเรียนจบ ความจริงแล้ว ที่พรรณีไม่รู้ ช่อชบาทำตัวฟุ้งเฟ้อ ไม่ได้เรียนอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน หล่อนถนัดเที่ยวเตร่มากกว่า “ค่ะ” หญิงสาวพยักหน้ารับ เดินเลี่ยงไปทางด้านหลังบ้าน เพื่อหาอะไรรองท้อง “โดนอียักษ์นั่นขบหัวมาอีกแล้วหรือคะคุณหนู” นาง...สาวใหญ่วัย45 ปี เบ้ปากพร้อมกับบ่นขรม เมื่อมองเห็นใบหน้าสลดเศร้าของบุตรสาวของเจ้านาย “ชูว์!! อย่าเรียกคุณน้าแบบนั้นคะป้านาง เดี๋ยวเธอได้ยินเข้าจะพากันร้อนหูเปล่าๆ” นิ้วชี้เรียวงาม ยกขึ้นปิดปากเป็นเชิงปราม พร้อมกับทิ้งตัวลงนั่งแบบไม่ถือเนื้อถือตัว “แค่นี้ยังน้อยไปค่ะคุณเม...นางยักษ์ขมูขีเหมาะกับคุณนายที่สุด!!” ติ๋มสาวใช้ตัวอวบหลานสาวของนาง เดินมาหย่อนก้นนั่งใกล้ๆ ในมือของสาววัยรุ่นมีตะกร้าผ้าที่เตรียมจะไปทำความสะอาด แต่เมื่อเห็นเจ้านายสาวคนสวยเลยแวะมาคุยด้วยก่อนจะไปทำงานตามหน้าที่ “พอเถอะค่ะ ทั้งป้านางแล้วก็ติ๋ม เมขอ” กรณีพิพาทเกิดขึ้นทุกวันระหว่างสาวใช้กับเจ้านายสุดเข้มอย่างพรรณี ไม่มีสาวใช้คนไหนในบ้านกลัวเจ้านายอย่างพรรณี เมื่อนางติดค้างค่าแรง มาหลายเดือน...จนความเกรงใจหดหาย “เหอะ!! แม่เลี้ยงคุณหนูน่ะ ทำตัวประหนึ่งว่าข้านะเป็นนางฟ้านางหงส์ ทั้งที่กำพืดมาจากแม่ค้าข้างทางแท้ๆ” อดีตก่อนที่จะมาเป็นภรรยาของเมธี พรรณีเคยเปิดร้านข้าวแกงข้างทาง และบิดาของเมวิกาไปติดพันเข้า จนเป็นที่มาทำให้เกิดความเปลี่ยนแปลง แต่สันดานคนชั้นล่างแบบพรรณี ทำยังไงก็ไม่มีทางทิ้งสันดานเดิม ในวันที่ไม่ได้ชูคอ นางจึงออกลายเดิมให้คนรอบข้างได้เห็น “พอเถอะค่ะ...ว่าแต่เดือนนี้ คุณน้าจ่ายค่าแรงป้ากับติ๋มหรือยังคะ” เมวิกาเปลี่ยนเรื่องพูด แต่กลับเป็นการจุดไฟแค้นของสองสาวใช้เข้าให้ “หูยยย ค้างมาจะครึ่งปีแล้วค่ะ จ่ายมาแต่ค่ากับข้าว ถามจริงๆ เถอะค่ะ สมบัติคุณท่านตั้งมากมายหายไปไหนหมด...คุณหนูได้อะไรติดตัวบ้างคะ นอกจากสิทธิ์ในการอยู่อาศัยที่บ้านหลังนี้” หญิงสาวพ่นลมหายใจแรงๆ เธอเสหลบสายตา ส่ายใบหน้าช้า เป็นคำตอบเหมือนทุกๆ ครั้ง “คุณนายอมส่วนของคุณเมแน่ค่ะ ติ๋มว่า...แต่นานป่านนี้คงหมดแล้วล่ะ ไม่อย่างนั้นคงไม่หน้าตึงแบบนี้หรอก” ติ๋มคาดเดา และมันเป็นความจริง เมื่อสมบัติหลายชิ้นถูกขาย เพื่อส่งเงินไปให้ช่อชบาใช้จ่ายที่ฝรั่งเศส “เมมีแค่นี้ เอาไปแบ่งกันนะคะ ป้ากับติ๋มต้องส่งให้คนที่บ้าน...เมจะพยายามหางานให้ได้ ป้านางกับติ๋มจะได้ไม่เดือดร้อน” เงินก้อนหนึ่งถูกล้วงออกมาจากกระเป๋ากางเกง พร้อมกับจดหมายที่เธอยังอ่านไม่จบ มันหล่นปุที่ปลายเท้าติ๋ม เจ้าหล่อนจึงฉวยขึ้นมาจากพื้น พร้อมกับรีบคลี่อ่าน เป็นการสอดรู้สอดเห็นตามประสาเด็กไร้การอบรม...แต่เมวิกาไม่ถือ เมื่อเธอไม่ได้คิดปิดบัง “กรี๊ดๆ จริงเหรอคะคุณเม นี่ๆ เขาบอกว่าคุณเมจะได้เป็นนางแบบ” สาวใช้ตัวอวบร้องกรี๊ดๆ หล่อนลุกขึ้นกระโดดหย็องแหย็งๆ ชี้ไม้ชี้มือให้อินเทอร์เน็ตวิกาและนางดูเนื้อความในจดหมาย เมวิการีบกล่าวแก้ “ยังหรอกติ๋ม ต้องไปคัดเลือกอีก...เมไปออดิชั่นทิ้งไว้นานแล้วล่ะ ไม่คิดว่าจะได้ คนสมัครเป็นร้อย” เธอเลิกฝันมานานแล้ว เมื่อมันเงียบหายไปเหมือนคลื่นกระทบฝั่ง ดังนั้นเมื่อมีจดหมายเชิญมา จึงไม่ตื่นเต้นเท่าไหร่ “อะไรของเอ็งว่ะนังติ๋ม นางบ่ง นางแบบอะไร!!” นางละมือจากการทำงาน หันมาถามหลานสาวแบบสนใจจริงๆ “ก็จดหมายนี่ไงป้า เค้าเรียกคุณเมไปสัมภาษณ์ เรื่องการเดินแบบ” ติ๋มยังไม่คลายความตื่นเต้น เมื่อการเป็นนางแบบดังๆ นั้นสามารถทำเงินได้มหาศาลหากชื่อติดตลาด เผลอๆ จะได้เป็นดารา คราวนี้ล่ะ...เงิน ทองไหลมาเทมา รับไม่หวาดไม่ไหว “คุณเม ติ๋มขอเป็นผู้จัดการนะคะๆ” สาววัยละอ่อนกระพือเปลือกตาปริบๆ หันมาจีบปากพูดกับเมวิกา ไม่สนใจความอยากรู้ของนางสักนิด สาวโสภาส่ายศีรษะ อมยิ้มโดยไม่ได้ตอบอะไร “อย่าแหกปากไปนังติ๋ม เดี๋ยวยัยคุณนายยักษ์ได้ยินเสียงของเอ็งจะตะโกนด่าเอาอีก ไม่รู้เป็นอะไรซิ หมู่นี้อารมณ์ไม่ใคร่ดีเลย” นางบ่น ชะเง้อคอมองไปยังกลางบ้าน ณ. ที่นั่น พรรณีกำลังนั่งกุมขมับ เมื่อกำลังปวดหัวกับรายจ่ายของช่อชบา