คีรินกดตัดสาย...เขารีบซุกโทรศัพท์เก็บในกระเป๋า...
โทรศัพท์บางเฉียบรุ่นหรูสุดในสายตาเมวิกา ถูกยื่นให้พริสซิร่า “เจ้านี่ของคุณมั้ยคะ?”
“อุ้ย!! เอ้ามาลืมไว้นี่เอง...ตายโหง ดีนะไม่หาย”
มือเรียวขาวซีดเอื้อมมารับไว้ พร้อมกับบ่นพึม
“มีใครโทร. หาฉันมั้ย?” พริสซิร่าถามต่อเธอสไลด์หน้าจอมองหาสายเข้า ก่อนจะอุทานเสียงหลง “โว๊ะ!! บอส โทร. มาทำไมอีกล่ะ เอ...เธอรับเหรอไง?”
มันไม่ใช่สายเข้าที่ไม่มีคนรับสาย แต่เป็นสายสนทนาที่มีความยาวเกือบชั่วโมง...เป็นไปได้ยังไงกับคนใจร้อนอย่างคีรินที่ทุกนาทีของเขาเป็นเงินเป็นทอง เจ้านายจะตัดบทเสียงห้วนๆ วางสายทันทีที่คุยธุระจบ แต่ที่เธอเห็น ความยาวของการคุย...นานมาก...นานจนเธอไม่คิดว่าคนปลายสายจะใช่เจ้านายตัวเอง
“ค่ะ...เมขอโทษที่เสียมารยาท เมจะเอาเจ้านี่ไปให้คุณ แต่เขา...เอ่อ...คือคนที่โทร. เข้ามาเขาไม่ต้องการ เมเลยเผลอโม้ให้เขาฟังตั้งนาน แหนะค่ะ”
หญิงสาวตอบประสาซื
