นาราพรรณไม่ยอมให้แฝดพี่ทำตามใจนึก เธอยึดแขนเนียนไว้แน่นส่วนมืออีกข้างก็เอื้อมไปดันปลายคางมนให้เงยหน้าขึ้นสบตากัน จากนั้นก็เปิดยิ้มหวานนำทัพแล้วเอ่ยบอกเสียงอบอุ่น
“อยากร้องไห้ใช่มั้ยน้ำหนาว ทำไมไม่กอดคอซบอกแล้วร้องไห้ออกมาเหมือนสมัยเราเป็นเด็กละน้ำหนาว”
นาราภัทรโผเข้าไปกอดแฝดน้องไว้แน่นหยาดน้ำตาอุ่นไหลพร่างพรูเป็นทางยาวสะอื้นร่ำไห้จนตัวสั่นโยน เสียใจที่หัวใจเจ้ากรรมได้ตกอยู่ในบ่วงวังวนแห่งรสสิเสน่หาที่เจ้าชายซารีฟร์เป็นผู้มอบให้ เธอชอบให้มือร้อนผ่าว ริมฝีปากร้อนรุ่มกดจุมพิตลูบไล้ไปทั่วเรือนร่าง ชอบทุกครั้งที่เจ้าชายหนุ่มได้โลดแล่นเริงระบำอยู่บนตัวเธอและหลงรักเสียงหอบกระเส่าเสียงครางต่ำลึกที่หลุดออกมาจากริมฝีปากสีสดขณะที่เธอได้มอบความสุขสมรัญจวนใจให้กับเจ้าชายแห่งทะเลทราย
“ระบายออกมาเถอะน้ำหนาว ถ้าหากตัวไม่เล่าออกมาก็จะทำให้เจ็บปวดเป็นแผลกัดนองตลอดไปและน้ำหนาวก็รู้ว่าไม่ใช่แค่น้ำหนาวคนเด
