โครม!!!...
“น้ำหนาว”
เจ้าชายซารีฟร์ตะโกนเรียกแก้วตาดวงใจด้วยความเป็นห่วง ดวงตาคมกริบลุกโชติช่วงด้วยดวงไฟลูกใหญ่ที่พร้อมแผดเผาทุกอย่างให้แหลกเป็นจุณ ใบหน้าคมเข้มถมึงทึงกัดฟันกรอดกำปืนในมือแน่นจนเส้นเอ็นตรงข้อมือปูดโปนเมื่อได้เห็นสภาพของหญิงอันเป็นที่รักซึ่งถูกผลักให้แนบกับผนังห้อง เสื้อที่สวมใส่ถูกกระชากจนขาดวิ่นเผยให้เห็นปทุมอวบอิ่มขาวผ่องยองใยที่โผล่พ้นขอบชั้นในผ้าลูกไม้สีหวาน
“เจ้าชาย...ช่วยน้ำหนาวด้วย”
นาราภัทรครางเสียงแผ่วเบา ดีใจยิ่งนักเมื่อได้เห็นคนที่ถีบประตูเข้ามาในห้องประหารชีวิตเธอนั่นคือเจ้าชายซารีฟร์เจ้าชายแห่งทะเลทรายผู้กอบกุมหัวใจของตนเอง
“ฉันให้เวลาแก 1 นาที ในการปล่อยมือหยาบสกปรกจากตัวน้ำหนาว”
เจ้าชายซารีฟร์สั่งเสียงเย็นยะเยือกดุจดังน้ำแข็งขั่วโลกเหนือ ดวงตาลุกวาวด้วยดวงไฟแห่งความพิโรธโกธรกริ้วยิ่งกว่าทะเลเดือด
“มึงอีกแล้ว...เสือกอะไรด้วย หมูจะหามอย่าเอาคานมาสอด”
