นาราพรรณตั้งใจฟังอยู่นานแล้ว ออกจะงงๆ ว่าบุรุษหนุ่มหล่อเหลาที่ค่อนข้างคุ้นตาผู้นี้เป็นใครและบาดหมางใจกับแฝดพี่ของเธอด้วยเรื่องอันใดกันเจอหน้ากันปุ๊บก็มีอันต้องปะทะคารมห่ำหั่นกันทั้งถ้อยคำวาจาและสายตาอย่างดุเดือดเผ็ดร้อน เท่านั้นยังไม่พอใบหน้างดงามของพี่สาวก็ขยันแดงก่ำแทบตลอดเวลาซึ่งเธอรู้ว่าไม่ใช่แดงเพราะความโกรธเคืองแต่เป็นเพราะความอายเสียมากกว่า
“น้ำหนาวผู้ชายคนนี้เป็นใคร หน้าตาคุ้นๆ น่ะ แล้วน้ำหนาวรู้จักเขาตั้งแต่เมื่อไหร่เขาถึงจะมารับตัวไปมหา’ลัย”
เมื่ออดรนทนไม่ไหวน้ำค้างก็เข้าไปสะกิดต้นแขนพี่สาวพร้อมกับเอ่ยถามเสียงแผ่วเบาให้คลายอาการสงสัย
นาราภัทรละสายตาจากใบหน้าคมเข้มหันมามองหน้าหวานๆ ของแฝดน้องครู่หนึ่งก่อนจะหันไปจ้องกินเลือดกินเนื้อเจ้าชายหนุ่มจอมฉวยโอกาสแล้วเอ่ยตอบเสียงลอดไรฟัน
“ผู้ชายคนนี้คือเจ้าชายซารีฟร์ อัล ริฟาอีลส์ คนที่เรานินทาในร้านอาหารไทยที่แอร์พอร์ต”
“ฮ้า!!!...เ
