ข้ามเวลามาอยู่ในร่างนางสนมร้ายกาจ

ลู่ซือ สาวน้อยวัย 19 ปีเธอทำงานพิเศษที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งในกรุงปักกิ่ง แม้จะด้วยวัยเพิ่ง 19 ปีแต่เธอคิดว่าตอนนี้เธอเกิดมาให้ชีวิตพอแล้วกับการเกิดมาพร้อมความลำบากลำบนนี้ ครอบครัวของเธอเสียไปตั้งแต่ยังเด็ก ทำให้หนูน้อยวัย 7 ขวบต้องไปอยู่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าที่ที่เธอไม่เคยมีความสุขเลย ทั้งถูกรังแกและถูกเอาเปรียบตลอด ไม่มีใครเอาเธอไปอุปการะเพราะตอนเด็กเป็นเด็กขี้โรคมากป่วยออดๆ แอดๆ ตลอดเธออยู่บ้านเด็กกำพร้ามาจนอายุ 15 ปี ก่อนจะออกมาทำงานรับจ้างพิเศษแลกกับเงินที่ต้องส่งตัวเองเรียนสูงๆ ลู่ซือคิดมาตลอดมาหากเราเรียนสูงๆ ชีวิตการเป็นอยู่ของเราจะดีขึ้น แต่มันไม่ใช่สำหรับเธอ ยิ่งเรียนเธอก็ยิ่งต้องใช้เงินเยอะและต้องทำงานเพิ่มอีกเป็นเท่าตัว ชีวิตของเธอไม่เคยมีอะไรง่ายเลยสักนิด ขนาดมาทำงานพิเศษก็คอยถูกเอาเปรียบอยู่ร่ำไปเธอถึงบอกว่าเธอเกิดมาชาตินี้คุ้มแล้วเจอคนสารพัด ด้วยเป็นคนที่จิตใจดี ไม่ถือโทษโกรธใครเพราะมันไม่ได้ทำให้เธอสุขสบายขึ้น มันเป็นข้อดีของเธอที่เธอภูมิใจ แต่มาตอนนี้ลู่ซือมองว่ามันเป็นข้อบกพร่องใหญ่ในตัวเธอเลย เธอปฏิเสธใครไม่เป็นเพราะเกรงใจ ใครใช้ให้ไปทำอะไรแทนไม่ว่าจะแบกหามหรืออะไรเธอก็ทำทุกอย่าง ทำให้เปิดช่องทางให้คนพวกนั้นคอยเอาเปรียบเธอได้ตลอด "ทำไมชีวิตฉันถึงไม่เกิดในครอบครัวที่ร่ำรวยเป็นคุณหนู หรือไม่ก็เป็นสนมของฮ่องเต้ที่เขาไม่เหลียวแลก็ได้ แค่ใช้ชีวิตสุขสบายก็พอแล้ว" "เธอดูซีรี่ย์มากเกินไปรึเปล่าลู่ซือ ไปแบกแป้งทอดในห้องเก็บของมาแล้วก็ไปเอาผักด้วยคืนนี้เราต้องอยู่ทำเครื่องเคียงกันดึก แล้วก็...เลิกเพ้อฝันเสียทีมันน่ารำคาญ" เจาเจาเพื่อนรุ่นพี่ที่ทำงานที่เดียวกันเดินเข้ามาดับฝันของลู่ซือ แม้เธอจะมีงานทำตรงหน้าล้นมือแต่ก็ยังรับปากไปด้วยความเกรงใจ ทำยังไงได้เธอต้องทำงานล่วงเวลาเพื่อหาเงินจ่ายค่าห้องพักที่จะมาถึงในอีกไม่กี่วันนี้ด้วย ขนาดเธอหาเงินตัวเป็นเกลียวยังไม่พอใช้เลยยังไม่นับเรื่องจ่ายค่าเทอมที่ล่าช้ามาเป็นอาทิตย์แล้ว เฮ้อ... เวลาตี 2 ร่างที่เหนื่อยอ่อนโรยแรงเดินตุปัดตุเป๋เข้ามาในห้องพักแคบๆ ที่เธออยู่ เป็นปกติเกือบทุกวันที่เธอจะต้องใช้ชีวิตวนเวียนอยู่แบบนี้ สิ่งเดียวที่ทำให้เธอมีแรงสู้กับทุกสิ่งก็คงจะเป็นการนั่งดูซีรี่ย์จีนที่เธอชื่นชอบพร้อมกับกินเบียร์แก้มด้วยไก่ทอดรสเผ็ดหลายรสชาติที่แวะซื้อมาจากป้าร้านดังในตลาดคืนนี้เธอจะฉลองให้กับชีวิตที่แสนบัดซบของเธอ "ทำไมนางร้ายถึงน่าสงสารจัง ฮื่อๆ ฉันสงสารเธอจังเลย" ความอินกับบทบาทที่นักแสดงในซีรี่ย์ที่ดูแสดงออกมา ทำให้ลู่ซือน้ำตาแตกเธอคิดว่าขนาดชีวิตมีเพียบพร้อมยังทุกใจเลย "ผู้หญิงสวยมีเพียบพร้อมทุกอย่างแต่ดันต้องแต่งงานกับอ๋องใจร้าย ให้เธอเป็นแค่สนมเอกทั้งที่ความจริงเธอต้องขึ้นเป็นหวังเฟย พระชายาไม่ใช่เป็นแค่หรูเหริน ฉันเข้าใจเธอนะหนิงเอ๋อ" ไม่รู้ว่าลู่ซือดูซีรีย์อีท่าไหนจากที่สนุกอินจนดราม่าน้ำตาแตกอยู่ดีๆ สักพักอาการง่วงที่ก่อตัวขึ้นรุนแรงจนเธอแทบทนไม่ไหวอีกต่อไปอยู่ๆ มันก็พุ่งโจมตีเธอเสียดื้อๆ ร่างเล็กบอบบางค่อนไปทางผอมแห้งเพราะทำงานหนักและกินอาหารที่ไม่ค่อยมีประโยชน์อดมื้อกินมื้อ ฟุบหน้าลงตรงโน้ตบุ๊คทันทีเหมือนคนโดนวางยาสลบ โดยที่ซีรีย์ที่เธอดูอยู่ก็ยังคงเล่นไปตามปกติ เนื้อเรื่องเริ่มเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ เมื่อสนมเอกกำลังจะฆ่าตัวตายแต่อยู่ดีๆ นางยังไม่ทันได้ตัดสินใจอะไรไปมากกว่านั้นก็มีมือปริศนาผลักนางลงน้ำด้วยความที่ว่ายน้ำไม่เป็นทำให้ร่างของนางค่อยๆ จมลงสู่ใต้น้ำ พร้อมกับสติที่หลุดร่องรอยออกจากร่างของลู่ซือ ด้วยงานที่หนักและชีวิตที่แสนลำบากยากเข็ญทำให้ผู้หญิงตัวเล็กๆ แบบเธอสู้ทนทำงานตั้งแต่เด็กจนเติบโต ชีวิตเส็งเคร็งของเธอกำลังสิ้นสุดลงแล้ว... ภายในห้องเช่าเล็กๆ เท่ารูหนูดิ้นตาย เธอมองดูร่างของตัวเองที่นอนหลับไปด้วยความเหนื่อยแต่ไม่คิดว่าจะถึงขนาดที่ตายไปในขณะนอนหลับแบบนี้ 'ฉันตายแล้วเหรอเนี่ย' ลู่ซือมองดูมือและร่างกายส่วนอื่นๆ ของเธอที่โปรงแสงคนเรียกมันว่าวิญญาณด้วยความรู้สึกหดหู่ใจ ' เสียดายจังฉันยังดูซีรีย์เรื่องนี้ไม่จบเลย ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสนมหนิ่งเอ๋อจะตายไหม ' เธอบ่นกับตัวเองพร้อมกับจ้องมองไปยังโน้ตบุ๊คเครื่องเก่าที่กว่าจะหาเงินซื้อมาได้นั้นก็ใช้เวลาอยู่นานหลายปีอย่างอาลัย เธอไม่เสียดายชีวิตตัวเองที่ผ่านมาสักนิดแม้จะตายเธอก็ถือว่าเป็นเรื่องดีเพราะอย่างน้อยชีวิตก็ไม่ต้องดิ้นรนอดมื้อกินมื้อต่อไปอีก เสียดายก็แค่ก่อนตายไม่ได้ดูซีรีย์อีก 30 กว่าตอนที่ยังค้างอยู่ ไม่รู้ว่าสนมที่เธอเอาใจช่วยจะเป็นยังไงต่อ 'ถ้าฉันเป็นเธอ ฉันไม่ฆ่าตัวตายหรอกนะ ฉันจะสู้จนกว่าจะได้ในสิ่งที่ฉันต้องการ' 'เธอยังดีที่มีพร้อมทุกอย่างผิดกับฉันที่ไม่มีอะไรให้สู้เลย' 'เจ้าอยากมาลองเป็นข้าไหม' 'อยากสิ เอ๊ะ!! เสียงใคร' หญิงสาวมองไปรอบๆ ห้องที่แคบๆ ด้วยความตื่นตระหนก เธอไม่เคยมีเพื่อนไม่เคยมีใครที่สนิทด้วยเป็นไปไม่ได้ที่จะมีคนมาห้องของเธอ 'เจ้ารับปากข้าแล้วนะ' 'เธอเป็นใคร เธออยู่ตรงไหน' 'ฉันอยู่นี่' ลู่ซือมองไปรอบๆ ห้องก่อนที่สายตาเธอจะสะดุดเข้ากับผู้หญิงที่จ้องมองมาที่เธอผ่านจอโน๊ตบุ๊คอยู่ด้วยสายตาที่โศกเศร้าและแข็งกระด้างในที 'หนิ่งเอ๋อ! เธอพูดกับฉันได้ยังไง แล้ว...แล้วที่เธอพูดหมายความว่ายังไง' 'เข้ามาใกล้ๆ ข้าสิ ข้าจะบอกความลับกับเจ้า' ลู่ซือขยับเข้าไปใกล้ๆ หน้าจอที่ที่ร่างของเธอนอนตายอยู่ ใบหน้าโน้มไปใกล้จนแทบจะแนบจอเพื่อฟังในสิ่งที่ผู้หญิงคนนั้นจะพูด เธอแปลกใจมากที่อยู่ๆ นางร้ายในซีรีย์ก็พูดกับเธอแต่ความอยากรู้อยากเห็นมันบดบังทุกสิ่งอย่างจนเธอหลงลืมความเป็นจริงที่ว่ามันคือซีรีย์ที่ไม่มีอยู่จริง 'ข้าจะให้เจ้ามาเป็นข้า ใช้ชีวิตในแบบที่ข้าเป็นและ...เจ้าต้องทำให้ข้าสมหวังกับท่านอ๋องให้จงได้ไม่เช่นนั้นข้าจะทำลายวิญญาณของเจ้าให้แตกสลายไม่มีโอกาสได้กำเนิดใหม่อีก! ' ว้าย!!! สิ้นคำของเธอวิญญาณของลู่ซือก็ถูกดึงเข้าไปในจอโน๊ตบุ๊คเล็กๆ นั่นโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว แรงดึงดูดมหาศาลทำให้เธอร่องรอยเข้ามาในห้วงแห่งความมืดมิดลอยเคว้งคว้างอยู่ในอากาศที่มืดมิดไร้แสงสว่างนำพาชีวิต 'จงทำตามที่เจ้ารับปากข้าเอาไว้ให้สำเร็จ ไม่เช่นนั้นข้าจะทำลายเจ้าให้สิ้น! ' เสียงนั้นลอยเข้ามาในหัวของลู่ซืออีกรอบเธอยังไม่ทันได้ตอบอะไรก็มีแสงสว่างจากจุดเล็กๆ ก็กลับกลายเป็นสว่างจ้าจนเธอแสบตา ก่อนที่วิญญาณของเธอจะโดนดูดเข้าหาแสงสว่างนั้นอีกรอบ คราวนี้มันทั้งบีบรัดตัวเธอจนแทบแตกละเอียดก่อนที่สติทั้งหมดของเธอจะดับวูบไป พลันหูได้ยินเสียงคนเอะอะโวยวายด้วยคำพูดและภาษาที่เธอไม่คุ้นชิน