ชนัญชิดากระตุกยิ้มบางที่มุมปาก หลังจากที่ได้ยินคำพูดแบบนั้น เธอผุดตามองต่ำ จับจ้องที่มือหนา ที่ยังประกบกุมมือของเธอเอาไว้มั่น ก่อนจะค่อยๆแหงนใบหน้าขึ้นสบตากับเขาอีกครั้ง
"ความรู้สึกของนาย.. คืออยากให้ฉันเห็นใจอย่างนั้นหรอ.."
"ฉันอยากให้เธอเข้าใจ.. ว่าทุกอย่างที่ฉันทำไป ฉันทำเพื่อคนที่ฉันรัก ชีวิตนี้ฉันไม่มีใครนอกจากลดานิล ฉันหวัง.. ที่อยากจะให้เธอเข้าใจ ว่าทั้งหมดที่ทำไป เพราะเหตุผลของฉันมันสำคัญ.."
"แต่นายก็รู้อยู่แก่ใจ ว่านายทำกับฉันเอาไว้เยอะแค่ไหน นายก็รู้ว่ามันไม่ง่าย.."
เธอมองไม่เห็น ว่าคนอย่างเขาจะเหมาะกับคำไหน นอกจากคำว่า เห็นแก่ตัว เห็นแก่ความต้องการของตัวเองเป็นใหญ่ ไม่สนด้วยซ้ำ ว่าใครจะรู้สึกยังไง
"บอกฉันมาสิ ว่าฉันต้องทำแบบไหน เธอถึงจะยอมอยู่ตรงนี้ ฉันยินดีชดใช้ทุกวิธี เพื่อแลกกับการที่เธอจะอยู่ตรงนี้ต่อไป อย่าพึ่งไปไหนได้ไหม ถือว่าเป็นคำขอร้องจากฉันก็ได้.."
อดไม่ได้ที่
