ช่างน่าใจหาย เมื่อคำพูดที่พี่ชายอย่างเขาพ่นออกไป ไม่ได้มีความหมายใดๆกับน้องสาวของเขาเลย ลดานิลมองเขาตาขวาง ปากอิ่มเม้มเข้าหากัน มีแต่ใบหน้าเท่านั้นที่เริ่มบิดเบ้จนผิดแผกแปลกใจ
"ถ้าจะผิดคำสัญญาที่ให้แม่ไว้ก็เอาเลย.. จะทิ้งลดาไปรักมันก็ไปเลย ลดาจะไม่เหลือใครก็ช่างหัวมัน ลดาไม่สนใจ ลดาไม่ต้องการใครทั้งนั้น ปล่อยให้ลดาตายไปพร้อมๆกับลูกของลดา"
เขาทนฟังเธอพร่ำวาจาประโยคนั้นด้วยความใจหาย ตาคมผุดต่ำ ก่อนที่มันจะเบิกกว้าง เมื่อโลหิตสีเข้ม หลุดเล็ดออกมาตรงหว่างขา
"เอารถออก!"
เขาตะโกนจนลั่นบ้าน ไม่ได้แคร์ ว่าเวลานั้นมันจะเป็นยามวิกาล สองแขนของเขาโอบอุ้มร่างของน้องเอามากอดไว้มั่น หัวใจเต้นแรงเพราะนึกกลัวว่าเหตุการณ์ร้ายๆมันจะเกิดซ้ำ เพราะเขาคงช้ำ ที่เสียลูกไปแล้ว ยังต้องมาเสียหลานไปในเวลาที่ไล่ๆกัน
"ปล่อยลดา ฮึก.. ฮื่อ.. ไม่ต้องมายุ่งกับลดา"
มือบางยกฟาดเขาแบบสะเปะสะปะ เขาจึงจำต้องตัดความรำคาญ
