ตอนที่ 4 หนีหาย
1899 คำ
เป็นเวลากว่าสามอาทิตย์แล้ว ที่ภาคิณฑ์ไม่เห็นวันใหม่มาเข้าเรียนที่คลาสของเขา และอาทิตย์นี้ก็เป็นอาทิตย์สุดท้ายของการเรียนในเทอมสุดท้ายของเธอแล้วด้วย ทั้งๆที่นักศึกษาสาวอีกคนที่เป็นเพื่อนของเธอก็ยังมาเรียนตามปกติ ครั้นจะเข้าไปถามเพื่อนของหญิงสาวเขาก็กลัวมันจะเป็นการผิดปกติวิสัยของตนเองจนเกินไปเดี๋ยวคนอื่นจะหาว่าเขาสนใจในตัววันใหม่มากกว่านักศึกษาคนอื่นๆ เขาจึงได้แต่เงียบและคอยสอดส่องสายตามองหาเธอไปทั่วห้อง เผื่ออาจจะเจอ แม้กระทั่งเวลาเขาเดินกลับห้องทำงานหรือระหว่างทางมาสอน สายตาเจ้ากรรมก็มักจะมองหาผู้หญิงเพียงคนเดียวที่เขาสนใจ แต่ก็ไร้วี่แววเหมือนกับว่าเธอไม่ได้เรียนที่นี่อีกแล้ว แค่คิดใจเขาก็กระตุกขึ้นมาทันที นี่เป็นสิ่งที่เขาต้องการไม่ใช่หรือ เธอก็ไม่ใช่ลูกศิษย์เขาอีกต่อไป เขาก็มีสิทธ์ที่จะรักจะชอบเธอได้โดยไม่รู้สึกขัดต่อจรรยาบรรณแล้ว แต่ทำไมภายในใจเขาถึงไม่รู้สึกดีใจเลยก็ไม่รู้ที่แค่นึกว่าจะไม่ได้เห็นหน้าเธอทุกอาทิตย์แบบนี้อีกแล้ว
“เฮ้อ เลิกคิดได้แล้วไอ้ภาคย์”
เมื่อเดินกลับมาถึงห้องทำงานหลังจากสอนเสร็จ อาจารย์หนุ่มก็ถึงกับถอนหายใจแรงออกมาพร้อมกับพูดเตือนตนเองก่อนที่จะตั้งสติแล้วเก็บของกลับไปทำงานเหมือนเดิม แต่ก่อนแค่คิดว่าจะไปทำงานเขาก็รู้สึกมีชีวิตชีวา แต่ทำไมตอนนี้มันกลับตรงกันข้าม เขาอยากอยู่ที่มหาวิทยาลัยต่ออีกสักนิด เผื่อว่าบางทีอาจเจอเธอบ้างก็อาจเป็นไปได้
พอมาถึงโรงพยาบาล เลขาของท่านประธานก็โทรมาตามคุณหมอหนุ่มขึ้นไปพบ
“สวัสดีครับ มีเรื่องอะไรรึเปล่าครับที่เรียกผมมา”
เขาถามออกมาทันทีที่เดินเข้ามานั่งตรงข้ามกับเจ้าของห้องเรียบร้อยแล้ว
“อ้อ พอดีไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรหรอก ฉันแค่จะบอกว่าเด็กฝึกงานที่สองคนบอกว่าจะมาฝึกที่แผนกเขาขอยกเลิกเปลี่ยนใจจะไปฝึกที่ต่างประเทศหนึ่งคน เสียดายนะทั้งสองคนเป็นเด็กเรียนดีซะด้วย ยังไงฉันก็ขอแจ้งแกเอาไว้เลยละกัน เดี๋ยวจะหาว่าฉันไม่แจ้ง”
คุณประยุทธ์บอกออกมาก่อนที่จะชวนคุณหมอหนุ่มคุยอีกนิดหน่อยแล้วก็บอกให้เขากลับไปทำงาน คุณหมอหนุ่มนั้นเดินออกมาจากห้องด้วยจิตใจเลื่อนลอยมีแต่คำว่า เธอขอยกเลิก เธอจะไปต่างประเทศ ลอยวนไปเวียนมาในสมองของเขาจนกระทั่งเขาเดินกลับมานั่งลงที่โต๊ะทำงานแล้วอาการเหล่านั้นยังไม่หายไป
เขาควรจะดีใจที่เธอขอยกเลิกฝึกงานกับเขา แต่ทำไมเธอถึงต้องไปไกลขนาดนั้น แล้วอย่างนี้เขาจะตามเธอไปได้ยังไงกัน นี่มันผิดแผนจากที่เขาคิดไว้ไปหมดแล้ว เพราะถ้าเธอยังอยู่ที่ประเทศไทย ยังไงเขาก็ตามหาเธอเจอแน่นอน แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ คุณหมอหนุ่มได้แต่คิดวกไปวนมาไม่รู้จะทำยังไงดี ทำไมความรู้สึกที่เขามีให้กับหญิงสาวนั้นมันถึงมีมากมายถึงเพียงนี้ ทั้งๆที่เขาแทบจะยังไม่ได้เริ่มสานความสัมพันธ์นี้เลยสักนิด แต่ตอนนี้มันกลับดูมืดบอดไปหมด
ส่วนทางด้านวันใหม่ ตั้งแต่วันที่เธอโดนเขาล่วงเกินหญิงสาวก็คิดว่าจะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเขาอีกแล้ว ถึงแม้ว่ามันจะยากสำหรับเธอก็ตาม เธอเลี่ยงทุกทางที่จะเจออาจารย์หนุ่ม แม้กระทั่งคลาสเรียนของเขาเธอยังเลี่ยงที่จะไม่ไป ได้แต่อ่านจากที่พลอยลดาจดมา ทำเอาพลอยลดาอดที่จะถามออกมาไม่ได้ และก็ได้รู้ความจริงที่เพื่อนของเธอเล่าให้ฟัง ทำเอาพลอยลดาถึงกับรู้สึกโกรธอาจารย์หนุ่มขึ้นมาทันทีที่ทำแบบนี้กับเพื่อนของตนทั้งๆที่วันใหม่นั้นทั้งรักทั้งเคารพเขา
“แกแน่ใจเหรอว่าจะไปฝึกที่โน่นจริงๆอะ เปลี่ยนใจยังทันนะวันใหม่ ฉันว่ามันไกลไป แล้วฉันละ แกจะทิ้งฉันไปจริงๆเหรอ”
เสียงพลอยลดาโอดครวญออกมาเมื่อรู้ข่าวว่าวันใหม่จะไปฝึกงานไกลถึงต่างประเทศ แล้วอย่างนี้เธอก็ต้องไปฝึกคนเดียวนะสิ
“อืม คุณแม่ส่งเรื่องไปแล้ว แล้วก็อนุมัติแล้วด้วย ก็ดีแล้วแหละแก ฉันจะได้ไม่ต้องมานั่งคิดถึงผู้ชายบ้าๆคนนั้นด้วย ไม่แน่นะแก ฉันอาจกลับมาพร้อมฝรั่งหล่อๆสักคน หรือไม่ก็อยู่ที่โน่นไปเลยก็ได้ ใครจะไปรู้ อิอิอิ”
วันใหม่พยายามทำเสียงให้ร่าเริงที่สุดเพราะเธอไม่อยากเศร้าเสียใจให้เพื่อนเห็น ใจจริงนั้นหญิงสาวก็ไม่ได้อยากไปสักนิด แต่เพราะหลายๆเรื่องที่เข้ามาตอนนี้เธอเลยตัดสินใจที่จะไป
“อืม ฝากฉันสักคนด้วยก็ดีนะแก ฮ่าฮ่าฮ่า ฉันจะรอวันที่แกกลับมานะ แต่ตอนนี้ไปสอบกันเถอะตัวสุดท้ายแล้ว เดี๋ยวฉันจะพาแกไปเลี้ยงส่งเอง ฉันนัดพอลลี่เอาไว้แล้ว สามคนก็พอจะได้ไม่เปลืองเงิน”
พลอยลดาบอกออกมาพร้อมกับจูงมือของวันใหม่ตรงไปยังห้องสอบ ซึ่งเธอสองคนนั้นมีสอบวิชานี้เป็นวิชาสุดท้ายของเทอมนี้ และอีกเพียงแค่ไม่กี่วันวันใหม่ก็ต้องเดินทางไปไกลถึงอเมริกาด้วย พวกเธอจึงใช้โอกาสนี้ล่ำลากันไปด้วยเลย
4 ปีต่อมา
“ตอนไหนแกจะกลับมา ไหนแกบอกฝึกงานจบจะรีบกลับมานี่มันเกินเวลาไปนานแล้วนะ ฉันคิดถึงแกจะแย่แล้วเนี่ย”
เสียงแพทย์หญิงพลอยลดา หิรัญเดช ดังขึ้นตามสาย เมื่อตอนนี้เป็นช่วงพักทานข้าว เธอเลยวีดีโอคอลไปหาวันใหม่ไกลถึงต่างประเทศ และก็อดพูดเรื่องเดิมๆออกมาไม่ได้ เพราะวันใหม่นั้น ไปฝึกงานที่อเมริกา และพอฝึกเสร็จก็ไม่ยอมกลับมา ด้วยเหตุผลที่ว่า เธอทำเรื่องเรียนต่อปริญญาโทและยังสอบเป็นแพทย์เฉพาะทางไปด้วย จนกระทั่งนี่ก็ผ่านไปถึง 4 ปีแล้ว หญิงสาวก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะกลับมาสักที แม้กระทั่งวันรับปริญญาวันใหม่ยังไม่ขอเข้ารับทำเอาเธอและณดลถึงกับเซ็งเลยที่ไม่ครบทีม
“ฉันก็คิดถึงแก แต่ยังเรียนไม่จบฉันจะไปไหนได้ แกรู้ไหมตอนนี้ฉันกำลังจะเป็นบ้าตาย ทั้งเรียนทั้งทำงานจนแทบไม่มีเวลากินข้าว ดูแกสิ นั่งกินข้าวสบายใจเชียวนะ”
วันใหม่บอกออกมา จากนั้นสองสาวก็พากันนั่งคุยกันไปอย่างสนุกสนาน เพราะแต่ละวันมีเรื่องเล่าให้กันและกันฟังเยอะแยะ โดยพลอยลดานั้นเลี่ยงที่จะไม่เอ่ยถึงภาคิณฑ์โดยเด็ดขาด ทั้งๆที่เธอและภาคิณฑ์นั้นทำงานอยู่ที่เดียวกัน เพราะโรงพยาบาลแห่งนี้เป็นโรงพยาบาลที่มีชื่อเสียงมากที่สุดในประเทศใครๆก็อยากทำงานด้วยรวมทั้งเธอ จากนั้นไม่นานวันใหม่ก็วางสายไป
“นี่แกจะรู้ไหมยัยวันใหม่ ว่าเขาถามถึงแกแทบทุกวัน เฮ้อออออ”
พลอยลดาถอนหายใจออกมาเสียงดัง เมื่อวางสายวันใหม่ไปแล้ว เพราะตลอดระยะเวลาสี่ปีที่ผ่านมา ภาคิณฑ์ก็พยายามถามถึงวันใหม่อยู่ตลอดทุกครั้งที่เจอเธอ โดยอ้างว่าแค่ถามถึงลูกศิษย์คนหนึ่งเท่านั้น แต่ที่เธอจับสังเกตได้คือมันไม่ใช่อย่างที่เขาบอก เพราะภาคิณฑ์ถือว่าเป็นคนที่ไม่ค่อยสนใจใครและไม่คุยกับใครพร่ำเพรื่อนอกจากคุณหมอที่เป็นเพื่อนสนิทของเขา แต่กับเธอนั้นคุณหมอหนุ่มจะเดินเข้ามาทักทายทุกครั้งที่เจอ จนคนทั้งโรงพยาบาลสงสัยว่าเธอกับเขาเป็นแฟนกันโดยที่จริงแล้ว เขาจะทักเธอเพียงแค่ เป็นยังไงบ้าง สบายดีไหม แล้วส่วนที่เหลือก็ถามถึงวันใหม่ล้วนๆ จนบางทีเธอก็อยากบอกเพื่อนของเธอไปเหมือนกันเกี่ยวกับอาจารย์หนุ่ม แต่ก็ทำไม่ได้ เมื่อวันใหม่นั้นเคยโกรธเธอถึงขึ้นปิดเครื่องหนีมาแล้วเมื่อเธอเล่าถึงภาคิณฑ์ให้ฟัง ตั้งแต่นั้นมาพลอยลดาจึงไม่เคยเอ่ยถึงอาจารย์หนุ่มให้วันใหม่ได้ยินอีกเลย
ส่วนทางด้านของวันใหม่ ตั้งแต่ที่ย้ายไปฝึกงานอยู่ที่อเมริกา เธอก็เอาแต่ตั้งใจเก็บเกี่ยวความรู้ให้ได้มากที่สุด เพราะที่นี่มีแต่ผู้เชี่ยวชาญด้านต่างๆเยอะแยะมากมายจนเธอนั้นรู้สึกสนุกกับสิ่งที่ทำอยู่ ต่างจากทีแรกหญิงสาวนั้นทั้งคิดถึงบ้านทั้งคิดถึงเพื่อน และก็ยังคงคิดถึงเขา อาจารย์หนุ่มที่เธอพยายามจะหลีกเลี่ยงความรู้สึกนี้อย่างเต็มที่ และสุดท้าย พอเวลาเริ่มผ่านไปเรื่อยๆ หญิงสาวก็สามารถปรับสภาพและความคิดถึงต่างๆก็ค่อยๆจางไป เพราะเธอนั้นเอาแต่เรียนรู้งานและยังสอบแพทย์เฉพาะทางไปด้วย จนตอนนี้เธอสามารถได้ใบรับรองแพทย์เฉพาะทาง ศัลยแพทย์หัวใจและหลอดเลือด แถมอีกไม่นานเธอก็จะเรียนจบปริญญาโทแล้ว
วันใหม่นั้นถูกโรงพยาบาลดังหลายแห่ง แห่เข้ามาจองตัวกันยาวเหยียด เนื่องจากเธอนั้นถือว่าเป็นศัลยแพทย์หัวใจที่เก่งมากคนหนึ่งเลยก็ว่าได้ เธอเคยเข้าร่วมผ่าตัดครั้งสำคัญหลายต่อหลายครั้งจนเป็นที่พูดถึงกันในวงการแพทย์ของที่นี่ แต่หญิงสาวนั้น คิดว่าจะกลับไปทำงานที่ประเทศไทย เพราะยังไงพี่ชายกับมารดาของเธอก็อยู่ที่นั่น จึงยังไม่ได้ตอบรับโรงพยาบาลไหนไป
“เฮ้ออออ ตอนไหนจะจบเนี่ย ปวดหัวจะแย่อยู่แล้วน้า”
วันใหม่บ่นออกมาคนเดียว เพราะตอนนี้เพื่อนๆของเธอพากันไปหาอะไรทานกันหมด เหลือแค่เธอที่ต้องมานั่งอ่านหนังสืออยู่คนเดียว เพราะพรุ่งนี้มีเคสผ่าตัดใหญ่ และเป็นเคสที่หายาก หญิงสาวจึงต้องศึกษาเพิ่มเพื่อความมั่นใจ
ตั้งแต่มาอยู่ทีนี่ หญิงสาวแทบไม่เคยคิดถึงภาคิณฑ์อีกเลย จะมีก็แต่ช่วงแรกๆเท่านั้น แต่พอนานไปเธอกลับทำใจได้ และลืมเลือนเขาไปเสียสนิท ด้วยเพราะเรียนก็หนัก ทำงานก็หนัก เธอจึงไม่มีเวลาไปนั่งคิดถึงใคร ขนาดพลอยลดาเองบางครั้งเธอยังลืมเลย จะมีแค่นานๆครั้งที่อาจารย์หนุ่มจะผุดขึ้นมาในสมอง แต่ก็แค่นั้น ในเมื่อเธอกับเขาไม่มีทางเป็นไปได้แน่นอน
- ผู้เขียน
