บทที่6
1239 คำ
“พี่แสนจะไปให้ได้จริงๆ หรือคะ”
ขวัญข้าวย้ำในคำถาม อยากให้พี่สาวเปลี่ยนความคิดซะเหลือเกิน แต่นาทีนี้คงไม่มีอะไรมาฉุดรั้งพี่สาวของเธอเอาไว้ได้
แสนขวัญพยักหน้ารับคำ เอ่ยตอบเสียงหนักแน่น “ใช่แล้วข้าว พี่จะไปหาคำตอบในเรื่องนี้ให้ได้ ข้าวเป็นคนบอกพี่เอง ว่าการได้เห็นสถานที่ต่างๆ ที่พี่เคยไปมา อาจเป็นการช่วยฟื้นความจำของพี่ให้กลับคืนมา พี่กำลังจะทำตามคำแนะนำของข้าวยังไงล่ะจ้ะ”
เจอเหตุผลนี้เข้า ขวัญข้าวจึงได้แต่ถอนหายใจลึกอย่างยอมจำนน จำต้องปล่อยให้พี่สาวเดินทางไปต่างประเทศเพียงลำพัง
“ก็ได้ค่ะ ข้าวจะไม่ห้ามพี่แสนแล้ว ว่าแต่พี่แสนจะไปประเทศไหนคะ เพราะทริปที่ผ่านมาพี่แสนไปตั้งหลายประเทศ”
แสนขวัญหลุบสายตามองภาพถ่ายอีกครั้ง พลางเงยหน้าขึ้นบอกกับน้องสาวว่า
“พี่นั่งมองพระอาทิตย์ตกดิน ท่ามกลางภูเขาลูกใหญ่ซึ่งเต็มไปด้วยหิมะปกคลุมจนขาวโพลน เพราะฉะนั้นพี่จะไปที่นี่ ประเทศจอร์เจีย”
“ประเทศจอร์เจีย” ขวัญข้าวทวนคำ ก่อนจะขอคำมั่นสัญญาจากอีกฝ่าย “พี่แสนต้องโทร.วีดีโอคอลมาหาข้าวทุกวันนะคะ”
“พี่สัญญาจ้ะ” แสนขวัญคลี่ยิ้มกว้างรีบรับคำในทันที พลางผุดขึ้นยืนขณะเอ่ยบอกต่อ “ถ้ายังงั้นพี่ขอไปจัดกระเป๋าเตรียมตัวเดินทางก่อนนะ”
“ให้ข้าวไปช่วยจัดกระเป๋าไหมคะ”
“ไม่ต้องหรอกจ๊ะ เดี๋ยวพี่จัดเอง พี่คงไม่ได้เอาอะไรไปมาก เสื้อผ้าไม่กี่ชุดกับเสื้อกันหนาว และผ้าพันคอที่พี่รักที่สุด พี่จะเอาติดตัวไปด้วย”
แสนขวัญนึกถึงผ้าพันคอสีชมพูหวานเนื้อดี ซึ่งไม่รู้ว่าตนเองซื้อจากประเทศไหน แต่กลับรักและหวงแหนผ้าพันคอผืนนี้เหลือเกิน
“ถ้ายังงั้นก็ได้ค่ะ” ขวัญข้าวพยักหน้ารับ พอพี่สาวก้าวเดินไปได้สองสามก้าว ก็ไม่ลืมเอ่ยเตือนด้วยว่า “พี่แสนอย่าลืมพักผ่อนนะคะ ข้าวรู้นะว่าพี่แสนยังไม่ได้นอนตั้งแต่เมื่อคืน”
แสนขวัญหันมาแย้มยิ้มให้กับคำเตือนระคนเป็นห่วงจากน้องสาวเพียงคนเดียวของเธอ
“จ้ะ จัดกระเป๋าเสร็จแล้วพี่จะเข้านอนนะ”
เจ้าของร่างบอบบาง หมุนตัวกลับเดินตรงไปยังห้องนอน มือเล็กจับยึดกล้องถ่ายภาพไว้มั่น มีความหวังขึ้นมาบ้างว่า การเดินทางในครั้งนี้จะช่วยคลี่คลาย และอาจทำให้เธอรู้ว่าใครกัน? ที่เป็นเจ้าของต้นแขนอันแข็งแกร่งที่โอบกอดเธอไว้ และใครกัน? ที่เป็นเจ้าของน้ำเสียงที่เอ่ยบอกรัก และขับไสไล่ส่งเธอในคราวเดียวกัน!
เสียงของกัปตันเครื่องบิน ซึ่งประกาศให้ผู้โดยสารบนเครื่องบินทราบว่า กำลังจะทำการลงจอดในสนามบินทบิลิซี (Tbilisi) ซึ่งเป็นเมืองหลวงของ [1]ประเทศจอร์เจีย (Georgia) ในอีกหนึ่งชั่วโมงข้างหน้านี้ ทำเอาแสนขวัญหัวใจเต้นแรงด้วยความตื่นเต้น
มือเล็กเกิดอาการสั่นเทาเล็กน้อย คว้ากล้องถ่ายรูปที่วางไว้บนหน้าตักมาเปิดดูภาพอันเป็นปริศนานับเป็นครั้งที่ร้อยได้แล้ว ตั้งแต่ออกเดินทางจากประเทศไทยกระทั่งกำลังจะถึงประเทศจอร์เจีย แทบทนรอเวลาให้เครื่องบินลงแตะกับรันเวย์ไม่ไหว
แค่เพียงหนึ่งชั่วโมงช่างดูเนิ่นนานซะเหลือเกิน แต่...ในที่สุด กัปตันก็นำเครื่องบินแอร์บัสลงจอดบนรันเวย์สนามบินทบิลิซี
ก้าวแรกที่ได้เหยียบลงบนแผ่นดินประเทศจอร์เจีย แสนขวัญคลี่ยิ้มกว้างกวาดสายตามองไปรอบๆ มีความรู้สึกราวกับได้กลับมายังบ้านเกิดหลังที่สองของตนเองก็ไม่ปาน...
เมื่อเข้ามาในตัวอาคารสนามบิน แสนขวัญหยุดยืนบนป้ายที่เขียนต้อนรับการมาเยือนยังเมืองทบิลิซี ซึ่งป้ายดั่งกล่าวได้เขียนไว้บนพื้นว่า
Tbilisi the city that loves you
“ทบิลิซีเมืองที่รักคุณ”
แสนขวัญแปลความหมายของป้ายที่เขียนต้อนรับนักท่องเที่ยวจากทั่วทุกมุมโลก ที่ได้เดินทางมาเยือนยังประเทศจอร์เจีย ซึ่งขึ้นชื่อว่าเป็นประเทศที่มีเทือกเขาคอเคซัสสวยงามที่สุด และเป็นหนึ่งในเส้นทางรอยไหมในอดีตกาล
“ฉันก็รักที่นี่...ทบิลิซี”
เจ้าของรอยยิ้มหวานเอ่ยพึมพำอยู่เพียงลำพัง ใช่! เธอรักประเทศจอร์เจียไม่ต่างจากรักประเทศไทยอันเป็นบ้านเกิด หัวใจดวงน้อยพร่ำบอกกับผู้เป็นเจ้าของว่า เธอได้ฝากหัวใจไว้ให้กับใครสักคนในแผ่นดินแห่งนี้
แสนขวัญยืนมองป้ายต้อนรับอยู่อีกชั่วครู่ ก่อนจะผ่านด่านตรวจคนเข้าเมือง และไปรับกระเป๋าเดินทาง หญิงสาวไม่ได้ติดต่อให้โรงแรมในเมืองทบิลิซีส่งพนักงานมารับ จึงต้องออกมาเรียกรถแท็กซี่ ซึ่งคอยบริการนักท่องเที่ยวอยู่ด้านนอกอาคารสนามบิน
และขณะกำลังลากกระเป๋าเดินทางเดินออกจากตัวอาคาร ก็ต้องขมวดคิ้วเข้าหากันยุ่ง นึกอยู่ในใจว่าตัวเองหูฝาดไปหรืออย่างไรกัน เมื่อได้เสียงเรียกชื่อของตนเองดังแว่วมา
“แสน”
ผู้เป็นเจ้าของชื่อ หยุดชะงักฝีเท้าอยู่กับที่ แต่ไม่ได้หันไปมองข้างหลังตามที่มาของเสียงเรียก เพราะคิดว่าตนเองหูฝาดไป ใครจะรู้จักเธอ และมาเรียกเธอถึงประเทศจอร์เจีย จึงไม่สนใจและก้าวเดินต่อ
ทว่า...เท้าเล็กก้าวได้ไม่ถึงสองก้าว คราวนี้ต้องสะดุ้ง เมื่อมีมือมาแตะตรงต้นแขนรั้งไว้พร้อมกับเอ่ยเรียกซ้ำด้วยชื่อเต็มของเธอ
“แสนขวัญ!”
คราวนี้แสนขวัญหันไปมองคนที่รั้งตัวเธอไว้และเป็นเจ้าของน้ำเสียงที่เค้นเรียกเธอ พอเห็นใบหน้าของอีกฝ่ายก็ต้องเบิกตากว้างด้วยความแปลกใจ
“เนตรทราย”
“ใช่แล้วจ้ะ เนตรเอง”
เนตรทรายรับคำ หยุดยืนหายใจหอบเหนื่อยกับการเดินเร็วๆ เกือบเป็นวิ่งเพื่อตามแสนขวัญให้ทัน
“เนตรมาประเทศจอร์เจียได้ยังไง”
ทั้งสงสัยทั้งตกใจ เพราะเนตรทรายเป็นคนสุดท้ายที่แสนขวัญคิดว่าจะได้เห็นที่นี่ และจู่ๆ อีกฝ่ายก็โผล่มายืนอยู่ตรงหน้า จึงอดแปลกใจไม่ได้
“ก่อนจะตอบคำถามของแสน เนตรขอต่อว่าแสนก่อนได้ไหม”
เนตรทรายถามติดเสียงแข็ง ทำเอาแสนขวัญต้องเลิกคิ้วขึ้นสูง ย้อนถามกลับคืน
“เนตรจะต่อว่าแสนเรื่องอะไรกัน”
“ก็จะเรื่องอะไรล่ะ ถ้าไม่ใช่เรื่องที่แสนหนีมาประเทศจอร์เจียคนเดียวโดยไม่บอกเนตรเลย ไม่รู้หรือยังไงว่าตัวเองยังไม่หายดี เดินทางไกลคนเดียวได้ยังไง ทั้งขวัญ ทั้งเนตรเป็นห่วงแสนมากนะ จะบอกเนตรสักคำก็ไม่มี...”
เนตรทรายต่อว่าด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ แถมน้ำเสียงในตอนท้ายติดสั่นเครืออย่างหักห้ามไว้ไม่อยู่ จนต้องเบือนหน้าหนี เพราะไม่อยากให้เพื่อนเห็นน้ำตาของตนเอง
++++++++++++++
[1] ประเทศจอร์เจีย (Georgia) เป็นประเทศที่อยู่ทางตะวันออกของทะเลดำในคอเคซัสตอนใต้ ในอดีตเป็นสาธารณรัฐหนึ่งของสหภาพโซเวียต มีอาณาเขตทางเหนือจรดประเทศรัสเซีย ทางใต้จรดประเทศตุรกี ประเทศอาร์เมเนีย และประเทศอาเซอร์ไบจาน
- ผู้เขียน
