องค์รัชทายาทหมิงหยางเต๋ออยู่ตรงศาลาไม้สองชั้นข้างตำหนัก ทอดพระเตรมองท้องฟ้าที่เริ่มเปลี่ยนสี ดวงตะวันค่อยๆ ลดลงจนถูกกลืนไปกับเส้นขอบฟ้า ก่อนที่ความมืดจะโรยตัวเข้ามาแทนที่ ใบหน้าพระองค์มีรอยยิ้มบางๆ ขณะมองดูผืนฟ้าผัดเวลา
ช่วงจังหวะที่ลดสายตาจากเบื้องบนมายังลานสระบัว เขาเกิดหน้ามืดขึ้นมากะทันหันจนร่างเอนไปมาเล็กน้อย แล้วยังรู้สึกท้องไส้ปั่นป่วนอยากจะอาเจียน อาการดังกล่าวเกิดขึ้นกับเขาหลายครั้งในวันนี้ และทุกครั้งก็เก็บอาการไว้ได้เป็นเพราะอยู่ต่อหน้าเหล่าขุนนาง เขาจะแสดงอาการที่ส่งผลไม่ดีต่อร่างกายไม่ได้ ทว่าเวลานี้ เขาอยู่กับหลิวกงกง บุคคลที่เขาไว้ใจมากคนหนึ่ง ส่วนขันทีรออยู่ด้านล่างศาลา
องค์รัชทายาทนำมือมาจับตรงขมับ หมายจะทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้ แต่มีบางอย่างกำลังพุ่งออกมาจากปาก เขาเปลี่ยนทิศทางไปยังริมศาลา โก่งคออาเจียนเสียงดัง หลิวกงกงเห็นแล้วตกใจ รีบวิ่งมาดูพระอาการ
