“แน่นะพ่ะย่ะค่ะ” แต่หลิวกงกงก็ยังคงเป็นห่วง
“แน่ใจสิ”
ผู้พูดก้าวเดินไปทันทีที่พูดจบ หลิวกงกงรีบเดินตามไปติดๆ คอยสังเกตสีหน้าขององค์รัชทายาทด้วยความเป็นห่วง
องค์รัชทายาทรู้สึกไม่สบายตัว เวียนศีรษะ จะลุกจะนั่งมีอาการหน้ามืดเข้ามาร่วมด้วย ร่างกายก็รู้สึกเพลียราวกับตรำงานหนัก เขาถึงได้เหนื่อยล้าและอ่อนเพลียเช่นนี้
แล้วมีความคิดตรงกันกับธิดาดอย ว่าเมื่อคืนเขาคงหักโหมเรื่องบทสังวาสมากไปหน่อย ตอนนี้ถึงได้เหมือนคนหมดเรี่ยวแรง พอนึกถึงเรื่องบนเตียง เขาถึงกับถอนหายใจ คืนนี้เขาคงไม่ได้นอนกอดธิดาดอย เปลี่ยนมากอดนกแทน
คิดแล้วนึกขันกับลิขิตสวรรค์ที่เล่นตลกกับตน มีความรักทั้งทีก็เป็นความรักที่เปิดเผยให้ใครรู้ไม่ได้ ให้ธิดาดอยนั่งข้างบัลลังก์ด้วยไม่ได้ เธอต้องอยู่ในมุมมืด ไร้ตัวตน ไม่รู้ว่าจะเป็นเช่นนี้อีกนานแค่ไหน ถึงแม้ธิดาดอยจะนั่งคู่บัลลังก์ไม่ได้ ทว่าเธอได้เข้ามานั่งกลางหัวใจเขา...
เพียงคน
