ธิดาดอยที่คลานรอดช่องตรงกำแพงบริเวณสวนข้างตำหนักพูดขึ้น เพราะไม่เห็นขันทีหรือทหารยามเฝ้าอยู่บริเวณสวน ทว่าก็มัวแต่จะสงสัยไม่ได้ ธิดาดอยรีบเดินไประวังไปพร้อมกับสงสัยไปว่า ขันที นางกำนัลไปไหนกันหมด รวมถึงองครักษ์ที่ยืนเฝ้าหน้าห้องบรรทมก็ไร้วี่แวว เพราะทุกคนในตำหนักออกไปยืนรอนกเหมยเหมยหน้าตำหนักพร้อมองค์รัชทายาท เมื่อทางสะดวก ธิดาดอยรีบวิ่งเข้าห้องบรรทมทันที
“มันง่ายแปลกๆ แฮะ” ธิดาดอยพูดขึ้นเมื่อเข้ามาอยู่ในห้องบรรทม “ว้าว ของกินเต็มเลย กินก่อนดีกว่า โคตะระหิวเลย”
อาหารที่วางอยู่บนโต๊ะกลางห้อง แม้ว่ามันจะเย็นชืดแต่ก็อร่อยและยังน่ากิน คนหิวอย่างธิดาดอยที่แปลกใจว่า ทำไมตัวเองถึงได้หิวบ่อยรีบทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ ลงมือกินอาหารอย่างเอร็ดอร่อย
ขณะที่ธิดาดอยกำลังมีความสำราญในการกิน องค์รัชทายาทกำลังกระวนกระวายใจ ชะเง้อมองหานกเหมยเหมยจนคอแทบยืด สีหน้ามีความกังวลอย่างเห็นได้ชัด เวลายิ่งผ่านไป
