ธิดาดอยเดินเข้ามาในวัดร้างอย่างคุ้นชิน แต่สัตว์ที่ไม่ชินคือนกทั้งหลายที่เกาะกระจายอยู่ทั่วบริเวณด้านหน้า ทุกสายตาของนกมองไปยังธิดาดอยที่กำลังเดินเข้าไปด้านใน เพราะนานมากแล้วที่ไม่มีคนเข้ามาในสถานที่แห่งนี้
“นกหลิน นกพิราบอู้” ธิดาดอยเรียกชื่อนกหงส์หยกกับนกพิราบที่มองหน้าคนพูดนิ่ง “ข้าไง ข้านกหงส์หยกเหมยเหมย นกเหมยเหมยที่ให้พวกเจ้าไปสืบหาข่าวให้น่ะ”
นกหลินกับนกพิราบอู้มองหน้ากัน ก่อนหันไปมองธิดาดอย แววตาของนกทั้งสองตัวเต็มไปด้วยความสงสัย ไม่แน่ใจ แปลกประหลาดใจที่อยู่ๆ หญิงสาวมาอ้างตัวเป็นนกเหมยเหมย ธิดาดอยเริ่มใจไม่ดี คิดว่านกทั้งสองตัวที่ตนทักไม่เข้าในภาษาที่ตนพูด
แย่ล่ะสิ...คราวนี้แย่แน่ๆ ฟังไม่ออกจะคุยกันได้ไงเนี่ย
“ข้าว่าแม่นางคนนี้แปลกๆ อยู่ๆ มาบอกว่าเป็นนกเหมยเหมยได้ไง” นกหลินพูดกับนกพิราบอู้
“นั่นสิ คนก็คือคน นกก็นก นกจะกลายเป็นคนได้ไง”
ธิ
