ยามเซิน
เวลานี้ทุกคนที่ร้านซืออินกำลังนั่งเกวียนวัวเพื่อเดินทางกลับหมู่บ้าน
“ข้าว่าคงต้องหาใครสักคนมาเฝ้าร้านแล้วล่ะ” หนิงลู่ซือพูดกับเจียวมิ่ง ส่วนหนิงลี่อินนั้นหลับไปแล้ว
“ข้าก็คิดแบบนั้น แต่เจ้าจะให้ใครมาอยู่ร้านหรือ พวกเราชาวบ้านต่างก็ต้องกลับมาบ้าน ถ้าข้าอยู่คนเดียวคงมาอยู่เฝ้าร้านให้เจ้าแล้ว” ชาวบ้านแต่ละคนมีครอบครัวให้ต้องดูแล ไม่มีใครสามารถมาอยู่เฝ้าร้านได้เลย
“ถ้าข้าจะหาซื้อทาสที่เป็นครอบครัวเจ้าคิดว่าอย่างไร”
“ย่อมดีแน่นอน นอกจากให้พวกเขาเฝ้าร้านแล้ว ยังสามารถเปิดร้านได้นานขึ้นอีกด้วย”
“ไว้วันพรุ่งข้าจะไปดูที่โรงค้าทาส”
“ดีๆ”
เมื่อถึงบ้านต้าเป่ากับเสี่ยวเป่า รีบวิ่งกระดิกหางมาหาเจ้านายตัวน้อย วันนี้ทั้งวันพวกมันไม่ได้เห็นเจ้านายตัวน้อยเลย แต่ภาพที่พวกมันเห็นตอนนี้คือหนิงลู่ซือกำลังอุ้มหนิงลี่อินลงจากเกวียนวัว
“วันนี้เจ้านายของพวกเจ้าหลับเดี๋ยวนางตื่นแล้วค่อยมาเล่นกับนาง”
