โกหก หึงเบาๆ
1136 คำ
ช่วงสายของอีกวันหมวยลืมตาตื่นขึ้นมาก็เห็นคุณภูมิกำลังยืนดื่มกาแฟสายตามองไปยังนอกกระจกใส เธอค่อยลุคขึ้นมานั่งรวบรวมสติจากนั้นก็หยิบเสื้อผ้ามาสวมใส่
"จะรีบไปไหนครับ"
"กลับสิคะถามได้"
"ไอ้ภีมมันกลับวันพรุ่งนี้คุณไม่ต้องรีบขนาดนี้ก็ได้"
"หนูต้องฝึกงาน ถ้าเกิดไม่ผ่านก็จบเห่พอดี!"
"ผมจะบอกกับไอ้ภีมว่าเราสองคน...."
"อะไรของคุณคะ! ห้ามพูดเรื่องของเราเด็ดขาดนะ!!"
"งั้นวันนี้คุณต้องอยู่กับผม เดี๋ยวผมพาไปเปลี่ยนชุดที่บ้านเราจะได้ไปทำงานด้วยกัน"
"ได้ไงหนูต้องทำงานนะคะ"
"ลาสิ!" ผมพูดด้วยน้ำเสียงเรียบจากนั้นก็เดินเข้าห้องน้ำไป
หมวยได้แต่นั่งถอนหายใจนาทีนี้เธอไม่มีทางเลือกคงต้องจำยอมก้มหน้ารับกรรมต่อไป เธอไลน์ไปหาผู้จัดการเพื่อแจ้งว่าติดงานที่มหาวิทยาลัยจากนั้นก็เตรียมตัวออกมาจากโรงแรมพร้อมคุณภูมิ
รถของคุณภูมิขับมาจอดที่หน้าบ้านที่เปิดเป็นร้านบะหมี่ เธอเดินลงมาโดยกำชับให้ชายหนุ่มรออยู่ที่รถเท่านั้น
"ไอ้หมวยเที่ยวใหญ่แล้วนะบ้านช่องไม่กลับ!!"
เพียงแค่ก้าวเข้าบ้านเสียงของป๊าก็ดังขึ้นทันที หมวยหน้างอเดินกระทืบเท้าขึ้นบ้านไปเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า
เมื่อลงมาก็ต้องตกใจตอนนี้คุณภูมิกำลังคุยกับป๊าม๊าอย่างถูกคอ แถมป๊ากับม๊าบังหยิบแซนวิชใส่ถุงให้คุณภูมิอีก
"ไอ้หมวยอยู่กับเจ้านายทำไมไม่บอกปล่อยให้ป๊าบ่นตั้งนาน"
"เจ้านาย?"
"ก็ใช่นะสิ คุณภีมเจ้านายแกไงเป็นถึงเจ้าของบริษัทนำเข้ารถหรู แกอยู่ช่วยงานเขาก็ไม่ยอมบอก"
"เอ่อ..."
"ผมว่าผมขอตัวก่อนดีกว่าครับ พรุ่งนี้จะรีบมาส่ง"
"ค่ะ ฝากดูๆมันด้วยนะคะ"
"ด้วยความยินดีครับ"
หมวยเดินตามคุณภูมิออกมาถึงที่รถเมื่อขึ้นรถได้เธอก็รีบหันไปสอบถามเรื่องราวทั้งหมดทำให้คุณภูมิต้องเล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟัง
สาเหตุที่ต้องโกหกก็เพราะว่าป๊าทำท่าจะขึ้นไปตีเธอ ตนจึงต้องแกล้งปลอมเป็นน้องชายเพื่อเบนความสนใจ จากนั้นก็โกหกว่าเธอช่วยงานเอกสารที่บริษัทจนดึกก็เลยให้นอนพัก ส่วนเรื่องชุดเป็นชุดของกัสที่ลืมไว้ที่ล็อคเกอร์
"ดีนะที่ป๊ากับม๊าเชื่อคุณ"
"เพราะผมหล่อและฉลาดไง"
"ชิ!"
ชายหนุ่มหันไปยกยิ้มให้หมวยจากนั้นก็รีบขับรถออกไป รถของคุณภูมิขับมาถึงโรงแรมที่ต่างจังหวัด เป็นโรงแรมหรูที่มีแขกเป็นชาวต่างชาติเสียส่วนใหญ่
"คุณภูมินี่กิจการใหญ่โตนะคะ"
"อย่างอื่นก็ใหญ่ไม่ใช่เหรอ?"
"หยี๋!! พูดอะไรของคุณคะ!"
หมวยรีบเดินตรงดิ่งเข้าไปจากนั้นเธอก็หยุดชะงักพร้อมกัยหันมาคุณภูมิที่ยืนมองเธอผ่านแว่นสีดำ
"ไปทางไหนคะ"
"ทำเหมือนรู้ หึ!"
ภูมิเดินมาโอบเอวหมวยจากนั้นก็พาขึ้นลิฟต์มายังห้องทำงานเพื่อเคลียร์เอกสารที่ค้างคาอยู่ หมวยที่เริ่มเบื่อเธอก็เลยโทรไปหาคุณภีมพร้อมกับเปิดกล้อง ทำให้คุณภูมิทำงานอย่างเสียสมาธิ
?หมวย: หนูคิดถึงคุณภีมจังเลยค่ะ
?ภีม: อ้อนๆๆ อ้อนเอาอะไรครับ
?หมวย: เปล่าค่ะ หนูลืมบอกว่าวันนี้หนูมาแก้งานที่มหาวิทยาลัยนะคะ
?ภีม: ครับผม พรุ่งนี้ผมน่าจะถึงบ่ายๆเตรียมตัวให้ดีล่ะ
?หมวย: หืม?
ปึก!
เสียงปิดแฟ้มงานดังขึ้นพร้อมกับการเดินจ้ำเข้ามาหาเธอ ทำให้เธอต้องรีบวางสายก่อนจะส่งสายตายียวนไปหาคุณภูมิ
"รีบวางทำไมอ่ะ"
"เรื่องของหนู!"
"ดื้อ!!"
"เปล่านะคะ"
"เหอะ คอยดูเถอะเดี๋ยวคุณจะโดนอย่างหนัก จะดูสิว่าถ้าไอ้ภีมมันเสียบไปจะเป็นยังไง คงตกใจที่คุณไม่เหมือนเดิม!"
"โรคจิต! ไอ้บ้า!!"
ชายหนุ่มกระตุกยิ้มจากนั้นก็ถอดชุดสูทออกช้าๆ หมวยที่นั่งอยู่ถึงกับหน้าเสีย เธอพยายามขยับหนีไปตามโซฟาตัวยาวแต่ชายหนุ่มกับจับขาเธอจากนั้นก็ลากมาหาตัวเอง
ครืดดด
"คุณภูมิ!" น้ำเสียงสั่นๆของหมวยทำให้คุณภูมิถึงกับหัวเราะ
ฮ่าๆๆ
"คุณแกล้งหนูทำไมคะ!"
"ก็เธอมันน่าแกล้งนี่" ผมตอบเธอไปจากนั้นก็นั่งลงข้างๆเธอ แขนของผมรวบเธอเข้ามาแนบชิด
"พรุ่งนี้ผมจะพาคุณไปส่งให้ไอ้ภีมเอง"
"คุณจะบ้าเหรอ ไม่ได้นะ!!"
"คุณไม่มีสิทธิ์มาสั่งผม"
หมวยถึงกับเหนื่อยใจไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้น เผลอๆเธออาจจะตายก็เป็นได้
วันต่อมา
รถของคุณภูมิขับมาส่งหมวยที่บ้านตรงเวลาตามที่คุณภูมิได้บอกกับป๊าม๊าของหมวยไว้ จากนั้นหมวยก็ขอไปทำงานเองเพราะไม่อยากให้ใครรู้เรื่องความสัมพันธ์ของเธอกับคุณภูมิและคุณภีม
บริษัทนำเข้ารถยนต์
หมวยเดินมาถ่ายเอกสารให้ผู้จัดการโดยมีกัสที่แอบเดินมาถามไถ่ เพราะตนรู้ดีกว่าเมื่อวานหมวยไม่ได้อยู่มหาวิทยาลัยตามที่ลางานไว้ แต่คุณภีมย้ำกับผู้จัดการว่าหมวยมีงานต้องแก้เยอะผู้จัดการเลยไม่บ่น
"เมื่อวานนี้มึงอยู่ไหนกันแน่"
"มึงกูหนักใจว่ะ"
"มึงเป็นอะไรอีหมวยหน้ามึงเครียดมาก"
หมวยมองซ้ายมองขวาเมื่อไม่เจอใครเธอก็รีบลากเพื่อนมาที่มุมตึกก่อนจะเล่าเรื่องของเธอกับคุณภูมิให้ฟัง
"ฉิบหายนี่มึงเอาทั้งพี่ทั้งน้องเลยเหรอ!"
"กูก็ไม่ได้อยากให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ กูท้อมาก"
"ถ้าคุณภีมรู้มึงอาจจะไม่มีที่ยืนเลยนะ ขานั้นโมโหง่าย อารมณ์ร้อน"
"นั่นแหละที่กูกลัว กูโคตรรู้สึกผิดกับคุณภีมเลย"
"บ่ายนี้คุณภีมก็กลับแล้ว มึงจะทำยังไงต่อ"
"กูว่าไม่แน่กูอาจจะชิ่งกลับก่อนแล้วก็ไปรอที่คอนโดเลย ถ้าคุณภูมิมาจะได้ไม่เจอกู"
"มึงหนีวันนี้พรุ่งนี้เขาก็มาหามึงได้ค่ะ!"
สองสาวเริ่มวิตกจนไม่มีสมาธิทำงานยิ่งหมวยตอนนี้เอาแต่มองเวลาและหน้าจอโทรศัพท์ เมื่อมีเสียงแจ้งเตือนจากแชทของคุณภีมเข้ามาเธอก็คว้ากระเป๋าเก็บของสัมภาระแต่ยังไม่ทันได้ก้าวขาก็มีเสียงทรงพลังดังขึ้น
"จะไปไหน!!"
- ผู้เขียน
