ความบังเอิญ

879 คำ
บทที่3 ความบังเอิญ ร้านประจำ หมวยเดินเข้ามานั่งเพียงลำพังในมุมมืดวันนี้เธอเช็คคุณภีมเรียบร้อยแล้ว คุณภีมต้องเข้าไปหาคุณพ่อที่บ้านเพื่อรอคุยธุระกิจที่จะเปิดตัวเร็วๆนี้ “มันจะมีเหรอวะคนที่หน้าตาเหมือนกันหรือว่ากูเมาจนตาลาย” หลายชั่วโมงผ่านไปดูท่าว่าหมวยจะล้มเลิกความพยายามเมื่อไม่มีคนหน้าคล้ายคุณภีมเลยเธอจึงเช็คบิลจากนั้นก็เดินออกมาทำให้เห็นผู้ชายคนนึงขึ้นรถยนต์ส่วนตัวจากนั้นก็ขับออกไป “คุณภีม?” หมวยรีบเรียกแท็กซี่เพื่อที่จะตามรถคันดั่งกล่าวไป จนรถคันนั้นขับเข้ามาจอดในโรงแรมหรูแห่งหนึ่ง เธอเดินตามมาเงียบๆจนคนตรงหน้าหยุดเดินกะทันหัน “ติดใจผมหรือเงินที่ให้ไปมันไม่พอครับคุณผู้หญิง” เสียงที่ดูนิ่งสุขุม เยือกเย็นทำเอาหมวยถึงกับสั่นไปถึงในอก เธอมองชายหนุ่มที่ค่อยๆหันมาช้าๆ ใช่คุณภีมจริงๆด้วย “คะ...คุณ..ภีม?” “ภีม?” ผมถึงกับยิ้มในใจ ที่แท้เรื่องคืนนั้นเธอคงเข้าใจผิดคิดว่าผมเป็นไอ้ภีมสินะ “ครับ...” “คุณภีม ไม่ใช่! คุณภีมไม่มีทางมองหนูแบบนี้” “หึ ผมชื่อภูมิเป็นพี่ชายฝาแฝดกับไอ้ภีมแฟนคุณไง” “ฮะ!!” ฉันถึงกับตกใจขาอ่อนจนต้องเกาะกับกำแพงไว้เมื่อได้ยินคำตอบของคนตรงหน้า “คุณ!” ผมรีบไปประคองตัวเธอไว้จากนั้นก็พามานั่งที่โต๊ะ “ไหวไหมเนี่ย!” “ฮึก!” “เอ่อ...ไม่ต้องห่วงเรื่องคืนนั้นมันจบไปแล้วผมไม่ได้บอกใครอีกอย่างผมกับไอ้ภีมก็ไม่ถูกกันด้วยคุณสบายใจได้” “ทำไมคุณภีมไม่เคยบอกเรื่องคุณเลย” “ไม่แปลกหรอก พ่อกับแม่ผมเลิกกันตั้งแต่ผมยังเป็นเด็กต่างคนต่างเอาลูกไปเลี้ยงเพื่อแข่งกันว่าใครจะได้ดีและประสบความสำเร็จมากกว่ากัน...” “ทำไมหนูไม่เคยเห็นคุณภูมิเลยล่ะ” “ผมอยู่ต่างประเทศเพิ่งกลับมายังไม่ถึงเดือนเลยว่าแต่คุณเถอะนึกยังไงถึงตามผมมาถึงที่นี่” “หนูคิดว่าคุณเป็นคุณภีม หนูเครียดมากกลัวว่าจะเมาแล้วจำคนผิดไม่คิดว่าคุณภีมจะมีแฝด” “ในเมื่อรู้แล้วก็สบายใจได้ อีกอย่างคืนนั้นผมป้องกัน” “ค่ะ..ถ้างั้นหนูขอตัวก่อนนะคะสวัสดีค่ะ” เพียงแค่หมวยลุกขึ้นยืนก็ถูกมือหนาของคุณภูมิรั้งเอาไว้ ทำให้ทั้งสองยืนสบตากัน ยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งแยกไม่ออกจริงๆสองพี่น้องนี่เหมือนกันจนแยกไม่ออก แม้แต่กลิ่นน้ำหอมก้เหมือนกัน “อย่าบอกมันว่าเรารู้จักกัน” พูดจบชายหนุ่มก็เดินหายกลับเข้าไปในลิฟต์หมวยได้แต่ยืนมองด้วยความขุ่นมัวจากนั้นก็รีบเดินทางกลับมาบ้านซึ่งเป็นเวลาที่พี่ชายกลับมาจากผับพอดี “หมวยทำไมกลับบ้านดึก” “เฮียหนูโตแล้วนะแค่ไปดื่มกับพี่ที่ทำงานมาเฉยๆ” “เออแล้วไปคิดว่าติดแฟน” “ไร้สาระน่ะเฮีย” ฉันรีบหนีกลับขึ้นห้องจากนั้นก็เปิดดูแชทของคุณภีมที่ส่งมาบอกฝันดีเหมือนทุกคืน อย่างน้อยเธอก็รู้ตัวดีว่าเธอกับคุณภีมอยู่ในสถานะอะไร วันต่อมา หมวยมาฝึกงานเหมือนเดิมโดยมีกัสนั่งมองเธอด้วยความสงสัยจึงเดินมานั่งใกล้ๆพร้อมกับโบกมือเรียกสติเพื่อนรักกลับมา “อะไรของมึงอีกัส” “มึงเหม่ออะไรเดี๋ยวก็โดนผู้จักการดุหรอก” “กูเครียดๆนิดหน่อย แล้วนี่คุณภีมยังไม่เข้ามาอีกเหรอ” “ยัง วันนี้น่าจะเข้าบ่าย” เวลาผ่านไปจนถึงช่วงบ่ายเลขาของคุณภีมเดินมาแจ้งให้หมวยเข้าพบคุณภีมเป็นการด่วนทำเอาพนักงานต่างมองหน้ากันเพราะคิดว่าหมวยน่าจะทำงานพลาดแน่ๆ เพียงแค่เธอเข้ามาในห้องทำงานเธอก็ถูกสายตาของคุณภีมมองมาด้วยความโมโหจนเธอต้องเดินก้มหน้าเข้าไป “คุณภีมเรียกหนูมามีเรื่องด่วนอะไรคะ” “เมื่อคืนไปไหนมา!” “เมื่อคืน....หนูไปนั่งดื่มที่ร้านประจำจากนั้นก็กลับค่ะ” “เหรอ....ไม่ใช่ว่าไปยืนจับมือถือแขนกับผู้ชายที่โรงแรมหรอกนะ!” คำพูดของคุณภีมทำเอาหมวยถึงกับมองหน้าด้วยความตกใจ ทำไมจู่ๆคุณภีมถึงได้รู้เรื่องนี้ “คือหนู...” “จะพูดอะไรก็พูดสิ!” “หนูผิดเหรอคะ ไหนตอนแรกคุณภีมบอกเองไม่ใช่เหรอว่าสถานะของเราสองคนมันคืออะไร คุณภีมจะกลืนน้ำลายตัวเองเหรอคะ ทีคุณควงผู้หญิงต่อหน้าหนู หนูยังต้องทนเลย!” “หมวย!” “หนูพูดผิดเหรอคะ” “อย่ามาท้าทายอารมณ์ผมนะ!” “ถ้างั้นเราก็ยุติไอ้ความสัมพันธ์บ้าๆนี้เถอะค่ะ!” หมวยรีบหันหลังแล้วเดินออกมาแต่ยังไม่ทันถึงหน้าประตูเธอก็ถูกฉุดเข้ามากอดไว้ทำให้เธอตกใจที่จู่ๆคุณภีมก็ดูอ่อนลงจากเมื่อกี้ “เดี๋ยว....”
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม