คาห้องทำงานNC

886 คำ
บทที่4 คาห้องทำงานNC “เดี๋ยว...” “ปล่อยคะเดี๋ยวเลขาคุณภีมเข้ามาเห็นนะคะ” “บอกได้ไหมว่ามันเป็นใคร” “ทำไมหนูต้องบอกคุณภีมด้วยคะ ทีหนูยังไม่เคยอยากรู้เรื่องผู้หญิงของคุณภีมเลย” ดูท่าทั้งสองจะคุยกันไม่รู้เรื่องชายหนุ่มจึงรวบตัวเธอมานอนพาดบนโต๊ะทำงานจากนั้นก็ขึงแขนทั้งสองข้างไว้ "คุณภีม!!" "หมวยเธอพูดมาว่าตอนนี้เธอคุยอยู่กี่คน!" "ทำไมหนูต้องบอกด้วยคะ!" "บอกมา" ผมเริ่มเค้นเสียงถามเธอตรงๆเพราะเธอดื้อมากๆ ยิ่งว่าเหมือนยิ่งไปท้าทายเธอ "แล้วคุณภีมล่ะคะ?" "ผมไม่ได้มีใครทั้งนั้น ไม่เคยคิดที่จะจริงจังกับใครเลยด้วย!!" "รวมถึง...." "ยกเว้นเธอ!" หมวยถึงกับอึ้งเมื่อได้ยินคุณภีมพูดออกมา ริมฝีปากของคุณภีมค่อยๆขยับเข้ามาใกล้เธอเรื่อยๆ จ๊วบ~ "บอกมาเถอะมันเป็นใคร แล้วเธอกับมันไปถึงไหนกันแล้ว" น้ำเสียงที่อ่อนลงทำให้หมวยเริ่มทำตัวไม่ถูกจะให้พูดยังไงในเมื่อคุณสองคนไม่ถูกกันแถมเรื่องของเธอกับคุณภูมิมันก็เกิดจากความผิดพลาด "หนูไม่รู้จะพูดยังไง....หนูไม่ได้คิดอะไรกับเขา" "จริงๆนะ?" "อื้อ" จ๊วบ~ ความเร่าร้อนที่ชายหนุ่มมอบให้ทำให้สาวน้อยเริ่มเคลิ้มตามอารมณ์ เธอปลดปล่อยน้ำเมือกใสออกมาจนกางเกงตัวจิ๋วเปียกชุ่ม ชายหนุ่มไม่ปล่อยให้มันสูญเปล่าเขามุดลงไปชิมความหวานจากร่องรักของสาวน้อยทันที จ๊วบ~ แผล่บ~ แผล่บ~ "อ๊าา...คุณภีม...หนูเสียวว..~" "ทำไมน้ำเยอะจังเลยครับ ไม่เจอกันแค่วันเดียวอยากขนาดนี้เลยเหรอ" "คุณภีมอย่าพูดแบบนี้นะ!" ชายหนุ่มกระตุกยิ้มก่อนจะถอดกางเกงของตัวเองออกจากนั้นก็หยิบถุงยางในลิ้นชักออกมาสวมใส่ก่อนจะจัดการยัดท่อนเอ็นเข้าไป พรึ่บ! กึก! "ซี๊ดดด อย่าเกร็งสิหมวย~" "มันเจ็บ อ๊าาาา~~" ปึก! ปึก! ปึก! เสียงครางของทั้งสองเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆชายหนุ่มจึงรีบประกบจูบเธออย่างดูดดื่มเพื่อเก็บเสียงไม่ให้ดังออกไปข้างนอก ร่องรักที่ตอดรัดทำให้ชายหนุ่มสุดกลั้นจึงปล่อยน้ำรักออกมาจนเต็มถุงยาง ชิ้นที่2 3 4 ค่อยๆตามมาจนเวลาร่วงเลยไปจนเย็น ทุกคนด้านนอกลืมเรื่องที่หมวยถูกเรียกตัวไปสนิท "หนูว่าทุกคนน่าจะกลับบ้านแล้วค่ะ" "คืนนี้นอนกับผมนะ" "หนูต้องโทรบอกป๊ากับม๊าก่อนเดี๋ยวโดนบ่นอีก" "ก็โทรสิ เดียวกลับพร้อมกันเลย" "ค่ะ" หมวยต้องหาข้ออ้างในการบอกทางบ้านว่าเธอติดงานและต้องช่วยเพื่อนทำวิจัยต่างๆซึ่งม๊าก็ไม่ได้ว่าอะไร หลังจากที่พนักงานทุกคนกลับไปแล้วทั้งสองก็เดินออกมาจากห้องทำงานจากนั้นก็รีบกลับมาคอนโดของคุณภีมทันที "วันนี้ก็เอาจนไม่ได้งานคืนนี้ยังจะเอาอีกเหรอคะ" "ฮ่าๆ บ้าแค่อยากอยู่ด้วย อยากนอนกอดเธอ" วันต่อมา.. วันนี้หมวยต้องมามหาวิทยาลัยกับกัสจึงโดนสอบถามเรื่องราวที่เธอถูกเรียกไปเมื่อวาน พอได้ทราบเรื่องราวก็ถึงกับอึ้งจนพูดไม่ออก "มึงจะบอกว่าคุณภีมมีแฝดที่เกลียดกัน แถมมึงก็ไปแซ่บกับแฝดเขามาด้วย" "กูไม่ได้ตั้งใจปะ" "ถ้าคุณภีมรู้มึงตายแน่" "กูถึงมาบอกมึงนี่ไงถ้าเกิดคุณภีมถามอะไรมึงก็บอกไม่รู้ๆๆ" "เออ แล้วนี่มึงยังติดต่อกับแฝดเขาอยู่ไหม" "ไม่อ่ะ แยกย้ายกันไปแล้วกูแค่อยากรู้ความจริงเลยตามไป พอได้รู้กูก็ช็อคเหมือนมึงนี่แหละ" หลังจากส่งงานอาจารย์แล้วทั้งสองจึงเดินมานั่งทานข้าวที่คาเฟ่ใกล้ๆโดยที่หมวยไม่รู้เลยว่ามีสายตาคู่หนึ่งมองเธออยู่ "มึงมองอะไรวะ" "เปล่า..." "สาวไปเข้าห้องน้ำแป๊บเดียวจะคาบเหยื่อรายใหม่หรือไงครับเพื่อน" "ปากหมาและมึง กูก็มองไปเรื่อย" สายตาคู่นั้นยังคอยมองหมวยอยู่ตลอดไม่ว่าเธอจะหัวเราะ จะยิ้ม แม้แต่คุยโทรศัพท์ เวลาผ่านไปจนทั้งสองสาวกำลังจะกลับชายหนุ่มก็ลุกพรวดออกมาจนเพื่อนที่นั่งอยู่ด้วยตกใจ "ไอ้ภูมิมึงจะไปไหน!" ไม่มีเสียงตอบกลับเมื่อหมวยเดินมาถึงประตูก็เป็นจังหวะที่ภูมิตั้งใจให้เธอเห็น หมวยจึงมีอาการตกใจเล็กน้อยแต่เธอก็ยิ้มทักทายและยกมือไหว้ตามมารยาท "สวัสดีค่ะ" "คุณภีม?" ขนาดกัสยังแยกไม่ออกหมวยจึงรีบสะกิดเพื่อเรียกสติ "คุณภูมิมาทานข้าวเหรอคะ" "ครับ ว่าแต่จะกลับแล้วหรือไงหายหน้าหายตาไปเลยนะ" "หนูทำวิจัยค่ะนี่ก็ต้องกลับไปแก้งานกันต่อ" "ไม่ได้ทำงานใช้ไหม?" "เปล่าค่ะ วันนี้คุณภีมให้หยุดมาจัดการงานส่งอาจารย์" "ครับ...." สายตาของคุณภูมิที่มองมาทำเอากัสรีบหันไปมองหน้าเพื่อนสนิททันที ไม่รู้ว่าเธอคิดไปคนเดียวหรือเปล่า....หรือคุณภูมิจะติดอีหมวย
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม