คาห้องทำงานNC
886 คำ
บทที่4
คาห้องทำงานNC
“เดี๋ยว...”
“ปล่อยคะเดี๋ยวเลขาคุณภีมเข้ามาเห็นนะคะ”
“บอกได้ไหมว่ามันเป็นใคร”
“ทำไมหนูต้องบอกคุณภีมด้วยคะ ทีหนูยังไม่เคยอยากรู้เรื่องผู้หญิงของคุณภีมเลย”
ดูท่าทั้งสองจะคุยกันไม่รู้เรื่องชายหนุ่มจึงรวบตัวเธอมานอนพาดบนโต๊ะทำงานจากนั้นก็ขึงแขนทั้งสองข้างไว้
"คุณภีม!!"
"หมวยเธอพูดมาว่าตอนนี้เธอคุยอยู่กี่คน!"
"ทำไมหนูต้องบอกด้วยคะ!"
"บอกมา" ผมเริ่มเค้นเสียงถามเธอตรงๆเพราะเธอดื้อมากๆ ยิ่งว่าเหมือนยิ่งไปท้าทายเธอ
"แล้วคุณภีมล่ะคะ?"
"ผมไม่ได้มีใครทั้งนั้น ไม่เคยคิดที่จะจริงจังกับใครเลยด้วย!!"
"รวมถึง...."
"ยกเว้นเธอ!"
หมวยถึงกับอึ้งเมื่อได้ยินคุณภีมพูดออกมา ริมฝีปากของคุณภีมค่อยๆขยับเข้ามาใกล้เธอเรื่อยๆ
จ๊วบ~
"บอกมาเถอะมันเป็นใคร แล้วเธอกับมันไปถึงไหนกันแล้ว"
น้ำเสียงที่อ่อนลงทำให้หมวยเริ่มทำตัวไม่ถูกจะให้พูดยังไงในเมื่อคุณสองคนไม่ถูกกันแถมเรื่องของเธอกับคุณภูมิมันก็เกิดจากความผิดพลาด
"หนูไม่รู้จะพูดยังไง....หนูไม่ได้คิดอะไรกับเขา"
"จริงๆนะ?"
"อื้อ"
จ๊วบ~
ความเร่าร้อนที่ชายหนุ่มมอบให้ทำให้สาวน้อยเริ่มเคลิ้มตามอารมณ์ เธอปลดปล่อยน้ำเมือกใสออกมาจนกางเกงตัวจิ๋วเปียกชุ่ม ชายหนุ่มไม่ปล่อยให้มันสูญเปล่าเขามุดลงไปชิมความหวานจากร่องรักของสาวน้อยทันที
จ๊วบ~
แผล่บ~ แผล่บ~
"อ๊าา...คุณภีม...หนูเสียวว..~"
"ทำไมน้ำเยอะจังเลยครับ ไม่เจอกันแค่วันเดียวอยากขนาดนี้เลยเหรอ"
"คุณภีมอย่าพูดแบบนี้นะ!"
ชายหนุ่มกระตุกยิ้มก่อนจะถอดกางเกงของตัวเองออกจากนั้นก็หยิบถุงยางในลิ้นชักออกมาสวมใส่ก่อนจะจัดการยัดท่อนเอ็นเข้าไป
พรึ่บ!
กึก!
"ซี๊ดดด อย่าเกร็งสิหมวย~"
"มันเจ็บ อ๊าาาา~~"
ปึก! ปึก! ปึก!
เสียงครางของทั้งสองเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆชายหนุ่มจึงรีบประกบจูบเธออย่างดูดดื่มเพื่อเก็บเสียงไม่ให้ดังออกไปข้างนอก
ร่องรักที่ตอดรัดทำให้ชายหนุ่มสุดกลั้นจึงปล่อยน้ำรักออกมาจนเต็มถุงยาง ชิ้นที่2 3 4 ค่อยๆตามมาจนเวลาร่วงเลยไปจนเย็น ทุกคนด้านนอกลืมเรื่องที่หมวยถูกเรียกตัวไปสนิท
"หนูว่าทุกคนน่าจะกลับบ้านแล้วค่ะ"
"คืนนี้นอนกับผมนะ"
"หนูต้องโทรบอกป๊ากับม๊าก่อนเดี๋ยวโดนบ่นอีก"
"ก็โทรสิ เดียวกลับพร้อมกันเลย"
"ค่ะ"
หมวยต้องหาข้ออ้างในการบอกทางบ้านว่าเธอติดงานและต้องช่วยเพื่อนทำวิจัยต่างๆซึ่งม๊าก็ไม่ได้ว่าอะไร หลังจากที่พนักงานทุกคนกลับไปแล้วทั้งสองก็เดินออกมาจากห้องทำงานจากนั้นก็รีบกลับมาคอนโดของคุณภีมทันที
"วันนี้ก็เอาจนไม่ได้งานคืนนี้ยังจะเอาอีกเหรอคะ"
"ฮ่าๆ บ้าแค่อยากอยู่ด้วย อยากนอนกอดเธอ"
วันต่อมา..
วันนี้หมวยต้องมามหาวิทยาลัยกับกัสจึงโดนสอบถามเรื่องราวที่เธอถูกเรียกไปเมื่อวาน พอได้ทราบเรื่องราวก็ถึงกับอึ้งจนพูดไม่ออก
"มึงจะบอกว่าคุณภีมมีแฝดที่เกลียดกัน แถมมึงก็ไปแซ่บกับแฝดเขามาด้วย"
"กูไม่ได้ตั้งใจปะ"
"ถ้าคุณภีมรู้มึงตายแน่"
"กูถึงมาบอกมึงนี่ไงถ้าเกิดคุณภีมถามอะไรมึงก็บอกไม่รู้ๆๆ"
"เออ แล้วนี่มึงยังติดต่อกับแฝดเขาอยู่ไหม"
"ไม่อ่ะ แยกย้ายกันไปแล้วกูแค่อยากรู้ความจริงเลยตามไป พอได้รู้กูก็ช็อคเหมือนมึงนี่แหละ"
หลังจากส่งงานอาจารย์แล้วทั้งสองจึงเดินมานั่งทานข้าวที่คาเฟ่ใกล้ๆโดยที่หมวยไม่รู้เลยว่ามีสายตาคู่หนึ่งมองเธออยู่
"มึงมองอะไรวะ"
"เปล่า..."
"สาวไปเข้าห้องน้ำแป๊บเดียวจะคาบเหยื่อรายใหม่หรือไงครับเพื่อน"
"ปากหมาและมึง กูก็มองไปเรื่อย"
สายตาคู่นั้นยังคอยมองหมวยอยู่ตลอดไม่ว่าเธอจะหัวเราะ จะยิ้ม แม้แต่คุยโทรศัพท์ เวลาผ่านไปจนทั้งสองสาวกำลังจะกลับชายหนุ่มก็ลุกพรวดออกมาจนเพื่อนที่นั่งอยู่ด้วยตกใจ
"ไอ้ภูมิมึงจะไปไหน!"
ไม่มีเสียงตอบกลับเมื่อหมวยเดินมาถึงประตูก็เป็นจังหวะที่ภูมิตั้งใจให้เธอเห็น หมวยจึงมีอาการตกใจเล็กน้อยแต่เธอก็ยิ้มทักทายและยกมือไหว้ตามมารยาท
"สวัสดีค่ะ"
"คุณภีม?" ขนาดกัสยังแยกไม่ออกหมวยจึงรีบสะกิดเพื่อเรียกสติ
"คุณภูมิมาทานข้าวเหรอคะ"
"ครับ ว่าแต่จะกลับแล้วหรือไงหายหน้าหายตาไปเลยนะ"
"หนูทำวิจัยค่ะนี่ก็ต้องกลับไปแก้งานกันต่อ"
"ไม่ได้ทำงานใช้ไหม?"
"เปล่าค่ะ วันนี้คุณภีมให้หยุดมาจัดการงานส่งอาจารย์"
"ครับ...."
สายตาของคุณภูมิที่มองมาทำเอากัสรีบหันไปมองหน้าเพื่อนสนิททันที ไม่รู้ว่าเธอคิดไปคนเดียวหรือเปล่า....หรือคุณภูมิจะติดอีหมวย
- ผู้เขียน
