ป่วนหัวใจนายบอดี้การ์ดหน้านิ่ง

4. เด็กแก่แดด

(ป่วนหัวใจนายบอดี้การ์ดหน้านิ่ง)

เมื่อมาถึงคาเฟ่ร้านประจำของเด็กสาว ภีมก็จอดรถดับเครื่องยนต์สนิทแล้วลงจากรถไปซื้อชาเขียวปั่นของโปรดให้คุณหนูของเขาตามคำสั่งทันที และตอนนี้ภายในรถตู้คันหรูจะเหลือก็แต่เด็กสาวกับบอดี้การ์ดคนใหม่ของเธอเท่านั้น

มิราค่อยๆเขยิบก้นไปด้านหน้าเล็กน้อยแล้วชะโงกตัวไปมองคนตัวโตที่นั่งเงียบมาตลอดทาง

"พี่สุดหล่อคะ" มิราเอ่ยเรียกคนตัวโตที่เอาแต่นั่งเงียบเพื่อให้เขาหันมามองเธอ

ได้ยินดั่งนั้นวายุจึงหันมามองตามเสียงเรียกของเด็กสาวเพราะในรถก็มีแค่เขาคนเดียว

"ผมชื่อวายุครับ" บอกชื่อของตัวเองประหนึ่งเป็นการบอกให้เด็กสาวเรียกเขาให้ถูก ใบหน้าก็ยังเรียบนิ่งเป็นปกติ

"ค่ะพี่วายุสุดหล่อ" มิราพูดทวนชื่อเขาด้วยรอยยิ้มอย่างไม่ยี่หระ เธอรู้ว่าเขาชื่อวายุแต่ที่เรียกเขาไปแบบนั้นเพราะอยากให้เขาสนใจเธอบ้าง ไม่ใช่เอาแต่เงียบแบบนี้ อีกอย่างเขาก็หล่อจริงๆนั้นแหละ ทั้งหล่อทั้งเท่ทำเธอใจสั่นหวั่นไหวอย่างที่ไม่เคยเป็นกับใครมาก่อน

วายุมองเด็กสาวนิ่งๆโดยไม่ได้พูดอะไร พลางคิดว่าคำพูดคำจาและท่าทางของเธอช่างดูแก่แดดจริงๆ แต่กระนั้นใจหนึ่งก็รู้สึกดีที่เด็กสาวเรียกเขาว่าพี่ อีกใจก็รู้สึกไม่ชอบเพราะเธอไม่ได้เรียกเขาว่าพี่คนเดียว รุ่นน้องของเขาเธอก็ใช้สรรพนามที่สนิทสนมแบบนี้และคงจะเรียกขานบอดี้การ์ดทุกคนของพ่อเธอแบบนี้เช่นเดียวกัน

"พี่วายุมีแฟนรึยังคะ" มิราถามอย่างซื่อตรง รอคำตอบจากเขาตาแป๋ว

ได้ยินคำถามของเด็กสาวใบหน้าหล่อเหลาที่เคยนิ่งขรึมคิ้วหนากลับขมวดเข้าหากันทันที

"ถามทำไมครับ" เขาเลือกที่จะถามกลับโดยไม่ได้สนใจที่จะตอบคำถามของเด็กสาวแต่อย่างใด

"ถามเพื่อความแน่ใจไงคะ ถ้าพี่วายุยังไม่มีแฟนน้องมิจะได้จีบ" มิราพูดด้วยรอยยิ้มอย่างซื่อตรง ด้วยความใสซื่อและค่อนไปทางไร้เดียงสา เธอพูดออกมาอย่างไม่นึกเขินอายและไม่คิดปิดบังความรู้สึกของตัวเองแต่อย่างใด

"คุณหนูพูดอะไรออกมารู้ตัวบ้างมั้ยครับ ต่อไปห้ามพูดหรือห้ามคิดอะไรแบบนี้อีกเด็ดขาด....เด็กแก่แดด" วายุดุเด็กสาวน้ำเสียงแข็งและสั่งห้ามเธออย่างจริงจัง เขาเงียบไปครู่หนึ่งแล้วเอ่ยต่อว่าเด็กสาวออกมาน้ำเสียงแข็ง ถึงเธอจะมีศักดิ์เป็นเจ้านายแต่เขาก็ต้องพูดต้องดุเพื่อไม่ให้เธอคิดอะไรที่ไม่ควรคิด เพื่อไม่ให้เธอพูดอะไรที่ไม่ควรพูด จากนั้นก็หันกลับไปมองทางข้างหน้าต่อโดยไม่สนใจเด็กสาวอีกเลย

ได้ยินแบบนั้นมิราสีหน้าสลดปากบางเบะคว่ำลงทันที

"ทำไมพี่ยุต้องดุต้องว่าน้องแรงขนาดนี้ด้วย" เธอพูดออกมาเบาๆด้วยความน้อยอกน้อยใจคนตัวโต เธอแค่พูดไปตามความรู้สึกของเธอเท่านั้น ไม่เข้าใจว่าตัวเองแก่แดดยังไง

ถึงเด็กสาวจะพูดเบาแต่เขาก็ได้ยิน ใจแกร่งอ่อนยวบลงทันที ทำเขาไม่เป็นตัวของตัวเองเอาซะเลย แต่กระนั้นก็ยังนั่งนิ่งไม่ได้หันกลับไปมองเด็กสาวแต่อย่างใด เขาไม่ควรโอ๋หรือปลอบอะไรเด็กสาวทั้งนั้น แม้แต่คำขอโทษเขาก็ไม่ควรพูดกับเธอ เพราะสิ่งที่เขาพูดหรือดุเธอไปมันเป็นสิ่งที่ถูกต้องที่สุดแล้ว เธอเป็นใครเขาเป็นใครข้อนี้เขารู้ดีอยู่แก่ใจ

แต่แล้วมิราก็เศร้าได้ไม่นาน ปากบางยิ้มซุกซนออกมาเพราะเธอยังไม่ได้เริ่มจีบเขาเลยด้วยซ้ำ จะมายอมแพ้แค่โดนเขาดุเขาว่าแบบนี้ไม่ได้

"พี่ยุน้องขอยืมโทรศัพท์หน่อยค่ะ" มิราพูดพลางยื่นแขนเรียวเล็กข้างหนึ่งไปด้านหน้าแบมือขอโทรศัพท์จากคนตัวโตที่นั่งฝั่งตรงข้ามคนขับ

คนตัวโตเอี้ยวหน้าหันมามองเด็กสาวแล้วหลุบตามองมือบางที่แบมือขอโทรศัพท์จากเขาครู่หนึ่ง แล้วเหลือบมองเด็กสาวต่อ พลางคิดว่าเธอช่างขยันพูดจาแทนตัวเองและเรียกชื่อเขาได้น่ารักน่าฟังเสียจริง

"แล้วโทรศัพท์ของคุณหนูละครับ" เขาถามเด็กสาวด้วยน้ำเสียงและใบหน้าเรียบนิ่ง

"แบตหมดค่ะ" มิราโกหกคำโตแถมยังยิ้มหน้าระรื่นให้เขาอีก

ได้ยินแบบนั้นวายุก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ เขาล้วงมือหนาเข้าไปในกระเป๋ากางเกงขายาวสีดำของตัวเองแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมา จากนั้นก็วางโทรศัพท์ลงบนฝ่ามือบางของเด็กสาว แล้วหันกลับไปมองบริเวณลอบๆนอกรถต่อโดยไม่ได้สนใจเลยว่าเด็กสาวจะเอาโทรศัพท์ของเขาไปทำอะไร

มิรารับโทรศัพท์ของเขามาด้วยรอยยิ้มซุกซนละคนดีใจ จากนั้นเธอก็ไม่รอช้ากดเข้าแอฟไลน์ของเขาแล้วกดเพิ่มไอดีไลน์ของตัวเองไปทันที แล้วล้วงเอาโทรศัพท์ของตัวเองในกระเป๋ากระโปรงนักเรียนออกมาแล้วกดเพิ่มเพื่อนเขาไปทันที ไม่มีเสียงแจ้งเตือนไลน์ดังขึ้นแต่อย่างใดเพราะเธอเปิดระบบปิดเสียงเอาไว้ เมื่อทำทุกอย่างเรียบร้อยรอยยิ้มซุกซนก็ยิ่งฉีกยิ้มกว้างกว่าเดิมด้วยความพอใจในการกระทำของตัวเอง

"นี่ค่ะ ขอบคุณนะคะ" ยื่นโทรศัพท์คืนให้เขา และไม่ลืมที่จะเอ่ยขอบคุณด้วยน้ำเสียงหวาน ส่งยิ้มให้เขาอย่างน่ารัก โดยที่คนตัวโตไม่ได้หันมามองเธอเลยด้วยซ้ำ เขาหยิบโทรศัพท์ของตัวเองจากมือของเธอแล้วเขาก็ไม่ได้สนใจอะไรเธอเหมือนเดิม แต่กระนั้นเธอก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรกับท่าทางหมางเมินของเขา เพราะอย่างน้อยตอนนี้เธอก็มีไลน์ของเขาแล้ว

หลังจากนั้นภายในรถก็เงียบไป จนภีมกลับเข้ามาในรถพร้อมกับชาเขียวปั่นหนึ่งแก้ว จากนั้นก็เงียบเหมือนเดิมตลอดระยะทางจากร้านคาเฟ่จนกลับถึงคฤหาสน์หลังใหญ่ โดยมีเด็กสาวนั่งอมยิ้มพลางลอบมองบอดี้การ์ดคนใหม่ของตัวเองอยู่เป็นระยะๆ