BARBARIC03:คนที่เคยแสนดี

1656 คำ
BARBARIC 03 ************************* ฉันกลับมาที่ห้องของตัวเองทิ้งตัวลงนอนที่เตียงด้วยความเหนื่อย ก่อนที่จะสายตาจะหันไปมองดูรูปของพี่ไคโรที่ฉันติดเอาไว้เต็มห้อง มันเป็นรูปเผลอของเขาทั้งหมดเลยล่ะเพราะฉันแอบถ่ายเขาเอง ฉันอยากมีรูปของเขาเอาไว้เยอะๆ แล้วติดอยู่เต็มห้องนอนตัวเองแบบนี้ เวลาที่ทำอะไรมันเหมือนว่าตัวเองอยู่ในสายตาเขาตลอดเวลา ถึงแม้ว่าตัวจริงของเขาจะไม่ได้ต้องการฉันก็ตาม ฉันดันตัวลุกขึ้นนั่งก่อนจะหยิบมือถือตัวเองออกมาเปิดเข้าไปในไลน์ของพี่ไคโรที่มันมักจะหนักไปทางขวาซะมากกว่า เพราะมีแต่ฉันไงที่เป็นคนส่งไปหาเขา ฉันเลื่อนอ่านข้อความเดิมๆ ของตัวเองที่ส่งไปหาเขาแล้วจู่ๆ มันก็ร้องไห้ออกมาอีกแล้ว ฉันคิดว่าตัวเองเป็นคนที่มีความอดทนมากเหมือนกันนะที่ยอมอะไรหลายอย่างให้ผู้ชายที่ไม่เห็นค่าตัวเองเลยด้วยซ้ำ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องทำขนาดนี้ทั้งที่เขาก็ไม่ได้ใจดีกับฉันเลย ออกจะร้ายกับฉันซะด้วยซ้ำแล้วทำไมฉันถึงยังรักเขาได้ก็ไม่รู้ คำถามที่หลายคนอยากรู้ฉันยังตอบตัวเองไม่ได้เลย การกระทำและคำพูดของพี่ไคโรน่ะมันก็ชัดเจนอยู่แล้วว่าเขาไม่เอาฉัน แต่ฉันก็ยังดันทุรังที่จะรักเขาต่อไป แต่ฉันคิดว่าความอดทนของคนเรามันมีขีดจำกัด แต่ถ้าเกิดว่าฉันพยายามถึงที่สุดแล้วแต่เขาไม่เอาฉัน ฉันก็คงต้องทำใจแล้วล่ะเพราะต่อให้ทำดีแทบตาย พยายามทำให้เขารักยังไงถ้าเขาไม่รักยังไงเขาก็ไม่รักอยู่ดี เพียงแต่ตอนนี้มันยังทนได้และยังอยากพยายามต่อไปก่อนก็เท่านั้นเอง วันนี้ก็เหมือนกันที่เขาทำให้ฉันเสียใจแต่ฉันก็ยังเลือกที่จะรักเขาแบบนี้ ก่อนหน้านี้เขาก็เพิ่งพาผู้หญิงเดินควงกันออกไปต่อหน้าต่อตาฉันเลยนะ เจ็บมากและเสียใจมากแต่ทำอะไรไม่ได้เลยด้วยซ้ำ ไม่รู้ทำไมเขาถึงใจร้ายกับฉันแบบนี้ เขาไม่คิดที่จะหยุดตัวเองหน่อยเหรอ ไม่คิดที่อยากจะเป็นแฟนที่ดีเพื่อใครสักคนเลยเหรอ ฉันพลาดเองแหละที่ไปรักเขามากโดยที่ไม่คิดที่จะเผื่อใจเลย และพอรู้ว่าเขาเลวฉันก็ยังเลือกที่จะรักเขาเหมือนเดิม ฉันถึงได้เกลียดตัวเองไงที่ถูกเขาทำร้ายจิตใจขนาดนี้แต่ก็ยังรักเขา แค่เดินออกมามันยากตรงไหน ใช่ มันไม่ยากหรอกสำหรับคนที่ใจแข็งพอที่จะเริ่มต้นใหม่ ที่พูดแบบนี้ไม่ได้หมายความว่าฉันไม่อยากเริ่มต้นใหม่นะ แต่มันก็มีหลายเหตุผลเหมือนกันที่ทำให้ฉันอยากรักพี่ไคโรต่อ “ตกหนักขนาดนี้จะกลับยังไงล่ะเนี่ย?” ฉันยืนอยู่ที่ใต้ตึกคณะเกษตรเพราะรุ่นพี่บอกให้เอางานมาให้ที่นี่ แต่พอกำลังจะกลับฝนก็ดันตกหนักมากซะอย่างนั้น รถก็ไม่ได้เอามาต้องเดินไปเรียกแท็กซี่ที่หน้ามหาลัยเองด้วย ฉันยืนรอให้ฝนหยุดตกอยู่นานเหมือนกันแต่ฝนมันก็ไม่ยอมหยุดให้นี่สิ “ให้พี่ไปส่งมั้ยครับ?” ฉันหันไปมองที่มาของเสียงที่ดังมาจากด้านหลังก็เห็นว่าเป็นผู้ชายคนหนึ่งกำลังยืนยิ้มให้ฉันอยู่ ฉ นไม่คุ้นหน้าและคิดว่าตัวเองคงไม่ได้รู้จักเขาและเขาเองก็คงไม่ได้รู้จักฉันเหมือนกัน เขาเดินเข้ามาหาฉันแล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้บอกว่าถ้าไม่รังเกียจจะให้เขาไปส่งก็ได้ สายตาของคนตรงหน้าทำให้ฉันไม่สามารถละสายตาไปมองอย่างอื่นได้เลย เราสองคนมองสบตากันก่อนเสียงของเขาจะทำให้ฉันตื่นจากภวังค์ความคิดของตัวเองทันที “ไว้ใจพี่ได้นะ พี่ชื่อไคโรค่ะ” “ขอบคุณนะคะ แต่ว่าหนูให้เพื่อนมาแล้วรับ” ฉันพูดโกหกไปเพราะเราไม่รู้จักกันการที่จะกลับกับผู้ชายที่ไม่รู้จักมันก็ยังไงอยู่เหมือนกันไงเลยเลือกที่จะปฏิเสธไป พอฉันพูดขึ้นมาแบบนั้นคนตรงหน้าก็เลิกคิ้วตอบกลับมาเหมือนกันว่าการที่เขามาถามฉันแบบนี้มันเป็นเพราะเขารู้ว่าฉันไม่มีรถกลับและไม่มีใครมารับ ถ้าเกิดว่ารอเพื่อนให้มารับเพื่อนก็คงมานานแล้วล่ะไม่ปล่อยให้ฉันต้องยืนรอนานขนาดนี้หรอก การที่เขาพูดแบบนี้มันทำให้ฉันรู้ได้ทันทีว่าเขาเป็นผู้ชายที่เอาใจผู้หญิงเก่งมาก ไหนจะสายตาที่แพรวพราวของเขาอีกไม่บอกก็รู้ว่าเจ้าชู้มากแค่ไหน “พี่เห็นเรายืนอยู่ตรงนี้ครึ่งชั่วโมงเลยนะ ถ้าเกิดว่าเพื่อนมารับคงมารับนานแล้วล่ะ” “คือว่า...” “ให้พี่ไปส่งได้นะ ไว้ใจพี่ได้ค่ะพี่ไม่ทำอะไรคนที่ไม่ยอมพี่หรอก จริงๆ ค่ะ” พี่ไคโรชูสามนิ้วขึ้นมาเพื่อที่จะบอกว่าไม่คิดจะทำอะไรฉัน แต่ที่อยากไปส่งฉันเพราะเห็นว่าตอนนี้ก็เริ่มเย็นแล้วและฝนก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดตกเลย ถ้าเกิดว่าฉันยืนรอแบบนี้ก็ไม่รู้ว่าจะได้กลับตอนไหนเหมือนกัน แต่พอเห็นเขาเรียนที่นี่และท่าทางของเขาก็ไม่ได้ดูเป็นคนที่น่ากลัวฉันก็เลยยอมที่จะให้เขาไปส่ง คอนโดที่ฉันพักอยู่ก็ไม่ได้อยู่ไกลจากมหาลัยเท่าไหร่ใช้เวลาไม่นานก็คงถึงแล้วล่ะ “ก็ได้ค่ะ ยังไงก็ขอบคุณนะคะ” “แล้วน้องชื่ออะไรอ่ะพี่จะได้เรียกถูก” “หนูชื่อมิลินค่ะ” “อ่า มิลินชื่อน่ารักดีนะคะ” นั่นคือวันแรกที่ฉันกับพี่ไคโรได้เจอกัน ฉันยังแปลกใจเลยว่าอะไรที่ทำให้เขาใจร้ายกับฉันได้มากขนาดนี้ทั้งที่เมื่อก่อนเขาใจดีกับฉันมากเลยนะ แต่พอฉันเริ่มรู้สึกดีกับเขาแล้วไปสารภาพรักเขานั่นแหละมันก็ทำให้เขาเริ่มเปลี่ยนไปทันที ฉันเองก็ไม่เข้าใจการกระทำของเขาเหมือนกันว่าเพราะอะไรถึงได้เย็นชากับฉันได้มากขนาดนี้ แค่ฉันไปบอกรักเขาเองนะไม่ได้ไปพูดอะไรให้เขาไม่พอใจเลย แล้วรู้มั้ยว่าวันนั้นคือวันที่เขาทำให้ฉันเสียใจจนนอนร้องไห้ทั้งคืนเลย เพราะไม่คิดว่าเขาจะใจร้ายกับฉันมากขนาดนี้ “พี่ไคโรคะหนูมีอะไรอยากจะบอกพี่ค่ะ” “อ่าฮะ เรื่องอะไรคะ?” คนตรงหน้ายิ้มให้ฉันที่ยิ้มให้เขาอยู่ก่อนแล้ว ฉันเองก็เขินเหมือนกันนะที่จะมาสารภาพรักกับเขาอ่ะ ไม่รู้ว่าเขาจะคิดแบบเดียวกับฉันหรือเปล่า แต่ที่ผ่านมาพี่ไคโรก็ดูแลฉันและเอ็นดูฉันมากเลยนะ ฉันคิดว่าบางทีเขาอาจจะคิดแบบเดียวกับฉันอยู่ก็ได้ “ทำหน้าเขินแบบนี้อย่าบอกนะว่าจะมาบอกชอบพี่?” “พี่ไคโรรู้ด้วยเหรอคะ?” ฉันทำหน้าตกใจที่คนตรงหน้ารู้ว่าจะมาพูดอะไรกับเขา พอฉันถามเขาออกไปแบบนั้นเขาก็หุบยิ้มทันทีแล้วคิ้วก็ขมวดเข้าหากันก่อนที่จะเอ่ยถามฉันอีกทีว่าที่มีเรื่องอยากจะพูดกับเขาก็คือเรื่องที่จะมาบอกชอบเขาใช่มั้ย ฉันก้มหน้ามองมือตัวเองแล้วพยักหน้าตอบว่าเรื่องที่จะมาบอกเขาก็คือเรื่องที่ฉันชอบเขา พี่ไคโรได้ยินแบบนั้นก็เงียบไปทันทีและสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปด้วย เมื่อกี้ยังยิ้มให้ฉันอย่างเอ็นดูอยู่เลยแต่ตอนนี้แววตาของเขาที่มองฉันเหมือนว่าฉันกลายเป็นคนอื่นสำหรับเขาไปแล้ว อย่าบอกนะว่าเขาไม่ได้คิดแบบเดียวกับฉันอ่ะ แล้วที่ผ่านมาที่เขาคอยไปรับไปส่งฉันและคอยเอาใจฉันมันหมายความว่ายังไงอ่ะ “หนูชอบพี่ไคโรนะคะ ชอบมานานแล้ว และอยากจะบอกพี่ให้รู้ความรู้สึกของหนูด้วยค่ะ” “แต่พี่ไม่ได้คิดกับเราแบบนั้น” “คะ?” “พี่ไม่ได้ชอบเรา ถ้าเกิดว่าเราชอบพี่แบบนี้พี่คงเลิกยุ่งกับเราแล้วล่ะมิลิน” มันเหมือนว่าเขามาหลอกให้ฉันรักแต่สุดท้ายเขาก็ไม่ได้คิดอะไรกับฉันเลย ตอนที่ถูกเขาปฏิเสธน่ะมันเป็นอะไรที่โคตรเจ็บและโคตรเสียใจมากเลยนะ ไม่คิดไงว่าการที่ตัวเองไปสารภาพรักกับเขามันจะกลายเป็นวันที่เขาเย็นชากับฉันได้มากขนาดนี้ และหลังจากนั้นเขาก็เปลี่ยนไปเลยจากที่แสนดีกับฉันและอ่อนโยนกับฉันมากๆ เขาก็เย็นชาและใจร้ายกับฉันมาตลอด เหมือนอย่างวันนี้ที่เขาทำให้ฉันเจ็บไง ไม่สิ เขาไม่ได้ทำให้ฉันเจ็บแต่ฉันทำตัวเองต่างหากล่ะ เพราะเขาก็ชัดเจนกับฉันมาตลอดเลยว่าเขาไม่ได้คิดอะไรด้วย มีแต่ฉันที่คิดไปเองและพยายามไปเองคนเดียว
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม