BARBARIC05:อยากดูแล
1735 คำ
BARBARIC 05
*************************
วันต่อมา
“พี่พอร์ชมาทำอะไรที่นี่เหรอคะ?”
ฉันที่เพิ่งเดินออกมาจากลิฟต์ก็เห็นพี่พอรช์นั่งอยู่ที่ล็อบบี้คอนโคที่ฉันพักอยู่ พอเขาเห็นฉันก็ยิ้มกว้างออกมาแล้วบอกว่าวันนี้เขาตั้งใจมารับฉันไปเรียนที่มหาลัย
ได้ยินแบบนั้นฉันก็ขมวดคิ้วเข้าหากันทันที ปกติแล้วพี่พอร์ชเขาเคยมารับฉันที่ไหนกันล่ะ
อีกอย่างนะเราสองคนก็ไม่ค่อยได้พูดคุยกันด้วยซ้ำ เราจะเจอกันก็ต่อเมื่อฉันไปหาพี่ไคโร
พอเขาบอกว่ามารับฉันไปมหาลัยด้วยกันมันก็เลยทำให้ฉันแปลกใจไงว่าอะไรที่ทำให้เขามารับฉันแบบนี้ได้ หรือเป็นเพราะเรื่องเมื่อวานที่เขาเห็นฉันร้องไห้อย่างนั้นเหรอ
จริงอยู่ที่ฉันร้องไห้อ่ะแต่ฉันก็ไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้นหรอกนะ พอตัวเองเจ็บก็ร้องไห้ออกมามันก็เป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้วไง
“มารับหนูไปมหาลัยเหรอคะ?”
“ใช่ค่ะ พี่ไม่อยากให้เราอยู่คนเดียวน่ะพี่เป็นห่วง”
“อ่า ขอบคุณนะคะ”
ฉันไม่รู้จะต้องพูดอะไรก็เลยพูดขอบคุณพี่พอร์ชไปแล้วยอมไปมหาลัยกับเขา เราสองคนนั่งรถมาด้วยกัน
ระหว่างทางพี่พอร์ชก็ชวนคุยหลายเรื่องมากเลยนะเพื่อไม่ทำให้ฉันอึดอัดและเบื่อ ถ้าเกิดว่าคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ฉันตอนนี้เป็นพี่ไคโรก็คงดีสินะฉันคงมีความสุขมากกว่านี้
ก่อนที่จะมาถึงมหาลัยพี่พอร์ชก็พูดขึ้นมาว่าเรียนเสร็จแล้วเขาก็จะเป็นคนมารับฉันเอง
เพราะเขาไม่อยากให้ฉันกลับเองคนเดียว ประโยคเมื่อกี้ของเขาทำให้ฉันยิ่งแปลกใจหนักกว่าเดิมว่าทำไมจะต้องทำขนาดนี้ด้วย
ฉันสนิทกับเขาก็จริงนะแต่เราก็ไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่ไม่ต้องทำขนาดนี้เพื่อฉันก็ได้
“เรียนเสร็จแล้วเดี๋ยวพี่มารับนะ”
“ไม่เป็นไรค่ะพี่พอร์ชเดี๋ยวหนูกลับเองก็ได้ค่ะ ไม่อยากรบกวนพี่พอร์ชด้วย”
“ไม่รบกวนหรอก พี่แค่อยากอยู่ใกล้ๆ เราน่ะ”
“คะ?”
ฉันที่กำลังจะลงจากรถก็หันไปมองพี่พอร์ชทันทีที่บอกว่าอยากอยู่ใกล้ฉัน เขาพูดเล่นหรือเปล่าหรือว่าพูดเพื่อไม่ให้ฉันเครียดเรื่องพี่ไคโรมากเกินไป
พอหันไปมองหน้าเขาก็เห็นว่าเขาทำสีหน้าจริงจังมากเหมือนว่าที่เขาพูดมาเมื่อกี้เขาพูดเรื่องจริงที่อยากอยู่ใกล้ฉัน
ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลยนะว่าพี่พอร์ชจะรู้สึกแบบนี้กับฉัน เขาเอื้อมมือมาจับมือฉันแล้วบีบเบาๆ เพื่อให้ฉันรู้ว่าตอนนี้เขาคิดอะไรกับฉันอยู่
การกระทำของคนตรงหน้าทำให้ฉันเริ่มประหม่าขึ้นมาเพราะเขาไม่เคยทำแบบนี้กับฉันมาก่อนเลยไง
และมันก็ทำให้ฉันรู้สึกอึดอัดมากด้วยเพราะฉันไม่ได้คิดแบบเดียวกับเขา คนที่ฉันชอบก็คือพี่ไคโรไม่ใช่คนอื่น
“พะ...พี่พอร์ช”
“พี่รู้นะว่าเราชอบไคโรมันมาก แต่พี่ก็ไม่อยากเห็นเราเสียใจเพราะมันเหมือนกัน ถ้ามันยังไม่สายเกินไปพี่อยากดูแลเราแทนได้มั้ยคะ?”
“คือว่า...”
ฉันไม่รู้จะตอบเขายังไงดี ถ้าปฏิเสธไปตรงๆ เขาจะโกรธฉันหรือเปล่านะ ไม่ใช่ว่าฉันเล่นตัวหรือเรียกร้องความสนใจนะ
แต่มันเป็นเพราะว่าฉันไม่ได้รักพี่พอร์ชแบบนั้น คนที่ฉันก็คือพี่ไคโร ฉันไม่เคยมองผู้ชายคนไหนเลยตั้งแต่ที่ตกหลุมรักผู้ชายใจร้ายคนนั้น
ไม่ว่าผู้ชายคนไหนเข้ามาจีบฉัน ฉันก็มักจะปฏิเสธไปหมดทุกคนเพราะไม่อยากให้พวกเขามาเสียเวลากับฉัน
“หนูรักพี่ไคโรนะคะพี่พอร์ช”
“พี่รู้ว่าเรารักมัน พี่ไม่ได้ขอให้เรามารักพี่นะแต่พี่ขอดูแลเราแบบนี้แทนได้มั้ย”
“แล้วพี่พอร์ชจะไม่เจ็บเหรอคะที่รู้ว่าตัวเองดูแลผู้หญิงที่ไม่ได้รักเลย?”
ที่ฉันถามแบบนี้เพราะว่าฉันอยากรู้ไงว่าถ้าเขาทำแบบนี้เขาจะไม่เจ็บเหรอทั้งที่รู้ว่าฉันไม่ได้รักเขาแต่รักเพื่อนของเขา
การที่เขามาดูแลฉันแบบนี้ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าฉันไม่ได้คิดอะไรมันเหมือนว่าฉันทำร้ายเขาทางอ้อมยังไงไม่รู้เลย
ฉันไม่ได้อยากให้พี่พอร์ชทำแบบนี้กับฉันเลยนะ พอฉันถามเขาไปแบบนั้นเขาก็ยิ้มให้ฉันแล้วส่ายหน้าก่อนที่เขาจะบอกว่าสิ่งที่เขาทำให้ฉันน่ะเขาไม่ได้ต้องการอะไรเลย ที่เขาทำเพราะเขาไม่อยากให้ฉันเจ็บ
เมื่อไหร่ก็ตามที่ฉันต้องการเขา เขาก็พร้อมที่จะอยู่ให้ฉันต้องการ นั่นแหละที่ทำให้ฉันอึดอัดไม่อยากให้เขาทำแบบนี้แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน
ฉันไม่อยากให้ใครมาทำอะไรเพื่อฉันเพราะมันจะทำให้ฉันอึดอัดมาก เพราะถ้าฉันรักใครฉันถึงอยากให้คนคนนั้นทำเพื่อฉันมากกว่าให้คนอื่นมาทำให้ไง
“พี่ไม่เจ็บเลยนะมิลิน การที่พี่เห็นเราเจ็บพี่เองก็เจ็บเหมือนกัน พี่ไม่ได้ขอให้เรามารักพี่ แต่พี่ขอดูแลเราในตอนที่เราต้องการใครสักคนได้มั้ยคะ?”
“พี่พอร์ช…”
“พี่พูดจริงๆ นะคะ พี่ไม่ได้หวังอะไรเลยค่ะขอแค่ให้พี่อยู่ใกล้ๆ เราก็พอแล้ว”
“แต่หนูอยากอยู่ใกล้พี่ไคโรนะคะ พี่พอร์ชจะไม่เจ็บเหรอ?”
ฉันไม่อยากให้พี่พอร์ชทำแบบนี้เพราะมันทำให้ฉันอึดอัด ฉันเลยเลือกที่จะพูดตรงๆ ให้พี่พอร์ชรู้ว่าฉันไม่ได้คิดอะไรกับเขาและคนที่ฉันรักก็คือพี่ไคโรเท่านั้น
พี่พอร์ชที่ได้ยินฉันพูดแบบนั้นเขาก็ยังคงยิ้มให้ฉันเหมือนเดิม ไม่ได้แสดงสีหน้าไม่พอใจก่อนที่เขาจะบอกฉันว่าเขายังยืนยันคำเดิมว่าเขาอยากดูแลฉันใกล้ๆ
เขาไม่ได้บังคับให้ฉันรักเขาและไม่ได้บังคับให้ฉันเลิกรักพี่ไคโร ฉันจะรักใครก็ได้แต่เขาขอแค่อยู่ใกล้ๆ ฉันแบบนี้ก็พอแล้ว
“เราทำตัวเหมือนเดิมได้เลยนะมิลิน ไม่ต้องอึดอัดอะไรเลยเพราะพี่ไม่ได้บังคับให้เขามารักพี่และไม่ได้บังคับให้เราเลิกรักไคโร เราจะรักใครก็ได้ขอแค่รู้ว่าพี่มีแต่ความหวังดีให้เราก็พอแล้วค่ะ”
“ขอบคุณนะคะ”
ฉันไม่พูดจะพูดอะไรก็เลยขอบคุณเขาเท่านั้นแล้วลงมาจากรถ พอเดินเข้ามาในคณะก็เห็นเจนนี่นั่งอยู่กับมอสที่เป็นเพื่อนสนิทอีกคนของฉันเหมือนกัน
ฉันเดินเข้าไปหาแล้วยิ้มทักทายเพื่อนๆ แต่สายตาของเพื่อนฉันทั้งสองคนกลับจ้องมองฉันเหมือนว่าฉันมีความลับอะไรกับพวกมันอย่างนั้นแหละ
“ทำไมมองกูแบบนั้นล่ะ?”
“เมื่อกี้กูเห็นนะว่าใครมาส่ง สรุปแล้วมึงชอบพี่ไคโรหรือพี่พอร์ชกันแน่อ่ะมิลิน”
“กูชอบพี่ไคโร แต่วันนี้พี่พอร์ชเขาอาสามาส่งกูก็เท่านั้นเอง”
“แน่ใจนะว่ามึงไม่ได้คิดที่จะเอาทั้งสองคน”
“กูแค่แรดนะไม่ได้ร่าน”
ฉันทำหน้ามุ่ยใส่เพื่อนที่บอกว่าฉันจะเอาทั้งสองคน เรื่องแบบนี้น่ะไม่เคยมีอยู่ในหัวฉันอยู่แล้ว
ฉันเคยบอกแล้วไงว่าถ้ารักใครฉันก็พร้อมที่จะทุ่มเทความรักให้คนคนนั้นเต็มร้อยเลยต่อให้เขาจะไม่ได้คิดอะไรกับฉันก็ตาม
และเขายังทำใจร้ายกับฉันมากด้วยแต่ฉันก็เลือกที่จะรักเขาต่อไป แต่ฉันก็บอกตัวเองนะว่าถ้าทนเจ็บไปเรื่อยๆ
แล้วมันไม่ไหวฉันจะหยุดทันที เพราะความอดทนของคนเรามันก็มีขีดจำกัดเหมือนกัน เพียงแต่ตอนนี้ฉันยังทนเจ็บต่อไปได้อยู่ไง
“จริงๆ กูก็อยากให้มึงคบพี่พอร์ชนะเพราะดูเหมือนว่าเขาจะชอบมึงเหมือนกัน”
“กูชอบพี่ไคโรหรือเปล่าไม่ได้ชอบพี่พอร์ช”
ไม่ว่าใครจะพูดยังไงก็ตามธงในใจของฉันมันก็ปักเป็นชื่อพี่ไคโรไปแล้ว ต่อให้เขาจะทำให้ฉันเจ็บมาเยอะก็เหอะ
ส่วนพี่พอร์ชน่ะฉันไม่เคยคิดอะไรกับเขาเลย นี่ก็ยังแปลกใจอยู่เลยว่าเขาคิดแบบนี้กับฉันตั้งแต่เมื่อไหร่เหมือนกัน
เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาเขามักจะรู้มาตลอดเลยว่าฉันรักเพื่อนของเขาและไม่ได้คิดอะไรกับเขาเลย
แต่พอเขาบอกว่าอยากอยู่ใกล้ฉันมันก็ทำให้ฉันเริ่มรู้สึกประหม่าขึ้นมาไง เพราะฉันไม่คิดว่าเขาจะคิดกับฉันแบบนี้
ไม่แน่นะที่พี่พอร์ชกล้ามาสารภาพกับฉันอาจจะเป็นเพราะพี่ไคโรบอกให้มาทำหรือเปล่า เพื่อให้ฉันตัดใจจากเขาก็ได้
ฉันหยิบมือถือตัวเองออกมาก่อนจะไลน์ไปหาพี่ไคโรเพื่อที่จะถามว่าเรื่องนี้เขาได้รู้เรื่องด้วยหรือเปล่า หรือว่าเขาไม่ได้รู้อะไรด้วยเลย
มิลิน : พี่พอร์ชมาบอกชอบหนูค่ะ
มิลิน : พี่ไคโรได้บอกให้พี่พอร์ชมาพูดแบบนี้กับหนูหรือเปล่าคะ
มิลิน : ถ้าพี่เป็นคนบอก หนูบอกเลยนะคะว่าหนูไม่ได้ชอบพี่พอร์ช
มิลิน : หนูชอบพี่ไคโรคนเดียวค่ะ
- ผู้เขียน
