ผมกำลังนั่งตรวจผู้ป่วยอยู่ในเต็นท์อยู่ก็มีเสียงเอ๊ะอะโวยวายมามีเด็กบาดเจ็บ พี่ก้องเลยอาสาเป็นคนไปดูแทน แต่สักพักผมเห็นคุณสมุทรอุ้มพี่ชมพูมาบอกเลยตอนนั้นผมโกรธมาแต่พอเห็นพี่ชมพูผมก็ต้องหยุดคิดทันที
ส่วนเรื่องนี้ผมไม่โกรธพี่ชมพูและไม่โกรธคุณสมุทรเลยผมอยากจะขอบคุณเขาด้วยซ้ำที่เขาช่วยพี่ชมพู แต่ผมโกรธตัวเองที่ทุกครั้งพี่มีเรื่องไม่ใช่ผมที่เป็นคนช่วยเธอ
“เป็นไรอ่ะ” พี่ก้องเดินเข้ามาทักทายผม
“เออ..ไม่มีอะไรครับพี่”
“เรื่องน้องชมพูเหรอ” พี่ก้องเดินเข้ามานั่งข้างๆ ผม
“ก็นิดหน่อยครับ”
“อย่าคิดมากเลย มันเป็นอุบัติเหตุ”
“เรื่องอุบัติเหตุผมไม่ได้คิดมากอะไรหรอกครับ มันเกิดขึ้นได้” เ
“แล้วคิดเรื่องอะไร”
“คือ...พี่!!!ทำไมไม่เป็นผมคนที่ไปช่วยเธอทำไมไม่เป็นผมทุกครั้งที่เกิดเรื่องผมไม่ได้เป็นคนอยู่ข้างเธอทั้งๆ ที่ผมสัญญาแล้วผมอยากเป็นคนที่เธอพึงพาได้ หันมาเมื่อไหร่ก็เจอ แต่ตอนนี้ไม่ใช่????”
“อย่าค
