Achoo! แพ้รักให้กับคุณหมอ

สวัสดีครับผมจะมาแนะนำพี่ๆ ของผมนะครับ พี่คนแรกคือ พี่ พัชชนนท์ วิทยาโสภานนท์ ชื่อเล่น พี่พอลอันครับ หล่อรวย สุขุม (เพราะเป็นประธานบริษัทครับ ?) พี่พอลอันอ่ะ เป็นพี่คนโตแต่ไม่รู้เมื่อไหร่จะแต่งงานมีครอบครัวสักที ขนาดสาวๆ ตามชอบพี่เยอะมากนะครับ (แต่น้อยกว่าผมนิดนึง5555) ที่บ้านเลยชอบบ่นว่าทำไมไม่แต่งงานสักทีแต่ผมก็เห็นด้วยนะเมื่อไหร่พี่จะแต่งงานสักทีเนี่ยยยย ส่วนพี่รอง ชื่อ พุฒิภัทร วิทยาโสภานนท์ ชื่อเล่น พี่พอร์ชครับ หล่อมากและโหดมากเช่นกัน พี่รองเนี่ยไม่ค่อยได้เห็นหน้านักหรอกเพราะพี่ทำงานเป็นหน่วยซีลให้กับอเมริกา นานกลับมาที ส่วนเรื่องแฟนไม่ต้องถามหนักกว่าพี่พอลอันอีกครับ เอาเป็นว่ารักไม่ยุ่งมุ่งแต่งาน (แต่แอบบอกไว้ก่อนนะครับพี่รองเวลาอยู่กับผมอ่ะโคตรอบอุ่นเลยผมยังคิดเลยว่าถ้าใครได้เป็นแฟนคงดีมากแน่ๆ) ส่วนผมน้องเล็กสุดน่ารักผมชื่อ พีรภัทร วิทยาโสภานนท์ หรือเรียกผมว่าพีพีก็ได้นะครับ (ทำไมชื่อของพี่ๆ เท่กันแต่ตัดภาพมาที่ผมน่ารักเหมือนหน้าตาเลย5555) ผมเป็นน้องเล็กของตระกูลครับ หล่อน่ารักมากๆ (พยาบาลที่โรงพยาบาลผมชอบพูดกันหน่ะครับ5555) และสาวๆ เยอะมาก5555 (สาวเยอะแต่ไม่เจ้าชู้นะครับ?) ผมหน่ะเป็นหมอของโรงพยาบาลชื่อดังครับถ้าถามว่ารวยไหมก็รวยน้อยกว่าพี่ๆ นิดนึง5555แต่ไม่เป็นไรครับพ่อกับแม่ผมรวยมาก5555 ณ บ้าน ตระกูล วิทยาโสภานนท์ ผมตื่นเช้าลงมาก็เห็นพ่อกับแม่พวกพี่ๆ นั่งทานอาหารเช้ากันอยู่ครับ ทำไมวันนี้อยู่กันครบเลยเหรอมีเรื่องอะไรกัน “อ้าวนั้นไงน้องลงมาแล้ว” “มีอะไรเหรอครับคุณแม่” ผมเดินลงมาแล้วนั่งที่ประจำของผมคือนั่งของพี่รองครับ (พี่พอร์ช) “คือ...พี่ต้องไปทำงานแล้วนะ อีกหลายเดือนเลยคงกลับมา” “จริงเหรอครับ ผมคงคิดถึงพี่แย่เลย?” “ทำเป็นเศร้านะฉันเห็นพอพอร์ชกลับมาแกก็ไม่ได้อยู่กับมันหนิ” พี่ใหญ่พูดอะไรเนี่ย (พี่พอลอันนะครับผมจะชอบเรียกว่าพี่ใหญ่) “พี่ใหญ่จะไปรู้อะไร ผมหน่ะเออ...คือ คือผมกับพี่รองรู้กันแค่2คน แค่พี่รองมองตาผมพี่รองก็รู้ใจผมแล้วใช่ไหมครับพี่รอง?” มันหาเหตุผลไม่ได้จริงๆ ครับ5555 “55555 ใช่ๆ พี่ใหญ่จะไปรู้อะไร เนอะไอ่แสบของพี่” พี่ลองเอื้อมมือมาลูบหัวผม “เหอะ แกอย่าไปสปอยมันมากเดียวมันจะได้ใจเอา” “แบร่?” พี่ใหญ่ง้างมือทำท่าจะตบผม “5555555” เสียงพี่รองหัวเราะ ทำไหมพี่ไม่ช่วยผมบ้างเนี่ยยย “หยุดๆ พอกันได้แล้ว” หลังจากทานข้าวเช้ากันเสร็จทุกคนพากันไปส่งพี่รองที่สนามบิน แต่ระหว่างทางมีรูปพี่ลูกพีช (ลูกของเพื่อนแม่ที่แม่เคยสัญญาไว้ว่าจะให้แต่งงานกับพี่ใหญ่) “พี่สะไภ้สวยเหมือนกันนะครับเนี่ยยย?” ผมพูดพลางมองไปทีพี่ใหญ่ “เหอะ....ถ้าแกยังไม่เลิกกวนประสาทฉันนะแกได้ตายแน่!!!” “ผมไม่กลัวหรอกครับเพราะผมมีพี่รองอยู่ เนอะพี่รอง” “555555เราก็อย่าไปกวนพี่ใหญ่มากนักสิ” ระหว่างทางผมนั่งกวนประสาทกับพี่ใหญ่ตลอดทั้งทางเลยครับ ที่ผมกล้าทำแบบนี้เพราะมีพี่รองอะครับถ้าไม่มีรองรองคือผมจะกวนพี่ใหญ่น้องลงนิดนึง และในที่สุดก็ถึงสนามบินครับ พวกเราพากันลงไปส่งพี่รองเพื่อกลับไปทำงานที่พี่รองรักครับ “พอร์ชไม่เปลี่ยนในจริงๆ เหรอลูก” “คุณแม่ครับ แม่ขอร้องพอร์ชมากี่ปีแล้วครับ” “ใช่คุณ ปล่อยลูกให้ทำสิ่งที่ลูกรักเถอะ” คือแม่ผมไม่อยากให้พี่รองเป็นหน่วยซีลครับเพราะแม่เป็นห่วงพี่รองมากๆ “ฮื่อ?..ลูกดูแลตัวเองด้วยนะ ถ้าอยากกลับบ้านเมื่อไหร่โทรหาแม่ได้ตลอดเลยนะ” แม่ผมน้ำตาไหลอีกแล้วครับ “พอร์ชดูแลตัวเองด้วยนะ” “ครับคุณพ่อ☺️” “ดูแลตัวเองด้วยหล่ะ รีบกลับหล่ะไม่นั้นน้องชายสุดที่รักของแกได้ตายคามือฉันแน่” เกี่ยวอะไรกับผมเนี่ยยยย “555555ครับพี่ใหญ่ พี่อะรีบมีเมียสักทีเหอะผมอยากอุ้มหลานแล้ว” ผมเห็นด้วยครับ “เหอะ....” “พี่รอง...ให้พี่ใหญ่พี่แฟนให้ได้ก่อนเหอะ” “ไอ่พี!!!!” “555555” “พี่รอง รีบกลับมาน่า กลับมาอย่าให้มีรอยแม้แต่นิดเดียวหล่ะ ไม่นั้นผมจะไม่ให้พี่กลับไปอีก” ผมโผล่กอดพี่รองก่อนพี่รองจะไป “5555รับทราบบ เราก็อย่ากวนพี่ใหญ่มากนักหล่ะ” อยู่ๆ เสียงไฟล์บินของพี่รองดังขึ้น “ผมไปก่อนนะครับ” “ระวังตัวด้วยนะลูก....” โรงพยาบาล หลังจากผมกลับมาจากส่งพี่รองผมก็ตรงไปที่โรงพยาบาลทันที แต่ก่อนที่ผมจะเข้าทำงานผมแวะซื้อกาแฟก่อน “สวัสดีค่ะหมอพี” พนักงานสาวเอ่ยทักทายผม “ค้าบบบ?” “เหมือนเดิมนะคะ” “ครับผม” ผมรีบจ่ายเงินแล้วมายืนรอกาแฟข้างๆ เคาว์เตอร์ “สวัสดีค่ะ ลูกค้ารับอะไรดีค่ะ” “เอออ ฮัดชิ่วว... เออขอโทษค่ะ ขอเป็นช๊อกโกแลตเย็นค่ะ” ผมได้ยินเสียงเขาน่ารักมากเลยครับ (ไม่ได้เจ้าชู้น่าแต่เสียงน่ารักจริงๆ ครับบบ) “ของหมอพีได้แล้วค่ะ?” “ขอบคุณค้าบ” ผมรับแก้วจากพนักงานแล้วรีบเดินขึ้นห้องตรวจของผมทันที “สวัสดีค่ะคุณ” เสียงหมวยพยาบาลหน้าห้องเอ่ยทักทายผม “สวัสดีครับ” ผมเข้ามารอตรวจที่ห้องส่วนมากคนไข้ของผมจะเป็นผู้หญิงพวกไฮโซบ้าง ดาราบ้าง เพราะผมหล่อใช่ไหมล่ะครับแต่นั้นคือเหตุผลเล็กๆ แต่เพราะผมเก่งต่างหาก55555 ผมลืมบอกผมเป็นแพทย์ด้านโสต ศอ นาสิกวิทยา พูดง่ายๆ คือหมอเฉพาะทางครับ ส่วนมากที่เจอบ่อยๆ ก็จะเจอคนไข้ที่มาทำเลสิกและคนไข้ที่เป็นภูมิเยอะครับ ก็ต้องเข้าใจอะเนอะว่าอยู่ในกรุงเทพเรื่องภูมิมันเป็นเรื่องธรรมดา “คุณอลิตาเชิญเข้าห้องตรวจค่ะ” “สวัสดีค่ะ” เธอเดินเข้ามาแล้วสวัสดีผมเสียงเธอคุ้นๆ เหมือนเจอที่ร้านกาแฟเลยครับ “สวัสดีครับ” “ฮะ...ฮัดชิ่ววว ขอโทษค่ะ” ผมรู้ทันทีเลยครับว่ามาหาผมเพราะอะไร แต่เดียวนะหน้าเขาคุ้นมากเลยครับเหมือนคนที่ผมรู้จัก