Keep My Love : EP 6
1695 คำ
Keep My Love
ตอนที่ 6
หลังจากที่เค้าได้ถึงบ้าน เราก็ส่งข้อความคุยกัน และตอนนี้ก็ยังคงคุยกันอยู่
“ยิ้มกับใครเอ่ย”
ฉันสะดุ้งแรงเมื่ออยู่ ๆ ก็มีเสียงใครคนนึงดังขึ้น ซึ่งนั้นไม่ใช่เสียงของใครที่ไหน แต่เป็นน้องของฉันเอง
“มาตอนเนี่ยย ตกใจหมด” ฉันเอ่ยทัก
“เมื่อกี้เลยค่ะ พี่น่ะมัวนั่งยิ้มอยู่”
“วันนี้กลับช้ากว่าพี่นะเนี่ยย”
“พี่กำลังพูดกับมิ้งใช่ป่าว” น้องเอ่ยถาม
“ถามแปลกนะเรา พี่ก็คุยกับมิ้งอยู่ไงเล่าา”
“ก็พี่ยิ้มอยู่ แต่สายตาไม่ได้มองที่มิ้งนี่นา สงสัยจะคุยกับเจ้าของร่มคนนั้น”
“ไปอาบน้ำเลย ไม่ต้องทำท่าทางจะแซวเลยนะ วันนี้พี่ซื้อของมาทำกับข้าวไว้เต็มเลย”
“ค่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้พบกับเชฟมิ้งได้เลย”
“จัดไปจ้า” ฉันตอบน้อง
ครืดด ครืดด ?
น้องหันมายิ้มเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ของฉันก่อนที่จะเดินขึ้นชั้นบนไป
“ทีนี้รู้หรือยังว่าคนในใจพี่ คือใคร?”
คนในสายเอ่ยขึ้นเมื่อมินมินรับโทรศัพท์
“คะ…?”
“รู้ได้แล้วนะ เพราะคนในใจกำลังพูดกับพี่อยู่ตอนนี้?”
อย่าให้พี่ลีเข้าโหมดแบบนี้ได้มั้ย ฉันว่าใจจะรับไม่ไหว
“มินมิน ได้ยินพี่หรือเปล่า?”
“ได้ยินค่ะ?”
“พี่มาแบบนี้ มินมินตอบไม่ถูกเลยค่ะ?”
“ก็อยากบอกนี่นา รู้มั้ยตอนนั้นไม่อยากให้มินคิดว่าเป็นคนอื่นเลย อยากให้มินมินคิดบ้างว่าเป็นมิน?”
“อันตรายต่อหัวใจคนรอบข้างจัง?”
“อันตรายต่อคนในสายคนเดียวมากกว่า?”
“พรุ่งนี้ไปตลาดกลางวันแถว~~ กันมั้ย?”
“มินมินอยากไปอยู่พอดีเลย?”
“เค้าเรียกว่ารู้ใจ?”
“แล้ว..ทำไมอยู่ ๆ พี่โทรมาพูดประโยคนั้นประโยคแรกกันคะ พิมพ์ไลน์ก็ได้นี่นา คุยแป๊บเดียวเอง?”
“ดีแค่ไหนที่ไม่เปิดกล้องมองคนหน้าแดงอ่ะ?”
“ได้ยินเสียงดีกว่าพิมพ์ข้อความอีกนะ?”
“ไหนไลน์ก็มีข้อความเสียงนี่นา?”
“ไม่เหมือนกันสักหน่อย?”
“เหมือนค่ะ?”
“พอเขินแล้วเป็นงี้อ่ะมิน?”
“ไม่ใช่สักหน่อยยย?”
“นอนได้แล้วนะ?”
“เพิ่งค่ำเองนะคะ?”
“นอนเร็ว ๆ ตื่นมาร่างกายจะได้สดชื่น?”
วันต่อมา
@ตลาดกลางวัน
เราสองเดินเข้ามาในย่านที่มีแต่ของกินเต็มไปหมด จนมาหยุดอยู่ที่ร้านยอดฮิตที่ขึ้นชื่อว่าอร่อยมาก ครั้งนี้มานั่งชมวิวเก็บบรรยากาศ คราวหน้ามาอีกแน่นอน
“น่ารักจัง มีคนโพสต์รูปแก้วคู่ด้วย”
เค้าพูดพร้อมทำหน้าอะไรก็ไม่รู้ เหมือนเด็ก คือเค้าบอกว่าเธอเด็กทั้งที่เราห่างหนึ่งปี แต่ตอนนี้หน้าเค้าเหมือนเด็กกว่าเธอไปอีก
“ทำหน้าแบบนี้แล้วน่ารักนะเนี่ย” เธอบอก
“แน่นอนอยู่แล้ว”
พี่ลีพูดพร้อมส่งสายตาให้ พอเข้าโหมดนี้ ฉันไม่อยากจะเชื่อว่าเป็นเค้าเลย
สักพักพี่ลีก็เดินไปสั่งอาหารเพิ่มเติม
สายตาของมินมินก็หันไปมองจุดที่เค้ายืนสั่งอาหารอยู่ มีผู้หญิงคนนึงก็เดินมายืนข้าง ๆ และกำลังคุยอะไรบางอย่าง
เธอลุกขึ้นจากโต๊ะแล้วเดินไปหาเค้า
จริง ๆ ว่าจะไม่ลุกมาแล้วนะ เพราะเธอคิดว่าคงไม่มีอะไร แต่รู้สึกว่า..คุยนานผิดปกติ
“ทำไมมาสั่งนานจังคะ”
แล้วผู้หญิงคนนั้นก็เดินออกไปทันที
“ไม่เห็นนานเลย”
เค้าตอบพร้อมกับหันมาสบตาแล้วยิ้มเล็กน้อย
“พี่ยิ้ม..” เธอเอ่ย
“แค่คนมาถามทางน่ะ”
“มีขอเบอร์ติดต่อด้วย”
เมื่อกี้ เธอได้ยินอย่างนั้น และพี่ลีก็ปฏิเสธ
“แล้วได้ยินที่พี่ตอบเมื่อกี้มั้ย”
“ขอโทษด้วยนะครับ ผมมีแฟนแล้ว”
เธอพูดตามที่เค้าพูดไปก่อนหน้านี้พร้อมกับทำหน้าตลก
“พี่ไม่ได้ทำหน้าตลกแบบนั้นสักหน่อย”
“แต่คนเมื่อกี้น่ารักนะคะ” เธอเอ่ยขึ้น
“พี่ก็ว่างั้นแหละ” อะไรนะ!!! นี่เค้าก็แอบเจ้าชู้เหมือนกันหรออ
“แค่น่ารัก แต่ไม่ใช่หวานใจ แล้วก็ไม่คิดจะสนใจ เหมือนที่มองแค่คนนี้มาตลอด”
เค้าพูดมองที่เธออย่างจริงจัง
“แต่ถ้าแฟนไม่มาด้วยเนี่ย..” เค้าแกล้งพูดแบบนี้อีกแล้วว
“ทำไมคะ”
“ล้อเล่นหน่า”
เมื่อเราสองคนออกจากร้าน แล้วตอนนี้เราก็จับมือกัน
“จับมือไม่ได้หรอ เห็นมองขนาดนั้น”
พี่ลีพูดแล้วหันมามองหน้าฉเธอแบบนิ่ง ๆ
“ปะ..เปล่าแต่พี่จับมือแน่นนี่นา มือจะชาแล้วนะคะ”
“แล้วไป” เค้าตอบกลับ
“มือชาอ่ะหายได้ แต่มินมินหายอ่ะหายาก”
“หรอออ นี่ว่ามินมินอยู่ไม่นิ่งหรออ”
มินมินออกจะนิ่ง ปล่อยมือเมื่อไหร่วิ่งหายไปทันที
“เปล่า แค่บอกว่ามินมินเหมือนลิง”
“ลิงจั๊ก ๆ รักจริง ๆ” พี่ลีพูดต่อ
"0_0"
เอิ่มมม คือ..เค้าเป็นคนแบบนี้หรอคะ มุกไรเนี่ย เธอเคยได้ยินแล้วนะ..ฮ่า ๆๆ แต่พอได้ยินจากเค้านี่..แทบอยากจะจะล้มทั้งยืน
"ยิ้ม.. ยิ้มใหญ่เลยนะ" พี่ลีพูด
“ที่มินมินยิ้มเพราะมุกเก่าต่างหากล่ะ”
“เก่าไม่เก่าไม่สำคัญ แต่ได้พูดแบบนี้กับมินมินแล้ว พี่มีความสุข สำคัญกว่า”
บางทีเธอก็ไม่รู้ว่าจะตอบอะไรเค้ากลับไปนะ เค้าเป็นคนใส่ใจ และคิดในสิ่งที่พูดออกมา และคำพูดของเค้ามักจะมีความหมายเสมอเลย เหมือนกับก่อนหน้านี้ที่พูดสั้น ๆ แต่มีความหมายซ่อนอยู่ภายใน
“แล้ว...พี่เคยไปเล่นมุกแบบนี้กับใครมั้ยคะ”
ต้องเคยบ้างแหละ เป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว ถึงจะเป็นมุกทั่วไป แต่ใครที่ได้ยินจากเค้าก็ต้องยิ้มออกมา เช่น เธอนั่นเอง
“ฉายาของพี่คืออะไร” เค้าย้อนถามเธอ
“พูดน้อยกับ..”
ไม่ทันที่เธอจะพูดจบ
“ใช่..แล้วคิดว่าพี่จะไปเล่นมุกกับใคร เสียลุกหมด แต่ตอนนี้เล่นมุกกับ แฟน คนเดียว”
พูดชัดถ้อยชัดคำจริง ๆ ประโยคสุดท้ายเนี่ยยย
“ยิ้มไรอีกแล้ว” พี่ลีถามขึ้นเมื่อเห็นเธอยิ้ม
“คิดอะไรเพลิน ๆ” เธอตอบ
“เขินที่พี่พูดก็บอกกกกกก”
“เขินทำไมคะ ขนาดใจยังไม่เต้นเลย”
“หรอ ใจไม่เต้นแล้วหายใจได้ไง”
เธอตอบไม่ถูกเลยย แต่เธอชอบนะที่ได้เห็นมุมร่าเริงแบบนี้ของเค้า
“ยิ้มเก่ง..แก้มก็บวม” แอบมองอีกแล้วนะ
“แล้วใครให้มองเล่าา ???”
“โอเค งั้นมองคนอื่น” เค้าบอกก่อนจะหันหน้าไปมอง
เธอตีแขนเค้าไปหนึ่งที ใครใช้ให้มองจริง เดี๋ยวเถอะ
“ถึงมอง...แต่คนอื่นไม่ได้หัวใจ เหมือนที่มินได้มันไปหรอกนะ เพราะแค่มองแล้วก็ผ่านไป”
จับที จะล้ม มาอีกแล้ว คำพูดไม่ธรรมดาเลยนะเค้าคนนี้
“มินมินเชื่อค่ะ”
เธอเชื่อใจเค้านะ ถึงบางครั้งก็แอบกังวลอยู่บ้าง เพราะเค้ามีแต่ใครหลายคนสนใจ
“ตอนนี้มินมินไม่ได้แค่มองพี่เหมือนเมื่อก่อนแล้วนะ ได้ใจไปแล้วด้วย”
สีหน้าเค้าดูจริงใจมาก ๆ
“..พี่น่าจะบอกให้เร็วกว่านี้เนอะ” เค้าพูดต่อ
“มินมินต่างหากที่ไม่ได้ทำอะไรเลย..มินมินเองก็น่าจะบอกเหมือนกันค่ะ”
ใช่ค่ะ ตอนนั้นฉันคิดแต่ว่า.. แค่ได้ยินดีในเรื่องที่เค้ามีความสุข แค่ได้ส่งใจไปให้ในวันที่เค้าเป็นทุกข์ ก็น่าจะเพียงพอแล้ว เพราะถ้าหากเราคู่กันจริง ๆ ก็ไม่มีอะไรแยกเราให้ห่างออกจากกันได้
“พี่บอกก่อนแหละดีแล้ว กว่ามินจะบอกนะ คงแก่พอดี”
นั่นสิเนอะ เค้ารู้ได้ไงว่าฉันไม่กล้าขนาดนั้น ถึงแม้เธอไม่ได้ทำอะไรเลย
แต่ที่ผ่านมาเธอคอยซัพพอร์ตเค้าอยู่ห่าง ๆ เสมอเลยนะ แล้วก็ไม่เคยมองใครอีกด้วย เธอเนี้ยรักเดียวใจเดียวนะ
“เว่อร์เกิ๊นน!”
“ไม่เว่อร์ มันคือเรื่องจริง ฮ่า ๆ” เค้าเอ่ย
“ค่ะ ๆ”
“มา ช่วยถือของ” เค้าส่งมือมาให้เธอเพื่อจะรับถุงที่มือไป
“พี่ก็ถือของหนักแล้วนะคะ” ใช่ รองเท้าน่ะ
“ไม่เป็นไรค่ะ มินถือได้..” เธอพูดต่อ
“เเต่พี่เป็น...” ไม่ทันที่พี่ลีจะพูดจบเธอก็ต่อเติมประโยคให้ทันที
“แฟน”
“ใช่ !” พี่ลีตอบเสียงหนักแน่น
“พี่ก็อยู่บ้านมินทุกวันอยู่แล้วนี่คะ”
เธอหมายถึงแฟน แฟนก็คือพัดลม โอ้ย! เธอเล่นมุกไรเนี่ย..ฮ่า ๆ
“ติดตลก ?” พี่ลีเอ่ย
“มีแฟนติดตลกดีจะตาย จะได้มีความสุข ยิ้มด้วยกัน หัวเราะด้วยกันไปนานแสนนาน”
“เหมือนเล่านิทาน” พี่ลีพูดพร้อม..
'ป๊อก!'
เขาดีดหน้าผากเธอ แต่ไม่ได้เจ็บเลยสักนิด เพราะเค้าตั้งใจเบามือเพื่อหยอกล้อ น่ารักนะ ขนาดแกล้ง ยังใส่ใจ
“แกล้งมินมินอ่ะ”
“เสียดายจัง เบาไป”
เธอรู้ว่าเค้าตั้งใจให้ไม่เจ็บ
“นี่แหนะะ”
เธอหันไปตีเบา ๆ
“เนี่ยไม่เจ็บเลย แรงคนหรอ นึกว่าแรงมด”
เค้าบอกพร้อมกับขำออกมา
“มินมินไม่อยากให้พี่เจ็บ เหมือนกับพี่ที่ไม่อยากให้มินมินเจ็บเมื่อกี้ค่ะ”
เธอพูดพร้อมกับยิ้มออกไป
“รู้ทันนะ” เค้าเอ่ย
“ก็พี่มักจะเน้นการกระทำ ไม่เน้นคำพูด มินมินรู้ค่ะ แบบนี้น่ารักจัง”
“น่ารัก แล้วรักมั้ย”
“อะไรกันเล่า คำว่าน่ารักเป็นคำชมนะคะ”
“แต่พี่จะถามกลับ”
“ตามนั้นค่ะ”
จะให้ตอบตรง ๆ ตอนนี้เธอก็..
“ตามนั้นแปลว่าอะไรอ่ะ ไม่เข้าใจเลย แปลหน่อย”
“พี่ก็รู้นี่นา” เธอบอก
“พี่ไม่รู้ อยากให้มินพูด”
********************
To be continue >>
- ผู้เขียน
