Keep My Love : EP 2

1370 คำ

Keep My Love ตอนที่ 2 เช้าวันต่อมา @KING &QUEEN UNIVERSITY ณ โต๊ะไม้หินอ่อน “อ่าวว~~ วันนี้ไม่สายนะเพื่อน” แคทเอ่ยทัก “วันนี้ตื่นเช้าจ้ะ” “แคทนั่งรอตรงนี้ก่อนนะ ขอไปส่งงานอาจารย์แป๊บนึง เดี๋ยวมา” ว่าแล้วมินมินก็หยิบงานพร้อมกับวางกระเป๋าไว้กับแคทหลังจากนั้นก็เดินออกมาทันที “ทำไม? ต้องให้รอตรงนี้ด้วย” แคทตะโกนถาม หลังจากที่มินมินเดินออกไป “ไปแป๊บเดียวเอง รออยู่นี่แหละ” มินมินตอบกลับไป เพราะเธอคิดว่าไปคนเดียว น่าจะเร็วกว่า วันนี้ มินมินแอบคิดว่าจะได้เจอกับเขาคนนั้นอีกมั้ย ถ้าได้เจอแล้วจะเป็นยังไง แต่ก็ยังนึกถึงเรื่องเมื่อวานอยู่ดี ที่รู้มาว่าเค้ามีคนในใจแล้ว.. และตอนนี้เธอได้เดินไปเรื่อย ๆ จนถึงหน้าห้องพักอาจารย์ ทำให้ได้พบกับใครคนนึงที่เดินออกมาพอดี และสบตากันพอดี แต่มินมินเลือกที่จะหลบตาเขาทันที “มาทำอะไร?” พี่ลีโน่เอ่ยถาม แต่เธอก็มองซ้าย มองขวา เขาคุยกับเธอใช่มั้ย? “มองหาใคร ฉันคุยกับเธอ” มินยังคงยืนนิ่งอยู่ หลังที่ได้ยินเขาบอกแบบนั้น “ว่าไง?” ลีโน่ได้พูดขึ้นมาอีกครั้ง “..มาส่งงานค่ะ” เมื่อมินมินได้สติจากที่ใจลอยไปอยู่กับเค้าเมื่อกี้ เลยตอบกลับไป “อาจารย์ยังไม่ค่อยว่าง ไว้มาส่งคราวหน้าละกัน” จบประโยค พี่ลีโน่ก็ดึงแขนเธอออกไป “แต่กำหนดส่งวันนี้ ตอนนี้นะคะ” เธอรีบบอกกับเค้าเพราะยังยืนยันที่จะส่งงาน “วันอื่นก็ยังส่งได้ เชื่อฉันสิ” “เอาไว้คราวหน้าเดี๋ยวพามาส่งละกัน” พี่ลีโน่พูดต่อ ใครก็ได้ บอกมินมินที ว่าเธอไม่ได้ฝันไป เพราะคนที่เธอชอบ กำลังพูดด้วยหลายประโยคแบบที่คาดไม่ถึง “คะ?” เธอยังคงสงสัย “ถามมาก..คราวหน้าเดี๋ยวพามา” ถึงเธอจะสงสัย แต่คิดว่าไม่สงสัยแล้วก็ได้ “ไว้มินมินมาเองดีกว่าค่ะ” “แต่มินมินไม่เข้าใจค่ะ” “เธอไม่จำเป็นต้องเข้าใจก็ได้” เค้าตอบแบบหน้านิ่ง “..ไปเรียนกัน” อยู่ ๆ ก็มีผู้หญิงคนนึงเดินมาพูดกับพี่ลีโน่ พี่ลีโน่เดินออกไปกับผู้หญิงคนนั้น โดยไม่ได้หันกลับมามองเธอ เหมือนว่าเรื่องราวเมื่อสักครู่นี้ ไม่มีอะไรเกิดขึ้น -เลิกเรียน- “มินมิน” มีใครคนนึงเดินมาเรียกมินมิน ในระยะที่ไม่ใกล้ และ ไม่ไกล เธอจึงหันกลับไปมอง ในขณะที่กำลังเดินออกจากมหา'ลัยอยู่ แววตาเธอนิ่งและเฉยกว่าตอนเช้า เพราะเธอเสียใจกับสิ่งที่เค้าทำ เขาจะมาเรียกเธอทำไมอีก “ฉันรู้จักชื่อเธอน่ะ เลยเรียกถูก” เค้าเอ่ย นี่เค้าไม่ได้กวนเธออยู่ใช่มั้ย? “ค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ” “ทำไมหน้าเป็นแบบนี้ มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า” ในใจของมินกลับตอบว่า ไม่สบายใจเพราะใครกันล่ะ “เปล่าค่ะ มินไปก่อนนะคะ” เธอพูดก่อนที่จะเดินออกมา แต่ก็ยังไม่ทันได้เดินออกไปไหน ลีโน่พูดบางอย่างขึ้นมาก่อน จึงทำให้เธอหยุดเดิน “แค่เพื่อน” เธอหันกลับไปมอง “หมายถึงคนที่เธอเจอตอนจะไปส่งงานวันนี้ คนนั้นเพื่อนฉันเอง ตอนนั้นรีบ เลยไม่ได้แนะนำให้รู้จัก” ตอนแรกเธอตกใจ คิดว่าเค้ารู้ แต่ความจริงคือ..ไม่ใช่ “ไว้วันหลังจะแนะนำให้รู้จักนะ” “ส่วนเรา..ก็น่าจะรู้จักกันแล้ว คงไม่ต้องแนะนำ” ลีโน่พูดต่อ “ค่ะ งั้นมินไปจริง ๆ แล้วนะคะ” ว่าแล้วเธอก็รีบเดินออกมาอย่างรวดเร็ว @ป้ายรถประจำทาง มินมินคิดว่ายิ่งใกล้ก็เหมือนยิ่งห่าง เพราะฉะนั้น อย่าใกล้เลยจะดีกว่า สิ่งที่เธอคิดมาตลอด คือการได้ยินดีกับเค้าในทุกเรื่องราว แค่นี้ก็เป็นความสุขเล็ก ๆ ของคนที่ได้แอบชอบแล้ว “เป็นไรน่ะ” มินมินตกใจ เมื่อมีใครคนนึงพูดขึ้นมาข้าง ๆ โดยที่ยังไม่ทันตั้งตัว เมื่อหันไปมองก็พบว่าไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็น.. “พี่..” “ฉันเดินผ่านมาทางนี้พอดี เห็นเธอนั่งอยู่ ..สีหน้าไม่ค่อยดีจากเมื่อกี้ เลยมาถามดู” เมื่อลีโน่พูดจบ มินมินเงียบไปและไม่ได้ตอบอะไร เพราะกำลังอึ้งกับสิ่งที่พี่ลีโน่เอ่ย “ทำไมทำหน้าตกใจแบบนั้น” “ตกใจที่พี่คุยด้วยหลายประโยคแบบนี้ค่ะ” “แล้วปกติ..ฉันดูเป็นคนไม่คุยกับใครเลยหรอ” ก็อย่างที่ใคร ๆ รู้ว่าเค้าไม่ค่อยสนใจใคร หมายถึงเรื่องการมีแฟนน่ะ “ใช่ค่ะ” มินมินเอ่ยตอบ “งั้นคงเป็นเธอคนแรก” อะไรนะ คราวนี้มินมินยิ่งอึ้งไปมากกว่าเดิมกับสิ่งที่ได้ยิน ส่วนเค้าก็ดูเฉย ๆ กับสิ่งที่พูด “รถติดจังเลยนะวันนี้” ลีโน่เอ่ยพร้อมกับมองไปบนถนน ส่วนมินมินก็มองตาม “ค่ะ งั้นมินมินจะไปซื้อน้ำก่อนนะคะ” ว่าแล้วเธอก็ลุกขึ้น และพี่ลีโน่ก็ลุกขึ้นเช่นกัน “อ๋อ! เดินไปด้วย” พี่ลีโน่เอ่ยบอกกับเธอ “ไปซื้อน้ำอะไร” มินก็ได้แต่แปลกใจที่เค้าพูดด้วยหลายประโยคขนาดนี้ ปกติเค้าดูแทบจะไม่พูดเลยนะ แต่มินมินก็ยังรู้สึกงอนเค้าอยู่กับเหตุการณ์เมื่อเช้านี้ ถึงแม้เค้าจะบอกเองว่า เป็นเพื่อนกัน “น้ำ..เอ่อ..ยังไม่ได้คิดเลยค่ะ” เธอบอกแล้วก็เดินไปเรื่อย ๆ พร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดไปด้วย แต่อยู่ ๆ พี่ลีโน่ก็เอาโทรศัพท์ของเธอไป “ตรงนี้ทางปั่นจักรยาน อย่าเดินเล่นโทรศัพท์สิ” ปกติมินมินก็ไม่เล่นโทรศัพท์เวลาเดินแบบนี้หรอก แต่ก็เพราะ..คนข้าง ๆ มากกว่า “ก็บอกอยู่ว่าเพื่อนกัน” พี่ลีโน่พึมหำ “พี่บอกว่าอะไรนะคะ พอดีเมื่อกี้มินฟังไม่ถนัด” “เปล่านี่ พูดคนเดียว” “วันนี้พี่..เดินกลับหรอคะ” “แค่อยากเดินเรื่อย ๆ ไปตามทางก่อน” “จริง ๆ เคยเห็นเธอหลายครั้งแล้วนะ แต่ไม่เคยได้คุยกัน” “ใช่ค่ะ แต่วันนี้เราได้คุยกันแล้วนะคะ” มินมินเอ่ยพร้อมกับอมยิ้มขึ้นมา “ยินดีที่ได้รู้จักนะ” “ยินดีที่ได้รู้จักเหมือนกันนะคะ” มินมินตอบ “ขอบคุณที่เดินมาเป็นเพื่อนนะคะ” “เปล่าสักหน่อย วันนี้ผ่านทางนี้” แล้วมินมินจะตอบว่าอะไรต่อกันล่ะเนี้ย กับคนเย็นชาแบบเค้า “แหะ ๆ ” มินมินยิ้มแห้ง ๆ “ล้อเล่น” ลีโน่ก็ไม่รอช้าที่จะรีบตอบกลับมา “แปลว่าไม่ได้มาเพราะทางผ่านใช่มั้ยคะ” “แล้วแต่ตีความหมาย” เค้าเอ่ยตอบ แปลกจัง ทั้งที่ร้านน้ำอยู่ใกล้แค่นี้เอง แต่วันนี้เหมือนว่าร้านอยู่ไกลมาก เพราะเหตุการณ์ตอนนี้เหมือนกับถูกหยุดเวลาเอาไว้ เพราะเธอไม่คิดว่านี่จะเป็นความจริง “นี่ความฝันหรือเปล่านะ เธอต้องนอนตื่นสายอยู่แน่ ๆ เลย ตื่นสิมินมิน ตื่น!” เธอพูดเบา ๆ นะ ลองดูว่าคนข้าง ๆ จะได้ยินมั้ย แต่คงไม่ได้ยินหรอกมั้ง @กลับมาที่ป้ายรถประจำทาง “งั้น..ฉันไปก่อนนะ กลับบ้านดี ๆ ” “ค่ะ พี่ก็กลับบ้านดี ๆ นะคะ ขอบคุณที่เดินไปเป็นเพื่อนนะคะ” ก็ไหนเค้าบอกว่า มันเป็นเพียงแค่ทางผ่านที่ต้องเดินไง แต่สุดท้ายแล้วก็เดินกลับมาที่ป้าย แล้วก็ยังเดินย้อนกลับไปทางเดิมเมื่อกี้อีก อะไรของพี่เค้านะ! ************************* พี่ลีโน่ ชอบก็บอกน้องไปสิ

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more