วันรุ่งขึ้น ปาริฉัตรตื่นขึ้นมาพร้อมกับร่างกายที่ปวดระบม ยามเดินเธอจะรู้สึกทั้งแสบทั้งขัดที่ซอกหว่างขาจนต้องเหยหน้าขมวดคิ้วเข้าหากันเพื่อข่มความเจ็บเอาไว้ โดนเสี่ยจับทำรักทีไรเช้ามาต้องเป็นแบบนี้ทุกทีสิน่า หญิงสาวคิดในใจพลางกัดฟันเดินไปยังป้ายรถโดยสารประจำทางเพื่อเดินทางไปทำงาน
ณ คาสิโนใหญ่
เมื่อปาริฉัตรเดินเข้ามาด้านใน เธอก็ต้องแปลกใจกับท่าทีของทุกคน ช่างแตกต่างกับเมื่อวานจากหน้ามือเป็นหลังมือ ยามเดินสวนทางกันก็เดินเลี่ยงไม่มีใครเข้าใกล้ไม่มาเบียดมาชน เดินเข้าไปใกล้ก็ไม่มีเสียงกระแหนะกระแหนค่อนขอดให้รำคาญหูเหมือนเมื่อวาน แล้วทุกคนยังดูเกรงกลัวเธออีกด้วย หญิงสาวขมวดคิ้วกวาดตามองไปสังเกตโดยรอบอย่างสงสัยจากนั้นจึงรีบเดินไปยังห้องทำงานของตัวเอง
"เจ๊เครซี่ ทำไมทุกคนดูแปลก ๆ กันคะ? ไม่เห็นเหมือนเมื่อวานเลย" ปาริฉัตรนั่งลงที่ประจำตัวเองที่อยู่ข้างเจ๊เครซี่แล้วเอ่ยขึ้นถาม
"ก็เมื่อวานน่ะ หล
