พิศวาสรักลูกหนี้ NC20+

ตุบตุบตุบ เสียงรองเท้าผ้าใบคู่เล็กกระทบกับพื้นคอนกรีตซอยถี่บ่งบอกว่าอารมณ์เจ้าของรองเท้านั้นเร่งรีบขนาดไหน แฮก! แฮก! แฮก! เสียงหอบเหนื่อยของเจ้าของรองเท้ามาหยุดที่หน้าคาสิโนขนาดใหญ่ที่สร้างในพื้นที่หลายสิบไร่ ซึ่งคาสิโนใหญ่แห่งนี้มีการพนันทุกชนิดแบบครบวงจรไว้คอยบริการนักพนันทั้งในและนอกประเทศที่เข้ามาเล่นกันอย่างแน่นขนัดทุกวี่วัน "หนะ หนูขอพบเสี่ยภาคินทร์ค่ะ ขอให้หนูเข้าไปหน่อยนะคะ" เสียงหวานปนหอบเอ่ยขอร้องการ์ดหน้าประตูที่ยื่นมือห้ามไม่ให้เธอเข้าไป หญิงสาวผู้นี้มีใบหน้าเล็กสวยหวาน ดวงตากลมโต ปากอิ่มแดงระเรื่อเป็นสีชมพูอ่อนราวกับเป็น สาวแรกแย้มวัยมัธยม ทำให้การ์ดหน้าประตูเข้าใจผิดว่าเธอนั้นเป็นแค่เด็กมัธยมปลาย "ที่นี่ห้ามคนอายุต่ำกว่ายี่สิบปีเข้าครับ " การ์ดหนึ่งในสองที่ยืนขวางเธอบอกกับเธอเสียงเข้ม เขานั้นไม่ได้ฟังเลยว่าเธอขอเข้าพบเสี่ยเจ้าของคาสิโน เธอไม่ได้มาที่นี่เพื่อมาเล่นการพนัน "หนูอายุ22แล้วค่ะ แล้วหนูก็ไม่ได้มาเล่นการพนัน หนูมาขอพบเสี่ยภาคินทร์ค่ะ" หญิงสาวรีบอธิบายให้การ์ดตัวสูงใหญ่ให้เข้าใจเมื่อเห็นว่าเขาเข้าใจจุดประสงค์ของเธอผิดแผกไป "มีธุระอะไรครับถึงอยากจะขอพบเสี่ย?" การ์ดตัวโตอีกคนที่ยืนฟังเงียบ ๆ ถามขึ้นมา เขาหรี่ตามองสำรวจรูปร่างบอบบางราวกับเป็นเด็กน้อยของเธอ หุ่นแบบนี้ไม่ใช่สเป๊กเสี่ยแน่นอน "หนูจะมาคุยเรื่องโฉนดที่ดินที่พี่หนูเอามาค้ำประกันเงินกู้กับเสี่ยค่ะ" หญิงสาวตัวเล็กเงยหน้าบอกกับการ์ดคนนั้น แววตาเธอช่างดูเศร้าปนขอร้อง "ซักครู่นะครับ" การ์ดคนเดิมรีบแตะที่หูฟังที่คล้องไว้ที่ใบหูเพื่อติดต่อกับคนข้างใน เมื่อเห็นว่าธุระที่สาวสวยคนนี้เป็นเรื่องเงินทอง ซึ่งเขาไม่สามารถตัดสินใจแทนเจ้านายได้ "ครับ ได้ครับ" การ์ดตัวโตคุยกับคนข้างในไม่กี่คำเขาก็เอ่ยรับคำจากคนปลายสาย "เชิญตามผมมาครับ" การ์ดคนที่ติดต่อคนข้างในหันมาบอกเธอและก้าวเท้านำหน้าเพื่อพาเข้าไปข้างในตามคำสั่ง ซึ่งหญิงสาวก็รีบสาวเท้าเดินตามไปทันที ปาริฉัตร หรือ แป้งหอม หญิงสาวผู้มีกลิ่นตัวที่หอมเหมือนแป้งเด็กมาตั้งแต่เกิด แม่เธอจึงตั้งชื่อให้ตามกลิ่นนั้น สาวสวยวัย 22 ปีผู้มีใบหน้าที่อ่อนกว่าวัยจนทำให้หลายคนเข้าใจผิดว่าเธอเป็นแค่เด็กมัธยม ทั้ง ๆ ที่เธอนั้นเรียนใกล้จะจบระดับมหาวิทยาลัยอยู่แล้ว หญิงสาวเดินตามการ์ดตัวใหญ่เข้าไปในคาสิโน แม้ว่าขณะนี้เป็นเวลาที่เช้ามาก แต่ก็ยังมีคนเข้ามาเล่นการพนันกันอย่างคับคั่ง มากันแต่เช้าหรือว่าอยู่ที่นี่ทั้งคืนเธอนั้นก็ไม่แน่ใจนัก ทุกคนไม่ได้สนใจคนเข้ามาใหม่ ดวงตาต่างจ้องมองสิ่งที่อยู่บนโต๊ะใหญ่หน้าตัวเองลุ้นอย่างใจจดใจจ่อ คาสิโนใหญ่มีทั้งหมดสี่ชั้น สามชั้นแรกเปิดเป็นบ่อนเล่นการพนันถูกกฎหมาย เธอเดาว่าเจ้าของคงมีอิทธิพลกว้างขวางมากถึงเปิดแหล่งการพนันที่ใหญ่โตขนาดนี้ได้โดยไม่สนคำวิพากย์วิจารณ์ของสังคมที่ยังไม่เปิดใจรับกับเรื่องพวกนี้มากนัก ปาริฉัตรถูกพาขึ้นลิฟต์และมาหยุดยังชั้นบนสุดของตึกคาสิโน ดวงตากลมโตสำรวจมองขณะที่เดินไปตามทาง ชั้นนี้ถูกเปิดเป็นผับขนาดใหญ่เต็มบริเวณพื้นที่ ผับถูกแบ่งเป็นสองชั้น ชั้นล่างมีโต๊ะเล็ก ๆหลายสิบชุดจัดไว้รอบห้อง กลางห้องเว้นไว้ให้เป็นฟอร์เต้นรำโล่ง หญิงสาวเดินตามการ์ดขึ้นไปตามบันไดเล็กขึ้นไปยังชั้นสองของผับ ซึ่งแบ่งเป็นห้องหลายห้องเพื่อรองรับลูกค้าวีไอพีเงินหนา การ์ดเดินนำเธอแล้วมาหยุดที่หน้าห้องห้องหนึ่ง เขายกมือเคาะประตูก่อนเพื่อขออนุญาตคนที่อยู่ด้านใน ก๊อก ก๊อก "เข้ามา" เสียงทุ้มเรียบแต่ทรงอำนาจดังขึ้นมาจากด้านใน แกร๊ก "เธอมาแล้วครับเสี่ย" การ์ดตัวโตเดินนำปาริฉัตรเข้าไปในห้องก่อนเพื่อรายงาน แล้วหันหน้ามาหาพยักหน้าเล็กน้อยเป็นเชิงให้เธอเดินเข้ามา "อือ มึงลงไปทำงานได้แล้ว" ชายหนุ่มที่มีใบหน้าหล่อคมเข้มบอกกับการ์ดขณะที่เจ้าตัวยังคงนั่งก้มหน้าเซ็นเอกสารบนโต๊ะ ปาริฉัตรค่อย ๆ ก้าวขาเข้ามาในห้องอย่างประหม่า วินาทีถัดมาประตูห้องก็ถูกปิดโดยฝีมือการ์ดคนนั้น หญิงสาวมองสำรวจไปรอบ ๆ ห้อง ดวงตากลมโตกวาดมองไปรอบ ๆ อย่างหวาดระแวง ห้องทำงานของเสี่ยภาคินทร์เป็นห้องกว้างโทนสีเข้ม มุมห้องมีโต๊ะเล็ก ๆ ที่มีกระติ๊กน้ำร้อนและชุดชงกาแฟวางอยู่คู่กัน ถัดไปมีตู้เอกสารหลายตู้เรียงกันชิดผนังห้อง หญิงสาวเลื่อนสายตามายังผู้ชายที่ยืนกุมมือสองข้างก้มหน้านิ่งมองไปยังเอกสารบนโต๊ะที่คนหน้าหล่อกำลังจรดปากกาเซ็นลายมือชื่ออยู่ "มีอะไรก็พูดมา" ชายที่นั่งอยู่เป็นคนเอ่ยขึ้นมา "เอ่อ หนูมาหาเสี่ยภาคินทร์ค่ะ" ปาริฉัตรมองไปยังชายหนุ่มตรงหน้า ลังเลใจว่าจะใช่เสี่ยภาคินทร์หรือไม่ เพราะดูเขาอายุยังไม่เยอะแถมยังดูแข็งแรงบึกบึน ดูได้จากท่อนแขนแกร่งที่มีแต่มัดกล้าม ที่พ้นออกมาจากแขนเสื้อเชิ้ตที่ถูกพับขึ้นไปเกือบถึงศอก ดูแล้วน่าจะเป็นคนที่ออกกำลังกายสม่ำเสมอ ผู้ชายคนนี้ไม่ได้เป็นชายแก่อ้วนลงพุงพลุ้งอย่างที่เสี่ย ๆ ทั้งหลายเป็นกัน "ฉันนี่แหละ มีอะไรก็รีบว่ามา ฉันยุ่งอยู่" สายตาคมตวัดขึ้นมองเธอแล้วก้มหน้าลงไปหาเอกสารตรงหน้าต่อ "เอ่อ หนูมาเรื่องโฉนดที่ดินที่พี่หนูเอาค้ำเงินกู้เสี่ยค่ะ" ปาริฉัตรพูดออกไปเสียงแผ่วเบาอย่างเกรงกลัวบุคคลตรงหน้า "แปลงไหน?" เสี่ยภาคินทร์เงยหน้าขึ้นมามองเธอ คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันอย่างสงสัย เขาได้รับโฉนดจากนักพนันหลายต่อหลายแปลง เกินกว่าจะจดจำได้ว่าโฉนดเหล่านั้นเป็นของใครบ้าง ...........................................