ปาริฉัตรเดินออกมาจากห้องทำงานเสี่ยภาคินทร์ด้วยท่าทางเซื่องซึม ในหัวคิดถึงวันแรกที่เธอมาขอพบเสี่ยหนุ่ม เธอก็มาในฐานะลูกหนี้มาเสนอตัวให้เสี่ยเหมือนกับเธอคนนั้น ห้ามลืมเด็ดขาดว่าเขาเป็นเจ้าหนี้ จะไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น หญิงสาวคิดแล้วก็เจ็บแปลบในอกขึ้นมาเสียดื้อ ๆ
"อ้าว แป้งหอมทำไมทำหน้าอย่างนั้นยะ?" เจ๊เครซี่ถามขึ้นมาหลังจากที่หันไปเจอหน้าหดหู่ของเพื่อนรุ่นน้อง
"ไม่มีอะไรค่ะ หนูแค่เหนื่อย ๆ น่ะเจ๊" หญิงสาวบอกกับรุ่นพี่แล้วหย่อนสะโพกลงบนเก้าอี้ตัวเอง
"แล้วทำไมลงมาเร็ว เจ๊นึกว่าเสี่ยจะไม่ปล่อยมาง่าย ๆ เสียอีก" เจ๊เครซี่ถามขณะที่มือหนาหยิบเหรียญชิพส่งให้นักพนัน เธอคิดไปเองหรือเปล่าว่าตั้งแต่ที่ปาริฉัตรมานั่งฝึกงานกับเธอ เธอรู้สึกว่าจะมีคนเข้ามาแลกชิพกับเคาน์เตอร์ของเธอเพิ่มขึ้นมากกว่าเมื่อก่อน
"เสี่ยเขามีธุระเลยให้หนูลงมา" ปาริฉัตรตอบเจ๊เครซี่เสียงเบา หน้าเล็กเจื่อนลงไปอีกเมื่อนึกถึงภาพท
