ทะเลทรายอย่างไรอย่างนั้น คอเธอแห้งผาก ทว่าใจกลางของร่างกายกลับชุ่มฉ่ำและเต็มอิ่ม โคเลสนิกไม่ยอมขยับไปไหน เขานอนนิ่งและสูดกลิ่นไอบนร่างสาวที่กำจายออกมาแตะจมูก
ทิพชยาหอมหวานไปทั้งตัว เนื้อเธอนุ่มนิ่มและเขาก็ปรารถนาได้ซบอยู่บนอกอุ่นคู่งามไปอีกพักใหญ่ และเมื่อช่วงเวลาของการสอดประสานจนแนบแน่นผ่านไปหญิงสาวที่อยู่ใต้ร่างใหญ่ก็เริ่มหายใจไม่คล่อง
“คีธ...ลุกซีคะ...กลับไปที่ห้องของคุณเถอะค่ะ”
ทิพชยาพูดพลางขยับไหล่เบา ๆ ให้เขารู้ว่าเธอไม่อยากอยู่แบบนี้นาน ๆ ตัวเขาใหญ่กว่าเธอมาก ท่อนขาที่ก่ายเกย ช่วงลำตัวที่ทาบทับและแขนแกร่งที่กอดกระหวัดเริ่มทำให้เธออึดอัดอย่างช่วยไม่ได้ เธอแกล้งถอนหายใจหากแต่ชายหนุ่มกลับทำเหมือนไม่ใส่ใจท่าที
“นี่มันห้องนอนของผมนะ แทม...บอกแล้วยังไงว่านั่นมันห้องทำงานของผม มีที่ให้ผมนอนเสียที่ไหนกัน”
“แต่คุณกับเด็บบี้ก็...” หญิงสาวรีบเก็บคำพูดทันควัน เธอเพิ่งนึกได้ว่าไม่ควรพูดเรื
