“ไปรอผมในห้องทำงาน เดี๋ยวผมตามไป”
ชายหนุ่มบอกหญิงสาวที่ยืนเกาะแขนเขาไว้แน่นขณะเลื่อนสายตาไปยังบานประตูที่เชื่อมต่อถึงกันระหว่างห้อง เด็บบี้ขมวดคิ้ว
“แล้วห้องนี้...”
“ผมยังคุยธุระกับแขกของผมไม่เสร็จ เรายังมีเรื่องต้องตกลงกันอีกนิดหน่อย”
“แต่ว่า...”
“หรือจะให้เอเลียสมารับคุณกลับออกไป”
“โอเคค่ะ...ฉันจะรอคุณที่ห้องนั้น” เด็บบี้รีบตัดบทเพราะรู้ว่าโคเลสนิกไม่พูดเล่น หญิงสาวอ้อยอิ่งอยู่กับแขนของเขาสักครู่ก่อนจะผละเดินจากไปยังอีกห้อง ทิพชยาเหลือบมองบานประตูเชื่อมระหว่างห้องที่ปิดลง เธอรู้สึกผะอืดผะอมขึ้นมาในทันใด
“คุณจะไปหาเธอก่อนก็ได้นะคะ คีธ”
ทิพชยาบอกเขาด้วยน้ำเสียงอันแห้งผากขณะพยายามกลืนก้อนแข็ง ๆ ที่แล่นขึ้นมาจุกอกกลับเข้าไป ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นอะไรกับโคเลสนิก
“คุณไม่อยากรู้หรือว่าคุณต้องอยู่ส่วนไหนของที่นี่และต้องทำตัวยังไงเวลาอยู่กับผม”
เขากล่าวขณะเอามือล้วงกระเป๋า
