“ฮัลโหล...พ่อคะ...นี่แทมมี่นะคะ...เอ้อ...หนูจะโทรมาบอกคุณพ่อว่าหนูพบคีธแล้วนะคะ หนู...ได้คุยกับเขาแล้ว แต่อาจจะต้องใช้เวลาเจรจาข้อตกลงเรื่องนักมวยในสังกัดอีกสักระยะ...ค่ะ...อีกสักระยะ ถ้าเขาตอบตกลงเมื่อไหร่หนูจะบอกให้คุณพ่อรู้อีกครั้งนะคะ...มหาวิทยาลัยหรือคะ...เอ้อ...ไม่เป็นไรค่ะ หนูคุยกับอาจารย์แล้วค่ะ...ค่ะ...รักพ่อนะคะ”
นิ้วเรียวกดวางสายพร้อมทั้งน้ำตาหยดน้อยที่ไหลร่นลงบนผิวแก้ม ทิพชยายังกุมโทรศัพท์ไว้แน่น เธอเลื่อนสายตากลับมามองบุรุษที่ใบหน้าเข้มเครียดอยู่เกือบชิดกับหน้าของเธอ
“พอใจรึยังคะคีธ...แต่คุณจะบีบบังคับฉันได้ไม่นาน”
“ผมไม่แคร์เรื่องเวลา อย่างน้อยที่สุดตอนนี้คุณก็อยู่ที่นี่แล้ว แทม”
น้ำเสียงของเขายังขุ่นข้นทว่าส่วนลึกของชายหนุ่มกลับบังเกิดความวาบไหวเมื่อร่างนุ่มอยู่แนบชิด นานมาแล้วที่เขาเองก็เคยแอบมองเธอ สาวน้อยลูกครึ่งไทยญี่ปุ่นที่บางครั้งเขาตั้งใจฝึกซ้อมแต่ก็อดใจไม่ไหวที่จ
